Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή πόσο λάτρευα ένα φόρεμα που είχα. Δώρο της νονάς μου, ήταν αεροσυνοδός, και με το που το ξετύλιξα ανυπομονούσα να το φορέσω. Η μάνα μου όμως το κράταγε για καλό. Έτσι πήγαινα στα κρυφά και το έβλεπα στην ντουλάπα, χάιδευα την περίεργη ύφανσή του, κατακίτρινο με μια κεντημένη μικρή ρακέτα τένις αριστερά στο στήθος, ανυπομονώντας πότε θα αποφασιστεί να το βάλω. Όσο και να το ζητούσα δεν μου πέρναγε όμως. Ώσπου ένα μαγικό απόγευμα, που ο πατέρας μου θα με πήγαινε βόλτα στο πάρκο, νομίζω ήταν ανήμερα γιορτής, έγινε το θαύμα. ΄Εβαλα το υπέροχο ρούχο. Πόση χαρά είχα, ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου πως εγώ συνόδευα τον μπαμπά μου και όχι το ανάποδο. Καμάρωνα σα γύφτικο σκεπάρνι στο πήγαινε. Γιατί στο έλα, σαβουρώθηκα στην μεγάλη κατηφόρα που σχεδόν κάθε μέρα κατέβαινα τρέχοντας για να φθάσω σπίτι! Σκόνταψα,ούτε ξέρω που, χτύπησα, κλασσικά τα γόνατά μου αλλά αυτό που με έκανε να κλάψω είναι ότι είχε σκιστεί το φουστάνι! Εννοείται ότι με μάλωσε και η μητέρα μου που δεν κοίταγα μπροστά μου αλλά ούτε μ΄ένοιαξε. Γιατί ξέρω πως για πρώτη φορά περπατούσα λες και πατούσα σε πούπουλα, τόσο προσεχτικά μα και τόσο περήφανα. Πλάνταξα που δε θα μπορούσα να το ξαναβάλω, η ζημιά ήταν ανεπανόρθωτη! Η τρύπα που του άφησε το οδόστρωμα τεράστια και η κατάληξή του ήταν να κοπεί και γίνει ξεσκονόπανα! Σα τη διάθεσή μου για πολλές μέρες μετά.
Που να ήξερα τότε πως πάνω-κάτω αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου! Ανυπομονώ για να έρθει η ώρα, να βάλω τα καλά μου, να στολιστώ και να φάω τα μούτρα μου! Με τα χρόνια αυτό που άλλαξε είναι πως έχω πάψει να το περιμένω και προσπαθώ πιο πολύ να χαίρομαι με μικροπράγματα. Αλλιώς στις μεγάλες χαρές της ζωής μου, συνήθως ακολουθεί ένα πιο μεγάλο δράμα. Την πρώτη φορά που νόμιζα πως ερωτεύτηκα, έχασα την μητέρα μου. Προσγειωμένη πάντα μα λίγο ενθουσιασμένη στην αρχή μιας σχέσης, συνειδητοποίησα τι έγινε λίγο αργά, όταν στεκόμουν πάνω από το μνήμα της. Έτσι βέβαια, με το χαστούκι της απώλειας, γλύτωσα από ένα λαμόγιο, όπως αποδείχτηκε πολύ γρήγορα. Εγώ όμως κουβαλούσα για πολύ καιρό τύψεις γιατί νόμιζα πως δε στάθηκα τις τελευταίες της ώρες όπως έπρεπε. Ενώ τελικά το μόνο που έκανα ήταν ότι δεν την άκουσα όταν με προειδοποιούσε. Σχεδόν το ίδιο μοτίβο σε κάθε απώλεια της ζωής μου. Έχω αρχίσει να πιστεύω τώρα τελευταία πως το να χάσεις κάποιον, αυτό που σε στοιχειώνει δεν είναι το ουσιαστικό πλαίσιο πως δε θα τον ξαναδείς. Αλλά όλα αυτά που δεν πρόλαβες να πεις ή να κάνεις. Αυτά με κυνηγάνε, νομίζω πάντα θα το κάνουν. Διαφορετικά δε θα ήμουν άνθρωπος! Πρέπει να έχεις μέσα σου την συνείδηση αυτή για να μπορείς να βελτιωθείς καθώς οι καταστάσεις επαναλαμβάνονται. Δε θα γίνεις απαραίτητα πολύ καλύτερος…ίσα τόσο, για να μην ακούσεις εκείνη την φωνούλα μέσα σου,”σου τα΄πα”!
Για αυτό και εγώ, δεν κρατώ πια καλά σερβίτσια, τραπεζομάντηλα, ρούχα ή διαθέσεις! Όλα αυτά τα ευχαριστιέμαι φρέσκα και αν μπορώ, κάθε μέρα. Όχι γιατί έχω τόσο έντονη τη φοβία πως μπορεί να μην είμαι εδώ αύριο αλλά γιατί θέλω να ξαναζήσω αυτό το συναίσθημα της λαχτάρας, της ευχαρίστησης, της πρώτης -ίσως και τελευταίας-φοράς, όσο πιο συχνά γίνεται.
Ποτέ δεν είναι αργά για όνειρα, έστω και αν αυτό είναι κάτι τόσο απλό, όπως να βάλεις το αγαπημένο σου κίτρινο φουστάνι. Μέχρι και σήμερα, που έχω πια χάσει και τους δυο γονείς και υπάρχουν μόνο σε υπέροχες αναμνήσεις σαν αυτήν. Αχνό έγινε πια το ρούχο, στο μυαλό μου δεν ξέρω αν ήταν κροκί ή καναρινί. Πολύ έντονη όμως εκείνη η αγνή χαρά! Προσπαθώ τόσες φορές να την ξαναπετύχω. Όλοι έχουμε τον όμορφό μας εαυτό βαθιά κρυμμένο σε ένα ντουλάπι και αδημονούμε για εκείνη την στιγμή που θα τον βγάλουμε προς τα έξω. Έστω και αν δεν μπορούν να τον αντιληφθούν οι περισσότεροι. Και εμένα το κίτρινο μου φουστάνι, μόνο για μένα ήταν κάτι το ιδιαίτερο, σε μένα μόνο έδωσε τόση χαρά. Και ας ήταν τόσο σύντομη. Υποσχέθηκα να το φορώ και ν΄αφήνομαι στην γλυκιά ικανοποίηση του να με καλύπτει όσο πιο συχνά μπορώ!
Πότε τα καταφέρνω πότε όχι. Δεν με πειράζει πια, γι΄άλλη μια φορά περίμενα πως και πως να βάλω τα καλά μου και στο τέλος έφαγα τα μούτρα μου. Το έχω ξαναζήσει και πάντα το θυμάμαι και χαμογελώ. Το πριν και το μετά είναι που μετρά. Που δε θα έχεις πια κάτι να περιμένεις και θα χαίρεσαι το αποτέλεσμα. Να είσαι προετοιμασμένος, δεν κρατά για πάντα! Αλλά μπορείς να το επαναλάβεις, άπειρες οι προσπάθειες!