Γεια χαρά. Η μεγαλύτερη κόρη μου με ρώτησε το πρωί για τον μπαμπά μου, τον οποίο δεν γνώρισε. Πώς ήταν, ποιο ήταν το αγαπημένο του χρώμα, τι μουσική άκουγε. Της είπα και μια αστεία ιστορία. Και λέγοντάς τη, θυμήθηκα κι αυτή.
Ήμουν 19 χρόνων. Μιλούσα με ένα παιδί από άλλη πόλη, κοντινή με τη δική μου, με μηνύματα. Κάποια στιγμή άρχισε να με πιέζει να συναντηθούμε, του τύπου αύριο έρχομαι να σε δω. Μια, δύο τρεις φορές αρνήθηκα. Τότε δεν ήξερα να το εξηγήσω. Τώρα λέω ότι ήταν ένστικτο. Δεν ήθελα. Κάτι δεν κολλούσε σε αυτόν τον άνθρωπο.
Ένα μεσημέρι καθόμουν στο δωμάτιό μου, ίσως διάβαζα, ίσως έβλεπα ταινία, δεν θυμάμαι. Θυμάμαι, όμως, ότι με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν μου έστειλε ένα μήνυμα με τους αριθμούς των γονιών μου (είχα χρησιμοποιήσει τα κινητά τους όταν δεν είχα κάρτα) λέγοντάς μου ότι θα τους έστελνε τα μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει αν δεν δεχόμουν να βρεθούμε. Βγήκα στο σαλόνι, πήγα στον μπαμπά μου και του το είπα.
“Δώσε μου τον αριθμό του. Δεν θα σε ενοχλήσει ξανά”
Όντως. Δεν με ενόχλησε ποτέ ξανά. Και σήμερα, όλη μέρα, μέχρι και πριν ξεκινήσω να σου γράφω, αναρωτιέμαι πώς έγινε αυτό. Πώς, χωρίς δεύτερη σκέψη, ζήτησα βοήθεια από τον γονιό μου. Τι ήταν αυτό που με έκανε να απευθυνθώ σε εκείνον όταν δεν έβλεπα πώς θα μπορούσα να λύσω το πρόβλημα μόνη μου;
Η ασφάλεια. Ένιωθα ασφαλής. Ο πατέρας μου μου ενέπνεε εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Πώς τον κατάφερε, αλήθεια, αυτόν τον άθλο; Πώς έγινε και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να του μιλήσω; Τώρα που το βλέπω το ερώτημα διατυπωμένο, μπορώ (με ασφάλεια) να πω το εξής: δεν τον φοβόμουν.
Δεν τον φοβόμουν.
Τόσο απλό ε; Κι όμως, πόση δουλειά θέλει αυτό το απλό.
Γιατί ένα παιδί που δέχεται σεξουαλική παρενόχληση δεν μιλάει στους γονείς του; Γιατί ένα παιδί που γίνεται ο περίγελος του σχολείου δεν μιλάει στους γονείς του;
Γιατί ένα παιδί διαφορετικό – με οποιονδήποτε τρόπο – δεν μιλάει στους γονείς του;
Επειδή αυτό το παιδί φοβάται. Και αυτόν τον φόβο τον εμπνέουν οι πρώτοι και σημαντικότεροι άνθρωποι της ζωής του, οι γονείς του.
Δεν θα το παραδεχτεί. Θα γυρίσει αδιάφορα την πλάτη στις πλάτες που πρώτες στράφηκαν απέναντι του. Δεν θα δείξει ότι πονάει. Ίσως επειδή δεν μπορεί να αναγνωρίσει ότι αυτό που νιώθει είναι λάθος. Δεν είναι έτσι οι γονείς. Δεν είναι έτσι οι οικογένειες. Αν όμως έτσι έχει μάθει, αν από την πιο τρυφερή του ηλικία διδαχθεί ότι η οικογένεια και οι γονείς του είναι οι αντίπαλοί του, τότε όχι, δεν θα αναγνωρίσει τη διαστρέβλωση που βιώνει. Και το πιθανότερο είναι ότι θα την αναπαράγει.
Μη μιλάς. Δεν χρειάζεται να δασκαλεύεις. Πράξε. Άκου. Αγάπα. Γίνε το παράδειγμα που θέλεις να ακολουθήσει το παιδί σου. Άκου τι έχει να σου πει. Αποδέξου το no matter what.
Έτσι θα νικήσεις τον φόβο. Τον δικό σου και τον δικό του. Έτσι θα του διδάξεις την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τον αυτοσεβασμό. Κι εκείνο, όταν έρθει η ώρα, θα μεταδώσει τη σοφία που του έδωσες στο δικό του παιδί. Κι εκείνο, στο δικό του. Κι εκείνο, στο δικό του.
Η πιο μεστή νοήματος διαπίστωση που θεωρώ ότι ισχύει για τα παιδιά – και που έχει γίνει και η πιο κλισέ στο στόμα των λάθος ανθρώπων – είναι ότι τα παιδιά είναι το μέλλον της ανθρωπότητας.
Γονιέ, έχεις συνειδητοποιήσει ότι κρατάς, κυριολεκτικά, στα χέρια σου το μέλλον της ανθρωπότητας;
Τι έχεις σκοπό να κάνεις με/για αυτό;