“Δες τι σκατόκαιρο έχει πάλι!”
“Έχεις δίκιο! Όλο βροχή, βροχή, βροχή…Βαρέθηκα”
Κάθομαι και παρατηρώ τις σταγόνες πάνω στο τζάμι. Πόσο γρήγορα τρέχουν… Ξεκινάει μια και μετά άλλη μια και άλλη μια, μέχρι που μπερδεύονται και γίνονται μια μεγάλη σταγόνα. Πόσο όμορφα είναι! Ο μαύρος ουρανός μεγαλεπήβολος, η φύση έχει παραδοθεί στο κάλεσμα του και υποδέχεται τη βροχή με χάρη και ορισμένες φορές ευδαιμονία. Η φύση… Γιατί οι άνθρωποι… Άστο!
“Πω πω… Πάλι δε θα βγούμε σήμερα; Κλεισμένοι στο σπίτι για μια ακόμη φορά. Δηλαδή έλεος!”
“Έχεις δίκιο με τη σκατοβροχή!”
“Ε, κοιτάξτε τη πως κοιτάει τις σταγόνες της βροχής… Δεν ήξερα ότι η ξενέρωτη ψυχή σου μπορεί να γίνει ρομαντική!”
Αυτό το ειρωνικό σχόλιο είναι για μένα! Κάθε μέρα τα ίδια. Διαβάζω; Με λένε φυτό. Τρώω; Με λένε χοντρή. Τρώω φαγητό από το σπίτι μου; Με λένε φτωχή χοντρή. Έχω πιασμένα τα μαλλιά μου ή άβαφα τα νύχια μου; Με λένε άπλυτη και άσχημη. Τόσα χρόνια η ίδια ιστορία…Χωρίς παύση. Ασταμάτητα.
Δεν τους έδωσα σημασία. Συνέχισα να βλέπω τον σχηματισμό των μεγάλων σταγόνων στο τζάμι. Αν έκανες ησυχία, μπορούσες να ακούσεις το πλατς της πτώσης στο γυαλί. Όλα είναι πιο όμορφα όταν βρέχει… Πιο σκοτεινά μεν, αλλά πιο καθαρά μετά.
“Κοιτάξτε μωρέ μια ρομαντική ψυχή! Κάθεται μόνη της και αγναντεύει. Γεμίζει και η χοντρή ψυχή της με τη βροχή. Ίσως να είναι και το μόνο πράγμα που θα τη γεμίσει ποτέ…”
Ήξερα πως δεν υπήρχε λόγος να αντιδράσω. Στο τέλος πάλι θα κέρδιζαν. Είχα μάθει το ποίημα μου απ’ έξω… ” Να μην τους προκαλείς για να μη λένε!”. Αυτό με είχαν μάθει, αυτό έκανα.
Μα ορισμένες φορές ήταν πάνω από το χέρι μου.
Όπως τότε, που έφερα ένα τάπερ με μαγειρευτό φαγητό μαζί μου αντί να πάρω κάτι απ’ έξω. Τι να έκανα; Δεν είχα λεφτά. Κάνω τρεις δουλειές και στο τέλος δε φτάνουν ή όπως τότε που δεν είχα προλάβει να κάνω μπάνιο γιατί δούλευα νυχτερινή και προτίμησα, τις 2 ώρες που είχα μέχρι το μάθημα, να κοιμηθώ λίγο και έτσι έπιασα τα μαλλιά μου πάνω. Κανείς δεν ξέρει πως δουλεύω και σπουδάζω παράλληλα. Κανείς δεν ξέρει πόσο προσπαθώ για μια καλύτερη ζωή. Πώς προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος!
“Πω πω κοίτα! Πάλι δε μιλάει! Μήπως τελικά είσαι και λίγο καθυστερημένη πέρα από χοντρή, φτωχή και άπλυτη; Τι βρίσκεις στη βροχή ήθελα να ήξερα!”.
Ασυναίσθητα άνοιξα το στόμα μου… “Η βροχή καθαρίζει τη βρομιά. Είναι λυτρωτική, γι’ αυτό όλα μυρίζουν διαφορετικά όταν βρέχει… Ίσως για αυτό μ’ αρέσει! Γιατί διώχνει τη βρομιά διακριτικά κι όμορφα!”.
“Και τη δικιά σου βρομιά ποιος θα τη διώξει;”.
Χαμογέλασα και σηκώθηκα όρθια. Πήρα την τσάντα και τα πράγματα μου και ετοιμάστηκα να πάρω τον δρόμο μου. Πριν βγω όμως από την πόρτα κοντοστάθηκα…
“Η βρομιά του σώματος μου θα φύγει με το νερό όπως ακριβώς και η βρομιά της Γης με τη βροχή. Με τη βρομιά της ψυχής υπάρχει πρόβλημα… Αυτή δε φεύγει ποτέ… Οι βρώμικοι άνθρωποι θα είναι έτσι για μια ζωή. Γι’ αυτό δεν τους αρέσει και βροχή…”.
Χαμογέλασα και έκλεισα την πόρτα. Βγήκα στον κήπο του Πανεπιστημίου και άφησα τη βροχή να τρέξει πάνω μου. Τουλάχιστον η δικιά μου ψυχή είναι καθαρή…