Ημέρα πρώτη.
Φεύγω από την δουλειά και είμαι σίγουρη ότι θα κάνω μέρες να γυρίσω. Το συναίσθημα είναι περίεργο. Χαίρομαι. Επιτέλους θα μείνω στην βάση μου. Θα έχω χρόνο για μένα. Θα, θα , θα.
Το απόγευμα η υποψία μου επιβεβαιώνεται. Συναγερμός. Ο ιός χτύπησε την χώρα μου. Καραντίνα για 14 μέρες.
Ημέρα δεύτερη.
Βάζω τηλεόραση με ειδήσεις και ξεκινάω να τρίβω με μανία το σπίτι. Πιστεύω – αλήθεια το πιστεύω – πως με το να καθαρίσω κάθε γωνιά θα ξορκίσω την αρρώστια. Οι ειδήσεις μιλούν για κρούσματα, για διασωληνωμενους, για θανάτους. Κι εγώ τρίβω τρίβω τρίβω.
Το βράδυ πονάει ο λαιμός μου. Είμαι σίγουρη ότι έχω δύσπνοια. Να δεις κόλλησα πριν σταματήσω τις επαφές με τον κόσμο. Παίρνω ένα ηρεμιστικό και κοιμάμαι. Προηγούμενος ενημερώνω οικείους μου ώστε αν κάτι μου συμβεί μιας και έχω πειστεί πως αν νοσω θα πεθάνω κι όλας, να έχουν το νου τους στο παιδί.
Ημέρα Τρίτη.
Ο βήχας γίνεται βασανιστικός. Δεν έχω πυρετό. Μόνο 37. Ο νεαρός βασανίζει και βασανίζεται στο playstation κι εγώ προσπαθώ να μείνω ψύχραιμη. Κάνω πλάκα στα σοσιαλ και αποσπω την προσοχή μου. Δεν αισθάνομαι τόσο άσχημα. Αν νοσω ίσως δεν πεθάνω. Ίσως όμως και να πεθάνω.
Ημέρα τέταρτη.
Βήχω αλλά ο λαιμός μου δεν πονάει. Αναρωτιέμαι αν τελικά έχω η όχι τον ιό. Οι φορείς της υγείας μου λένε απλά να μείνω σπίτι. Και μενω σπίτι. Αλλά στο σπίτι έχω και ένα παιδί. Το κόλλησα; Στον μπαμπά του δεν είπα τίποτα. Δεν μπορούσα να του εξηγήσω τους λόγους που δεν πρέπει να πάρει το παιδί. Ήμουν ανίσχυρη στην γενική παράνοια για να εξηγώ.
Αν νοσω, είναι φορέας. Αν είναι φορέας θα σε κολλήσει. Αν κολλήσεις είσαι ευπαθής ομάδα και κινδυνεύεις. Κι αν δεν κινδυνευσεις εσύ θα κινδυνεύσει η μάνα σου. Απλά μείναμε σπίτι. Η απαγόρευση κυκλοφορίας βοήθησε στο να κρατήσω έναν εν δυνάμει φορέα μαζί μου. Το απόγευμα είδα την μάνα μου από το παράθυρο με σακούλες. Σούπερ μάρκετ με προμήθειες. Βγήκα στο μπαλκόνι με γάντια και μασκα. Φοβόμουν. Ήθελα να κλειστω στην αγκαλιά της και να βγω όταν όλα θα έχουν τελειώσει. Δεν το έκανα. Δεν αντέδρασα καν. Την χαιρετησαμε, πότισα τις σακούλες με οινόπνευμα, 70αρι όπως είπαν οι ειδικοί, καθάρισα ένα ένα τα πράγματα και τα τακτοποίησα στα ντουλάπια.
Ήπια κι άλλο ηρεμιστικό. Είμαι βέβαιη ότι θα πεθάνω.
