Thebluez

Παραλίγο να με πατήσεις έτσι όπως κουτρουβαλιάστηκες να προλάβεις το λεωφορείο. Πάσχιζες μανιωδώς να βρεις κάτι στην τσάντα σου και έτρεχες σαν τη τρελή. Γιατί όλοι μα όλοι τρέχουν συνεχώς; Εγώ τρέχω μόνο για να εξασκήσω τα πόδια μου. Για την πλάκα μου δηλαδή. Κι όταν ο Βαρύμαγκας βρίσκεται στην γειτονιά και τρομάζει τους πάντες. Δηλαδή όποιος είναι λογικός, τον αποφεύγει. Ακόμα και οι αγριόγατες της γειτονιάς. Αλλά γιατί στα κομμάτια να τρέξεις για να προλάβεις ένα λεωφορείο; Θα έρθει κι άλλο. Και μετά επόμενο. Όμως όταν αυτός ο γελοίος οδηγός με το ακόμα πιο γελοίο όνομα, έστριψε στη γωνία, φάνηκες τόσο απελπισμένη, λες και ήρθε το τέλος του κόσμου. Γιατί; Μοιάζεις με νεραϊδοβασίλισσα από άλλο μέρος κι άλλη εποχή. Μπορείς να γίνεις η δική μου βασίλισσα! Ο Κανέλλος χρειάζεται μια βασίλισσα. Όχι αφεντικό, γιατί είμαι αφεντικό του εαυτού μου, αλλά έναν άνθρωπο να του δώσω όλη την αγάπη που έχω μέσα μου. Έναν άνθρωπο σαν εσένα.

Δεν χρειάζομαι φαγητό. Τροφή μπορώ να βρω οπουδήποτε. Ακόμα κι όταν δίνω τα περισσέματα στην Αλέκα που είναι τόσο κοκαλιάρα, πάντα κάποιος πελαργός θα πετάξει το θήραμά του. Και το πιάνω πάντα. Σκουριάζω με τα χρόνια, όμως ακόμα μπορώ να πηδήξω ταχύτατα. Δεν χρειάζομαι ούτε ένα χαζό σπιτάκι επίσης. Λατρεύω να ξαπλώνω στη μέση του δρόμου όταν έχει λιακάδα και όταν βρέχει, η στάση του λεωφορείου είναι ό,τι πρέπει για μένα. Πάντα μου άρεσε να μυρίζω την βροχή και δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι οι άνθρωποι κρύβονται μέσα στα πέτρινα κλουβιά τους κι αποφεύγουν τούτη τη μαγεία.

Κι ενώ με είχε πιάσει λογοδιάροια πάλι για τους ανθρώπους, σε είδα να ξεπροβάλλεις μέσα απ’ την αυλή της εκκλησίας. Σταμάτησες ξαφνικά και η καρδιά μου σταμάτησε επίσης.  Φαινόσουν τόσο ταραγμένη, με τα κόκκινα μαλλιά σου ν’ ανεμίζουν. Μονολογούσες κι έβριζες τον εαυτό σου. Μαίρη! Τι όμορφο όνομα! Σαν εσένα. Τόσο δραματικά υπέροχη. Και τόσο… τρομαγμένη; Κάτι προσγειώθηκε στα μοντέρνα μποτάκια σου, αλλά δεν φαίνεσαι ο τύπος της κοπέλας που θα ανησυχούσε για το αν λερώθηκαν τα παπούτσια της. Ήταν κάτι άλλο που σου έκοψε την χολή. Ένα φίδι.

Μπόρεσα και μάντεψα την σκέψη σου. Τα γλυκούλικα καφέ φρύδια σου είχαν ζαρώσει. Αναρωτιόσουν πώς στα κομμάτια μπορεί ένα φίδι να πέσει απ’ το τον ουρανό. Λοιπόν αυτοί οι βλακέντιοι οι πελαργοί το κάνουν όλη την ώρα, σου απάντησα. Παίζουν με το θήραμά τους όπως οι γάτες με τις κατσαρίδες και όταν βαρεθούν, απλά το πετάνε όπου να’ ναι. Ειδικά εδώ, σε αυτό το κτήριο, που οι άνθρωποι το λένε εκκλησιά και μαζεύονται και ψάλλουν κάτι βλακείες. Απαίσια μουσική, σου λέω. Έι, μην δακρύζεις! Ο Κανέλλος είναι εδώ να σε προστατέψει. Έλα χάιδεψέ με! Δεν σου ζητάω πολλά, μόνο ένα άγγιγμα του χεριού σου!

Τίποτα. Ό,τι και να σου φώναζα, δεν καταλάβαινες. Ήσουν τόσο απορροφημένη να κοιτάς το ρολόι σου κι έτρεξες στο απέναντι ψιλικατζίδικο να αγοράσεις κάτι. Βγήκες έξω με ένα χαμόγελο στα χείλη που δεν είχες πριν. Κι άναψες ένα απ’ αυτά τα σκατολοϊδια που μυρίζουν απαίσια. Μάλλον το χρειαζόσουν περισσότερο από ένα χάδι στο κεφάλι μου. Κι ο Κανέλλος μπορούσε να σε κάνει να χαμογελάσεις. Δεν κατανοώ τι το απολαυστικό βρίσκουν οι άνθρωποι σ’ αυτό το απαίσιο πράγμα που το λένε τσιγάρο που βρωμίζει το έδαφος και μπορεί να ξεκινήσει φωτιά σε ολόκληρο κτήριο.

Ίσως έχεις η ίδια μια φωτιά μέσα σου που καλμάρει μ’ αυτό το παλιόπραμα. Χαμογέλασες ξεφυσώντας και δεν μπορούσα πια να φανταστώ ένα κόσμο χωρίς το χαμόγελό σου. Όμως μου έριξες μια απολογητική ματιά και μπήκες στο λεωφορείο που μόλις είχε έρθει.