Έχω τόσα πολλά να πω… Ουυυυυ! Είναι να μην τα πάρω στο κρανίο. Μετά, ποιος με πιάνει!
Όπως τώρα ας πούμε. Θέλω τόσα πολλά να πω… Τόσα πολλά! Μπορώ κ. Αρχισυντάρχα μου;
ΘΙΞΕ ΚΑΤΕΡΙΝΑ! ΘΙΞΕ!!!
Ο Αρχισυντάκτης
Ευχαριστώ πολύ!
Μια ερωτησούλα μόνο και ξεκινάω…
Τι σκατά σας έχει πιάσει με τον Κορονοϊό; Ήρεμα ρωτάω! Το βλέπετε!
Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά! Πουθενά όμως…
Λέμε να πάμε super market και αν δεν έχουμε μακαρόνια ή κονσερβες στο καλάθι μας μάς κοιτούν στραβά. Πού φτάσαμε δηλαδή να μας κοιτούν περίεργα επειδή παίρνουμε φρέσκα πράγματα και πολύ πιθανόν σε δύο-τρεις μέρες να ξαναπάμε για ψώνια. Που ακούστηκε δηλαδή, εν όψει κορονοϊού να πηγαίνουμε για ψώνια στο super market δύο φορές την εβδομάδα!
Και δεν είμαι υπερβολική! Συζήτηση με γιαγιά στο ταμείο… “Καλά κοπέλα μου, δεν πήρες τίποτα που κρατάει;”. Την κοιτάω χαμογελώντας… “Όχι! Θα ξαναέρθω μεθαύριο!”. Ένα βήμα πίσω. “Μα καλά, μάνα δεν έχεις να σε κρατήσει σπίτι;”.
“Έχω! Έχει πάει για ψώνια!”. Δύο βήματα πίσω.
Περνάω το πρώτο σοκ ξώφαλτσα και ήρεμα! Εννοείται πως ξαναπήγα super market και αυτή τη φορά πήρα και μακαρόνια. Για το παστίτσιο του ΣΚ… (Ναι, δε νηστεύω 40 μέρες!).
Πριν λίγες μέρες σχόλασα από το σχολείο, πήρα έναν καφέ στο χέρι και χρησιμοποιώντας τα μέσα (μετρό και λεωφορείο) πήγα στο ιδιαίτερο. Μπήκα στο λεωφορείο και στάθηκα όρθια δίπλα σε μια καθισμένη κυρία. Κάποια στιγμή που φρέναρε, ήπια μια γουλιά καφέ.. Λάθος! Μην το επιχειρήσετε! Ακούστηκε η εξής φράση “πήγαινε σε παρακαλώ πολύ να πιεις τον καφέ σου αλλού! Θα κολλήσουμε τίποτα!”. Δε μίλησα! Λέω θα παράκουσα! Ήπια άλλη μία να τεστάρω. Συνέχισε…
“Σε παρακαλώ πολύ, μπορεις να μην πίνεις καφέ; Θα κολλήσουμε όλοι!”.
Απάντησα κι εγώ ψύχραιμα. “Με όλο τον σεβασμό αλλά από τι θα κολλήσετε;”. “Από σένα που πίνεις καφέ με το στόμα!”. Εδώ να σημειωθεί πως έχω πάντα τον καφέ κοντά μου για να μη χυθεί επομένως η απόσταση από το στόμα είναι απειροελάχιστη! Με περίσσια αυτοσυγκράτηση χαμογέλασα. Παρ’ όλα αυτά συνέχισε… “Θα κολλήσουμε όλοι!”. Δεν απάντησα! Κρατήθηκα γιατί μα τω Θεώ θα την έλουζα με τον καφέ. Προς στιγμήν σκέφτηκα να τη βρίσω στα ιταλικά αλλά δεν είμαι τόσο κάφρος για να σπείρω τον πανικό!