Ημέρα 5η
Δεν βήχω αλλά έχω ένα πνιξιμο στον λαιμό. Σαν να έχω καταπιεί καρύδι. Δεν έχω δύσπνοια η ίσως και έχω. Δεν ξέρω. Όταν πίνω ηρεμιστικό δεν έχω δύσπνοια. Ούτε όταν ξυπνάω. Όταν βλέπω ειδήσεις όμως έχω. Αποσπω την προσοχή μου φυτεύοντας λουλούδια. Και τρίβω τρίβω τρίβω το σπίτι. Μυρίζει παντού αντισηπτικό και με ανακατεύει. Ανοίγω ντουλάπες και πακετάρω τα πολύ χειμωνιάτικα. Οι ειδήσεις μιλούν και για άλλους νεκρούς. Μιλούν για “αρχή” ακόμα. Αρχή…. Κι εγώ δεν ξέρω αν είναι νύχτα η μέρα. Δεν ξέρω τι ημέρα της εβδομάδας είναι. Και δεν με νοιάζει κι όλας. Καθαρίζω μαγειρεύω τρώω. Χαζεύω στα σοσιαλ. Περίεργο. Θα μπορούσα να γράψω αλλά δεν θέλω. Να διαβάσω. Αλλά δεν θέλω. Δεν θέλω τίποτα ξαφνικά. Τόσα χρόνια σε εγρήγορση και τα έκανα όλα. Η αιφνίδια παύση όλων με αποσυντονισε. Θα ήθελα μια βολτα. Έναν καφέ με φίλους. Αλλά και δεν θα ήθελα.
Η δύσπνοια επιστρέφει. Μάλλον πεθαίνω.
Ημέρα 14η
Ακόμα ζωντανή. Φυσικά η καραντίνα δεν τελείωσε. Καινούρια κρούσματα, καινούριοι θάνατοι. Έκλεισα πια την τηλεόραση. Βαρέθηκα και τις δουλειές. Και το μαγείρεμα. Τώρα τρώω μόνο. Και χαζεύω στα σοσιαλ. Ήρθε πάλι η μαμά μου με καινούριες προμήθειες. Η μαμά μου είναι πιο γενναία από εμένα. Εγώ φοβάμαι να πάω σούπερ μάρκετ. Αυτή την φορά κάθησε λίγο στην αυλή . Μιλήσαμε και λίγο. Πάλι αυτή η αίσθηση. “Θέλω αγκαλιά αλλά μην τολμήσεις να με αγγίξεις”. Χώθηκα στην αγκαλιά του γιου μου. Ίδια μικρόβια, ίδιες συνθήκες. Δεν κινδυνεύουμε οι δύο μας.
“Άσε με μαμά παίζω με τους φίλους μου”. Εντάξει. Η καραντίνα δεν θα μετατρέψει την προεφηβεία σε νηπιακό στάδιο. Γλυκόπικρη αίσθηση.
Ημέρα 20η.
Ο γιος μου πήγε στον μπαμπά του. Μόνη στο αποστειρωμενο σπίτι. Μήνυμα στην πολιτεία και βόλτα με τον σκύλο. Έχω μια αίσθηση σαν να ξέχασα πως περπατάνε. Μουδιάζουν τα πόδια μου. Πόσες μέρες είμαι μέσα; Θα θυμάμαι να οδηγήσω; Γιατί δεν έχω εκμεταλλευτεί τον άπλετο χρόνο για κάτι δημιουργικό; Δεν θέλω. Αυτό είναι. Το σώμα μου και το μυαλό μου έχει μπει στο ρελαντί. Σκέφτομαι και πράττω τόσο όσο. Οι συνωμοσιολογοι δίνουν και παιρνουν. Τσακώνονται διαδικτυακά ποια παράνοια θα επικρατήσει. Παράλληλα Βρίσκουμε χιουμοριστικά προγράμματα και γυρίζουμε βιντεάκια να περάσει η ώρα και να γελάσουμε.
Όλοι μόνοι μας κι όλοι μαζί. Περίεργα είναι. Πολύ περίεργα.
Το καρύδι στον λαιμό παραμένει. Αν δεν έχω ιό έχω κάτι άλλο. Καρκίνο , θυρεοειδή … Κάτι.
