Πιστεύετε στον έρωτα εξ’ αποστάσεως; Δεν εννοώ το να γνωρίσεις κάποιον και να τύχει να είστε μακριά ο ένας από τον άλλον, ούτε το να συμβεί κάποια στιγμή να χρειαστεί να μείνετε μακριά από τον αγαπημένο σας, λόγω δουλειάς ή περιστάσεων.
Εννοώ το να γνωρίσεις κάποιον, ούτε λίγο, ούτε πολύ, μέσω του απρόσωπου και χαοτικού κόσμου που αποτελεί το διαδίκτυο. Στην αρχή, δεν ξέρεις καν γιατί αποδέχτηκες το αίτημα. Δεν υπήρχε καν φωτογραφία στο προφίλ και έχεις ως γενικό κανόνα, να μην αποδέχεσαι ανθρώπους χωρίς έστω μια φωτογραφία. Ή, αν θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, ξέρεις πολύ καλά γιατί. Έχεις μόλις χωρίσει από μια μακροχρόνια σχέση, που σε έκανε δυστυχισμένη. Νιώθεις μόνη, γιατί παρόλο που χαίρεσαι, που ξέφυγες από τον βάλτο στον οποίο είχε μετατραπεί η ζωή σου τα τελευταία χρόνια, δεν είναι εύκολο να συνηθίσεις να είσαι μόνη σου, να κοιμάσαι μόνη σου, να βγαίνεις μόνη σου και κυρίως να πρέπει να εξηγείς το “γιατί”. Γιατί χωρίσατε; Μα πώς; Ήσασταν τόσο ωραίο ζευγάρι!
Έπειτα, ήταν αυτό το αίσθημα αβεβαιότητας που συνοδεύει κάθε τέλος σχέσης. Έχεις ξεχάσει να φλερτάρεις, έχεις να το κάνεις χρόνια. Είσαι ακόμη ποθητή; Μετράς σαν γυναίκα;
Έτσι λοιπόν, δεν μπορώ να ισχυριστώ εν τέλει ότι δεν ξέρω γιατί δέχτηκα το αίτημα του αγνώστου. Είπα “γιατί όχι;”. Και το έκανα. Ποιο ήταν το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί;
Φυσικά, το μήνυμα δεν άργησε να ακολουθήσει. Το οποίο έγινε ολόκληρη συζήτηση και η συζήτηση έγινε καθημερινή επικοινωνία, χωρίς να το καταλάβω καν.
Ακόμη και σήμερα, όταν προσπαθώ να καταλάβω, γιατί αυτός ο άγνωστος έγινε ο πιο σημαντικός άνθρωπος για μένα, δεν κατορθώνω να το αναλύσω. Ίσως γιατί δεν έχω πάει ακόμη την ανάλογη απόσταση, αν και πλέον δεν μιλάμε. Όχι, όπως πριν.
Ήταν εξαρχής ειλικρινής απέναντί μου. Παντρεμένος, με παιδιά. Δεν μου είπε ποτέ ψέματα, δεν μου έδωσε ψεύτικες ελπίδες ποτέ, δεν προσπάθησε να με πείσει ότι αυτό ήταν κάτι άλλο, περισσότερο από αυτό που ζούσαμε εκείνη την στιγμή. Η δουλειά του ήταν μακριά από την οικογένειά του και ένιωθε μόνος προφανώς. Κάτι που καταλάβαινα πολύ καλά. Και ήμουν πρόθυμη να τον βοηθήσω, όχι ανιδιοτελώς, γιατί και για εμένα, η επαφή μας ήταν κάτι που με κρατούσε ζωντανή, όχι με την κυριολεκτική έννοια, αλλά με εκείνη την έννοια που νιώθουμε ζωντανοί, όταν βουτάμε σε παγωμένο νερό και μετά βγαίνουμε νιώθοντας κάθε κύτταρο του κορμιού μας να ξυπνάει και να πάλλεται, σαν να ξαναγεννήθηκε. Έτσι ένιωθα σε κάθε συζήτησή μας. Ένιωθα όμορφη, έξυπνη, ποθητή. Πιο ποθητή απ’ όσο είχα νιώσει ποτέ στα έξι χρόνια, με τον πρώην μου. Κι αν αυτό το θεωρήσετε τραγικό, θλιβερό, δεν με νοιάζει. Ένιωθα χαρούμενη, μετά από πολύ καιρό.Το όνομά του στις ειδοποιήσεις μου, στο inbox μου ή στο τηλέφωνό μου, αρκούσε για να κάνει την καρδιά μου να βαράει ταμπούρλο και η κάθε κουβέντα του αρκούσε για να με κρατήσει ικανοποιημένη για μέρες. Ήταν τρελό, αλλά αληθινό.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα κρατούσε, ότι θα γινόταν κάτι άλλο από αυτό που είχε οριστεί εξαρχής ότι θα ήταν. Αντίθετα, όπως κάθε τι όμορφο που έρχεται ξαφνικά, ήξερα ότι πιθανότατα θα εξαφανιζόταν με τον ίδιο τρόπο. Έτσι κι έγινε. Κάποια στιγμή, όταν το επέτρεψε η δουλειά του, γύρισε στην βάση του και στους δικούς του. Βέβαια συνεχίσαμε να μιλάμε, πιο αραιά, αλλά ήξερα ότι ήταν θέμα χρόνου.
Σήμερα, είμαστε ακόμη φίλοι, δεν μιλάμε όμως πλέον όπως τότε. Κάποιες φορές θυμώνω, αλλά ξέρω πως έτσι πρέπει να γίνει. Κρατάω όλες τις φορές που η απόσταση μεταξύ μας καλύφθηκε από τα πράγματα που είπαμε ο ένας στον άλλον, την φορά που μοιράστηκε μαζί μου ένα αγαπημένο του τραγούδι ή κάποια εμπειρία από τα παιδικά του χρόνια.
Γιατί έτσι ξέρω, ότι αυτό έγινε στ’ αλήθεια, ότι κάποια στιγμή στον χρόνο, σε ένα απέραντο άγνωστο σύμπαν, δύο άγνωστοι έγιναν γνωστοί και μοιράστηκαν εκείνα που κάνουν τους ανθρώπους σημαντικούς τον έναν για τον άλλο. Και ότι ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε να γίνει εκείνη την στιγμή.
Δεν στενοχωριέμαι (πολύ) που τελείωσε, γιατί προτιμώ να χαίρομαι που συνέβη.
Παναγιώτα Σούρλα