Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά σε όλα τα ανοίγματα που κάνουμε στη ζωή συνήθως στην αρχή πορευόμαστε φερέλπιδες και παντελώς πλανεμένοι για αυτά που μέλλει να συναντήσουμε στην πορεία. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για παράδειγμα, είναι ένας τρανταχτά απότομος τρόπος γείωσης με αυτά που συμβαίνουν έξω από τον μικρόκοσμό μας και απαρτίζουν την εν γένει πραγματικότητα. Ένας τρόπος δραστηριοποίησης σε αυτά είναι η ενίοτε συμμετοχή σε ομάδες όπου ανταλλάσσονται πληροφορίες και απόψεις για θέματα που άπτονται των ενδιαφερόντων μας. Ένας μέσος νοήμων άνθρωπος με σώας τας φρένας με ένα μόνο ερώτημα μπορεί να επισφραγίσει την σύντομη (αναπόφευκτα!) παραμονή του σε τέτοιες ομάδες : «Είναι δυνατόν να κυκλοφορεί τόση αχαλίνωτη, αγνή κι ανεπίγνωστη ελαφρότητα εκεί έξω;». Η δική μου απάντηση σ’ αυτό το πηγαίο ερώτημα είναι απερίφραστα «Ναι!».
Θέλοντας να διανθίσω με παραδείγματα τον ισχυρισμό μου, θα αναφερθώ σε κάποιες δικές μου απόπειρες συμμετοχής σε ομάδες, όλες αδιακρίτως εστεμμένες με πλήρη αποτυχία.
Ομάδα φιλαναγνωσίας
Τι περιμένεις από αυτήν; Προφανώς να ανταλλάξεις απόψεις για βιβλία, να διαβάσεις βιβλιοκριτικές ή να ακούσεις προτάσεις για καινούρια βιβλία. Τι συναντάς στην πράξη; Πρώτα απ’ όλα αυτό που βγάζει μάτι και θα έπρεπε από την αρχή να σε στρέψει σε άτακτη αποχώρηση με συνοπτικές διαδικασίες είναι η ορθογραφία των posts (ή μάλλον η παντελής καταστρατήγηση της) που κάνει την γραφή των δυσλεκτικών να μοιάζει κόσμημα στη σύγκριση. Με το που το προσπερνάς αυτό (κακώς) και παραμένεις στην ομάδα, σου την έχει στημένη στη στροφή όλο το φαν κλαμπ των κραταιών κυριών της σύγχρονης ελληνικής άρλεκιν λογο(α)τεχνίας (ονόματα δεν λέμε αλλά όλοι τα γνωρίζουμε) να ρωτούν με αγωνία αν γνωρίζει κανείς πότε θα βγάλουν καινούριο βιβλίο γιατί τα παλιά τα έχουν ξεκοκκαλίσει δύο και τρεις φορές το καθένα. Άλλες ερωτήσεις προς την ομάδα αφορούν επίσης στο αν οι «πενήντα αποχρώσεις του γκρι» θα κυκλοφορήσουν και σε άλλα χρώματα και το καλύτερο απ’ όλα (που μου έδωσε την χαριστική βολή και μ’ έκανε να ψάχνω την έξοδο σαν σφίγγα παγιδευμένη σε άδειο (τελείως όμως!) μπουκάλι «Έχει διαβάσει κανείς βιβλία του Καζαντζάκη; Αξίζουν ή θα πετάξω τα λεφτά μου;». Εκεί δεν κρατήθηκα κι απάντησα αναλόγως πράγμα που οδήγησε (μαζί με κάποιο άλλο σχόλιο μου ότι θα περίμενε κανείς σε μια ομάδα φίλων των βιβλίων να διαφυλάσσεται λίγο περισσότερο η τιμή και η υπόληψη της γλώσσας στην οποία διατυπώνονται) στην άμεση διαγραφή μου από το συγκεκριμένο κλαμπ διανόησης.