Το προσπερνάω και αυτό! Ας καταπιώ το γεγονός ότι κάθε φορά που μπαίνω στο μετρό νιώθω λες και παίζω στο Grey’s Anatomy από τις τόσες μάσκες ή ότι έγινε κάποιο λάθος στο περσινό χειρουργείο μου με τη χολή και με κυνηγούν να με ανοίξουν ξανά. Δεν εξηγείται αλλιώς! Τις προάλλες έτρεχα σε ένα φαρμακείο να πάρω κάτι χάπια για τον κολικό στο στομάχι και η ουρά για τα αντισηπτικά ήταν μέχρι την 5η λεωφόρο. Ναι, στην Νέα Υόρκη!
Και φτάνω στο αποκορύφωμα της ανθρώπινης βλακείας. Το γεγονός ότι με κατέβασαν από το λεωφορείο επειδή έπαθα κρίση άσθματος. Αλλεργικού μεν, άσθματος δε! Μάρτιος μπήκε και για το καλωσόρισμα με έπιασε παροξυσμίκος βήχας μέσα στο λεωφορείο. Μη σου τύχει! Σταμάτησε το λεωφορείο στη στάση του και είχα την άλλη να φωνάζει να κατέβει η άρρωστη κι εγώ να ψάχνω απεγνωσμένα το σπρέι μέσα στην τσάντα για να κάνω την εισπνοή. Να θέλω να τους βρίσω και να μην μπορώ. Δηλάδη είμαι τόσο ηλίθια που αν ήμουν κρούσμα θα έμπαινα στο λεωφορείο και θα άρχιζα να βήχω χωρίς μάσκα! Εν έτει 2020… Εκπαιδευτικός! Το τονίζω!
Κατέβηκα όμως! Προτίμησα να βρω την ψυχική μου ηρεμία και να πάρω το επόμενο λεωφορείο. Έκανα και την εισπνοή!
Και τώρα θέλω να πω δυο πραγματάκια! Όταν βήχουμε ή φτερνιζόμαστε χρησιμοποιούμε τον αγκώνα και όχι την παλάμη, την οποία μετά τη σκουπίζουμε πάνω μας ή στο κάθισμά του λεωφορείου! Το μαθαίνουμε από τον παιδικό σταθμό!
Επίσης, ανοίγουμε τα παράθυρα στα ΜΜΜ για να αεριστεί ο χώρος. Δεν τα αφήνουμε κλειστά για να μην πουντιάσουμε όπως ακούω κάθε μέρα! Τις μάσκες τις φορούν αυτοί που ήδη βήχουν και καλύπτουν και τη μυτούλα! Το χαρτομάντηλο που χρησιμοποιούμε το πετάμε στα σκουπίδια. Δεν κολλάμε ο ένας πάνω στον άλλον. Όταν είμαστε άρρωστοι, μένουμε σπίτι μας να αναρρώσουμε. Όσο χρειαστεί! Δεν φτύνουμε τον άλλον όταν του απευθύνουμε το λόγο και το κυριότερο, πλένουμε τα χεράκια μας!
Να σας θυμίσω πως ο ιος κολλάει με συγκεριμένο τρόπο και όχι επειδή εγώ έπινα καφέ μέσα στο λεωφορείο. Και επίσης, όποιος με ξανακατεβάσει από το λεωφορείο επειδή έπαθα κρίση άσθματος θα του ευχηθώ τα χειρότερα. Θα πάθει κανένας συμπολίτης μας τίποτα και αντί να τον βοηθήσουμε θα κάτσουμε από πάνω του με τις μάσκες και θα λέμε “να, ένα ακόμα κρούσμα!”, ενώ ο άνθρωπος πνίγεται!
Αι στο καλό βραδιάτικά! Συνέλθετε! Περισσότερο κακό κάνει η υπερβολή και ο φόβος. Σωστή πρόληψη και σωστή ενημέρωση χρειάζεται! Άντε!