Ημέρα 25η
Δεν ξέρω τι μήνα έχουμε και τι ημέρα. Το Πάσχα φέτος δεν μυρίζει όπως πάντα. Αντισηπτικό και οινόπνευμα μόνο. Άλλες 14 μέρες υπομονή λένε. Τα πάμε καλά λένε. Πήραμε έγκαιρα μέτρα και γλιτώσαμε τα χειρότερα. Οι άνθρωποι αρχίζουν και βγαίνουν με κωδικό 6 συνήθως. Βόλτα για σωματική άσκηση. Η καραντίνα έχει γίνει τρόπος ζωής. Δεν θέλω να τελειώσει και ταυτόχρονα θελω. Πολλές φορές με βασανίζει τόσο η σκέψη αν θέλω η όχι να τελειώσει που απελπιζομαι και λέω πως ότι είναι να γίνει θα γίνει ότι κι αν εγώ θέλω. Θέλω αγκαλιά. Αλλά δεν θέλω κάνεις να με πλησιάσει. Πήγα σούπερ μάρκετ σήμερα. Όλοι ήταν εν δυνάμει δολοφόνοι μου. Στραβοκαταπια και δακρυσα για να μην βηξω. Ήμουν σίγουρη ότι όλοι με έβλεπαν σαν έναν εν δυνάμει δολοφόνο του.
Κανένας από την οικογένεια μου δεν νόσησε. Η με φροντισα καλά η είχα απλά μια ίωση κι όχι τον φονικό ιό. Πάλι καλά. Το καρύδι στον λαιμό ώρες ώρες με πνίγει. Ο γιατρός ήταν απόλυτα καθησυχαστικος. Και το Google. Άγχος. Άγχος γιατί; Όλη μέρα καθομαι. Άγχος η διάγνωση.
Ημέρα 35η
Τα κρούσματα αραιώνουν. Οι θάνατοι επισης. Σε λίγες μέρες θα μπούμε στην καθημερινότητα μας. Με προσοχή πάλι αλλά θα μπούμε. Δεν ξέρω αν θέλω η όχι. Πώς θα είναι η επόμενη μέρα; Θα υπάρχει δηλαδή ξανά η στιγμή που θα φάμε 15 άτομα στο ίδιο οικογενειακό τραπέζι χωρίς φόβο; Πώς θα κρατήσω αποστάσεις στην δουλειά; Πώς θα αγγίξω ξανά τους ανθρώπους χωρίς να αγχώνομαι ότι θα με αρρωστήσουν η θα τους αρρωστήσω; Πώς θα κλειστω σε αγκαλιά, πως θα φιλήσω και πως θα φιληθω; Πώς θα τα προλαβαίνω όλα; Πώς τα προλάβαινα όλα;
Θα είναι μια ιστορία που θα λέω στα εγγόνια μου ; Πως κάποτε πεθαίναμε από κορωνοιο ; Θα έχει βρεθεί λύση; Θα υπάρχει εμβόλιο η φάρμακο;
Οι σκέψεις με τρελαίνουν. Με αγχωνουν και μεγαλώνουν το καρύδι μου.
Δύο χρόνια μετά
Έχω καιρό να γράψω. Βγαίνοντας από την καραντίνα ήταν όλα περίεργα. Για καιρό φορούσαμε όλοι γάντια και μάσκες. Αποφευγαμε κλειστούς χώρους και κοινωνικές συναναστροφές. Όμως η κατασταση εξομαλυνθηκε όταν βρήκαν το φάρμακο που σκοτώνει τον ιό. Ακόμα πειραματικά όμως δείχνει να λειτουργεί. Φέτος το Πάσχα θα πάμε όλοι στο χωριό. Μάθαμε να λειτουργούμε όλοι μαζί σωστά. Προστατεύουμε τον εαυτό μας, πλένουμε τα χέρια μας συχνά, δεν φτερνιζομαστε στον αέρα και δεν βήχουμε όπου να ναι μόνο στην εσωτερική μεριά του αγκώνα μας. Αγκαλιαζομαστε άνευ όρων και φιλιομαστε. Προσφέρουμε και δίνουμε άπλετη αγάπη αλλά προσέχοντας. Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα του κορωνοιου για μένα. Να δείχνω κάθε στιγμή την αγάπη μου στους ανθρώπους μου γιατί την επόμενη μέρα ίσως δεν μπορέσω. Να εισπράττω την αγάπη τους. Να ζω κάθε στιγμή. Και το σημαντικότερο…. Κάθε μέρα της ζωής μου να βρίσκω χρόνο να με φροντίσω. Όπως τότε. Στην καραντίνα.