Ομάδα σινεφίλ
Τι περιμένεις από αυτήν; Εντάξει, να μην λέμε πάλι τα προφανή. Κριτικές και προτάσεις για ταινίες, απόψεις για ηθοποιούς, σκηνοθέτες κλπ. Τι συναντάς στην πράξη; Την Αλίκη στο Ναυτικό και την Τζένη, Τζένη! Άντε στην λίγο πιο ψαγμένη και πιπεράτη εκδοχή και την Ζωίτσα τη Λάσκαρη στην Στεφανία που την κυνηγάει ο Σπύρος Καλογήρου να την βιάσει μόλις βγαίνει από το αναμορφωτήριο. Αλήθεια τώρα! Τα μέλη της ομαδάρας έχουν πιάσει όλο τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και του έχουν αλλάξει τα πρέκια στα ποστ! Οι άνθρωποι είναι εκτός τόπου και χρόνου! Από ξένο μενού, για να έχουν και μια πιο σύγχρονη επίφαση μη τους πούνε και παλιακούς, έχουν πάρει παραμάσχαλα τον Joker και αναλύουν τα χιλιοαναλυμένα. Αυτό βέβαια είναι το διάλειμμα για διαφημίσεις, κρατάει λίγο για να μην κουράσει και σύντομα ξαναγυρίζουμε στο βασικό θέμα που ταλανίζει όλους σύγχρονους σινεφίλ, την σχέση μεταξύ Αλίκης και Τζένης. Να μην τα πολυλογώ και κουράζω, πάει κι αυτή η ομάδα…
Ομάδα Νησιωτών
Καθότι μικρονησιώτισσα στην καταγωγή…
Αυτού του τύπου οι ομάδες μαστίζονται από τους καλημεράκηδες και τους καλομηνάκηδες. Ξέρετε ποιους εννοώ, αυτούς που ποστάρουν μονίμως τραπεζάκια στρογγυλά στη λιακάδα με δύο ελληνικούς καφέδες πάνω και για λεζάντα «Καλημέρα σ’ όλο το όμορφο παρεάκι», «Καλή κι ευλογημένη μερούλα να έχουμε», «Όμορφο μήνα ψυχούλες μου». Σ’ αυτές τις ομαδούλες υπάρχουν παντού υποκοριστικά «παρεάκι, καφεδάκι, μερούλα, βραδάκι, φαγάκι» και η όλη ατμόσφαιρα που αποπνέουν είναι μιας γλυκερής πραγματικότητας που κρύβει μια συγκαλυμμένη καταθλιψάρα πίσω από όλα αυτά τα όμορφα, μοναχικά λογάκια. Anyway, to make a long story short, από μένα είναι όχι.
Άλλη μια κατηγορία αποτελούν αυτοί που καταϋποχρεώνονται όταν γίνει αποδεκτό το αίτημα συμμετοχής τους σε μια ομάδα. «Ευχαριστώ πάρα πολύ για την αποδοχή!» «Ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σας δίνει likes για την τιμή που μου κάνατε!» κι άλλα τέτοια φαιδρώς υπερβολικά. Αυτή η κατηγορία βέβαια έχει μάλλον κάτι παρεξηγήσει στην όλη διαδικασία. Μπορεί ας πούμε να πιστεύουν ότι η αποδοχή τους στη ομάδα θα έχει ως έμμεσο αποτέλεσμα την ταυτόχρονη εισαγωγή τους στο Γέιλ ή την ανακήρυξή τους σε επίτιμο δημότη της πόλης των ονείρων τους ή τέλος πάντων κάτι αρκετά βαρυσήμαντο και με πολύ πιο δραματικές συνέπειες στη ζωή τους αλλά και στο μέλλον του πλανήτη εν γένει από το να διαβάζεις και να ποστάρεις π@π@ριές σε μια ομάδα στο fb.
Last but not least, έχουμε τις μανούλες του fb! Ααα, όλα κι όλα! Υπάρχουν και όρια! Αυτές δεν τις πιάνει στο στόμα του κανείς! Αυτές ξέρουν καλύτερα! Για τι πράγμα; Τι ερώτηση είναι αυτή τώρα; Μα για τα πάντα! Για τις εκτρώσεις, για τα εμβόλια, για τον αυτισμό, για τον κορωνοϊό, για το μεταναστευτικό, για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας, για τους λόγους που οδήγησαν στην πτώση του Βυζαντίου, για τις μεταλλάξεις στην έλικα του DNA κι ότι άλλο δεν έχει συλλάβει ακόμα ο ανθρώπινος νους. Αυτές το ξέρουν ήδη! Γιατί; Μα γιατί είναι μανούλες!
Υ.Γ Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να αναφέρω την κατηγορία «τιμούλα». Γιατί η τιμή, τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει αλλά και η βλακεία φίλες και φίλοι επίσης δεν αποτιμάται και είναι όπλο ανίκητο, ειδικά όταν την περιφέρεις αχαλίνωτη δεξιά κι αριστερά.