Αξέχαστη ατάκα του αγαπημένου Βέγγου που λέω καθημερινά μετά από τόσα χρόνια στην εξυπηρέτηση πελατών! Οπότε δικαιούμαι, ούσα στην πρώτη γραμμή, να γράψω τα παράπονά μου για το απόλυτο βασίλειο της παράνοιας!
Ξεκινάω με τον περιβάλλοντα χώρο, δηλαδή τη θέση των γραφείων. Είναι εργονομικά τοποθετημένα από τον αρχιτέκτονα του κτιρίου ώστε κανένα δεν έχει άμεση οπτική επαφή με την είσοδο. Κάθε πρωί λοιπόν, οπλιζόμαστε με την… βαλεριάνα μας και ένας από εμάς, όρθιος, ατενίζοντας την ακόμα κλειστή πόρτα, φωνάζει σαν τον Gandalf «ό,τι και να εμφανιστεί πίσω από αυτήν την πύλη, εσείς θα μείνετε στις θέσεις σας!». Και αρχίζει η πολιορκία! Χαμογελώντας, πρέπει να εξυπηρετήσεις τον καθένα, να απαντήσεις στις ίδιες χαζές ερωτήσεις τουλάχιστον δέκα φορές την μέρα, χωρίς ποτέ να ακούς ένα εγκάρδιο ευχαριστώ. Προ κρίσης, θυμάμαι κερνάγανε και κάνα γλυκό, καμιά τυρόπιτα, τώρα λίγο σουσάμι από δαγκωμένο κουλούρι που μάλλον έχουν ρίξει ποντικοφάρμακο πριν!
Η πλέον κλασσική απορία πελατών που παίζει τρεις φορές ανά ώρα, είναι όταν βρίσκονται στο ισόγειο, δίπλα στις σκάλες ή στο ασανσέρ. Τότε γυρνάνε, σε κοιτάνε απελπισμένοι και σε ρωτάνε “από πού πάνε στον πρώτο όροφο;”. Από πίσω, σας έχω έτοιμους, μου έρχεται αλλά είμαι ευτυχώς εγκρατής! Κάθε φορά που απαντώ, έχω την έντονη επιθυμία να τους πω βγαίνετε έξω, κάνετε δεξιά στα 50 μέτρα και θα δείτε να κρέμεται ένα καλάθι από αερόστατο. Μπαίνετε μέσα και περιμένετε να σας τραβήξουν με το σκοινί οι από πάνω. Είμαι σίγουρη ένα 40% θα ξεκινήσει και μετά τα πρώτα βήματα θα καταλάβει τι πάει να κάνει!
Απελπισία με πιάνει όταν βλέπω υπερήλικες, συνήθως σκορδοφάγους! Οι καημένοι για να τελειώσουν τη δουλειά τους, πρέπει να κάνουν τον μαραθώνιο σε 3-4 γραφεία των οποίων οι αποστάσεις είναι ειδική διαδρομή για όσους έχουν περάσει τα 70 έτη! Και όμως τα καταφέρνουν, άσε που είναι οι μόνοι που μπορεί να γυρίσουν πίσω από τον Μινωικό λαβύρινθο, μόνο και μόνο για να σε ευχαριστήσουν! Έχω αρχίσει να πιστεύω πως έρχονται για να ασκηθούν, αδύνατο να πληρώνουν γυμναστήρια με την σύνταξή τους. Άλλωστε υπάρχει πάντα το χειρότερο να στείλουν τα εγγόνια τους! Τα οποία έχουν ήδη αρχίσει να βρίζουν 40 μερόνυχτα πριν, επειδή φορτώθηκαν την αγγαρεία και θα φάνε τον χρόνο τους για τους παππούδες! Καταφθάνουν οργισμένοι, περνάνε την πόρτα βγάζοντας ήδη καπνούς από τα αυτιά σαν cartoon. Οχτώ στους δέκα, αγενείς και προκατειλημμένοι τόσο, που αδυνατούν να καταλάβουν τι τους λες!
Επιτίθενται, φωνάζουν, θεωρούν ότι με τις ερωτήσεις τους σε έχουν κολλήσει στον τοίχο και χαίρονται! Φυσικά τους απαντάς πως έχει ικανοποιηθεί από χθες το αίτημά τους. Παγωτό! Ούτε λόγος για συγνώμη, ούτε λόγος για ένα τηλέφωνο πριν έρθουν, ίσως κατά βάθος γουστάρουν κάπου να ξεθυμάνουν, για αυτό έχω σκοπό ύπαρξης στο 8ωρο τελικά!
Άλλη πονεμένη περίπτωση οι μπαρουτοκαπνισμένες οικογένειες. Χωρισμένα ζευγάρια, τσακωμένα αδέλφια, αποκληρωμένα τέκνα, ο καθένα από μια αίτηση που ζητά το δικό του!
Ειλικρινά πόσο ντρέπομαι για αυτούς τους ανθρώπους! Το μίσος ή την αδικία που παλεύουν καθημερινά και θεωρούν πως θα βρουν άκρη, τραβώντας τα μαλλιά τους. Αυτούς τους λυπάμαι και λίγο, γιατί ου μπλέξεις!
Τελευταία μα πιο εκνευριστική περίπτωση η «τηλε-φονική» εξυπηρέτηση. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, όσοι δεν έχουν τι να κάνουν και λένε, δεν κάνω καμιά κλήση να γεμίσω τα πρωινά μου; Μόλις απαντάς και τους ρωτάς, πείτε μου τον αριθμό σας, σου λένε αααα, δεν τον έχω. Το ονοματεπώνυμό σας; Α, δεν είμαι σίγουρος σε τι όνομα έγινε η αίτηση! Αλλά μήπως μπορείτε να την βρείτε με ομάδα αίματος και χρώμα δέρματος που ξέρω;;;; Πόσο θέλω να τους ρωτήσω, το τηλέφωνο που πήρατε, το έχετε γράψει στο κούτελο και κοιτάζεστε στον καθρέφτη ενώ μιλάμε; Παραμένω όμως στο ύψος μου, άσχετα αν έχω σπάσει μόνο 3 ακουστικά στα 20 χρόνια εργασίας μου! Επίσης οι ίδιοι ξαναπαίρνουν 3-4 φορές συνεχόμενες με διαφορετικές, ανούσιες απορίες. Κοντεύετε να γίνετε φιλαράκια και να ανταλλάσσετε συνταγές, μέχρι που σκάει το άλλο τους κουσούρι. Έχουν μεγάλο σόι! Μόλις κλείσουν οριστικά αυτοί ικανοποιημένοι αλλά προφανώς αδυνατούν να τα μεταβιβάζουν σωστά στην γυναίκα τους, σε λιγότερα από 10 ΄θα πάρει και η ίδια, να ακούσει τι ωραία τα λέει η κοπελίτσα. Ύστερα ο γιος, μετά μια θεία από το χωριό, ο μπατζανάκης από την Αυστραλία, όλοι με ανεξάντλητη ενέργεια να μάθουν το ποίημα. Έχω μπει στον πειρασμό, να σηκώνω το ακουστικό, να αλλοιώνω την φωνή μου σαν τον Ξαρχάκο στην Παριζιάνα, και να τους λέω : Είμαι ο Μανωλάκηθ, η μαμά μου λείπει τώγα! Πάλτε σε λίγο.»
Επόμενη μεγάλη πληγή οι προϊστάμενοι… την άλλη φορά, αυτοί θέλουν 12 τόμους για να χωρέσουν διότι πας ανώτερος εξυπνότερος!
Μαρίτσα Καρά