Είναι μια από τις μέρες που η φαντασία οργιάζει. Κάθε φορά που γίνεται αυτό, ξέρεις ότι τα αισθήματά σου, όποια και να είναι αυτά, κοντεύουν να πάρουν σάρκα και οστά. Κοντεύουν να βγουν από μέσα σου και να πάρουν την δική τους ανθρώπινη μορφή. Μια μορφή που θα σταθεί απέναντί σου και θα σου μιλήσει κατάματα χωρίς λόγια μασημένα. Τότε θα δεις μπροστά σου όσα τόσο καιρό παρέβλεπες γιατί δεν ήσουν ποτέ δυνατός στην ψυχή για να αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Πολλές φορές δεν είναι δεδομένο ότι έχουμε καθαρή ορατότητα και ας μην είμαστε τυφλοί.
Το θέμα εδώ είναι τι στην τελική θα επιλέξεις να ακολουθήσεις. Την εύκολη λύση της απόρριψης των όλων όσων σου συμβαίνουν και της άρνησης με την δικαιολογία πως «έλα μωρέ θα περάσει και αυτό», «σιγά το πράγμα» ή επιτέλους θα βρεις την δύναμη να έρθεις σε επαφή με εσένα και θα σταματήσεις να εθελοτυφλείς;
Η συνομιλία με την εσωτερική πλευρά είναι ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του ατόμου. Η ανεύρεση του«εγώ» καθορίζει τον κάθε ένα ως ανεξάρτητο άτομο. Αυτή η πορεία προς την ανακάλυψη των έσω είναι πορεία χρονοβόρα. Δεν είναι εφικτό από την μια στιγμή στην άλλη να ανακαλύψεις το ποιόν του ανθρώπου που σε χαρακτηρίζει. Χρειάζεται υπομονή και αδιάκοπη προσπάθεια για να σκαψει κάνεις βαθιά μέσα του. Προϋποθέτει το ψυχικό σθένος για να φτάσει στην ιδιοσυγκρασιακή έγκριση των κατά ονομασία χαρακτηριστικών του. Και όταν έρθει αντιμέτωπος με τα συναισθήματα που του προκαλούνται από την επίγνωση των ιδιωμάτων του να επιμείνει, όσο δύσκολο και όσο ανέφικτο και να είναι. Όσο θλιβερή και αν είναι η συνειδητοποίηση της πραγματικής εικόνας του εαυτου του. Όσο και αν πέσει από τα σύννεφα μόλις καταλάβει ότι τελικά δεν είναι αυτό που πίστευε ότι είναι. Όσο ψυχοφθόρο και αν είναι αυτό, να το κάνει να γίνει. Να το κάνει να επιτύχει.
Με αυτόν τον τρόπο, το άτομο ξεκινάει τον δύσκολο δρόμο προς την πνευματική του αυτονομία. Διακρίνει ποια στοιχεία αποτελούν έμφυτα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του και με την απαιτούμενη προεργασία θα τα αναπτύξει σε σημαντικό βαθμό και ποια είναι αυτά που αδίκως είχε τόσα χρόνια στο μυαλό του ως ιδανικά. Αδίκως γιατί δεν είχε πλάσει τον χαρακτήρα του μέσω της δικής του διερεύνησης και δεν είχε μυήσει το μυαλό του, με αποτέλεσμα την αποδοχή αφιλτράριστρων μηνυμάτων. Πόσο ανθεκτικός θα είναι όμως στα προσωπικά του πιστεύω όταν ο κύκλος του θα προσπαθήσει να τον μεταπείσει, λόγω ιδιοτελών συμφερόντων; Εκεί θα γίνει ορατό αν ο αγώνας που έκανε για την αποζήτηση του εαυτού του νίκησε, παραμένοντας ο ίδιος ακλόνητος στα ιδανικά που έχτισε με δικό του κόπο και δεν του φυτεύτηκαν στα χώματα του μυαλού του ιδέες και αξίες αντίθετες από αυτές που αληθινά του ταιριάζουν.
Αν δεν καταφέρουμε να δούμε ποιοι είμαστε πραγματικά, χαράζοντας το δικό μας μονοπάτι που διαφέρει από τα υπόλοιπα, δεν θα βρεθούμε ποτέ στην ανοδική πορεία της εξέλιξης και της πλήρης αυταρχίας του εαυτού μας. Αν δεν αποδεχθούμε αυτό που είμαστε όταν βγαίνουμε από το σώμα μας και γινόμαστε οι παρατηρητές του εαυτού μας, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να αλλάξουμε στάση ζωής. Αν δεν σταματήσουμε να εναντιωνόμαστε στην κάθε αρνητική άποψη που ακούμε για εμάς, δεν θα επιδιώξουμε ποτέ να διορθώσουμε τα ελαττώματά μας. Και εδώ είναι απαραίτητη η προσθήκη της άποψης ότι δεν πρέπει να δεχόμαστε αβίαστα κάθε πληροφορία που φτάνει στα αυτιά μας. Χρειάζεται φυσικά φιλτράρισμα, ώστε να καταλήξουμε λογικά σε ένα συμπέρασμα. Να αποφασίσουμε με εγκεφαλική διεργασία αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, και άρα να διορθωθούμε, ή αποτελεί παραπληροφόρηση και άρα να την εξοντώσουμε χωρίς να μας ασκεί επίδραση. Να σταματήσουμε να ακούμε μόνο για να απαντήσουμε, με επιχειρήματα άλογα και στερεοτυπικά.
Η αδράνεια θα μας οδηγήσει στο γεγονός να αναρωτιόμαστε γιατί όλοι απομακρύνονται από μας και τι πάει λάθος με τους ανθρώπους, χωρίς να προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι να βρούμε την λύση στο πρόβλημά μας. Πάλι την αναζητούμε από τους άλλους. Πάλι ρίχνουμε τις ευθύνες στους γύρω μας. Πάλι περιμένουμε από τρίτους να κάνουν για εμάς το πρώτο βήμα. Πάλι ζητάμε εξηγήσεις για καταστάσεις και συμβάντα που μόνο εμείς μπορούμε να εξηγήσουμε. Πάλι πέσαμε στην παγίδα της απενοχής και της ανεπεξέργαστης κατηγορίας των άλλων.
Η λύση λοιπόν, βρίσκεται ακριβώς εκεί που θα κοιτάξεις το πρωί που θα ξυπνήσεις. Στον καθρέφτη σου, εκεί που θα δεις το ολόγραμμά σου. Και αντί να σκέφτεσαι μόνο τρόπους, καθώς σε βλέπεις, που θα ομορφαίνουν αποκλειστικά την εξωτερική σου εμφάνιση, βρες τον τρόπο να δώσεις ζωή και στον εσωτερικό σου κόσμο. Γιατί η εμφάνισή σου είναι αυτό που στο τέλος της μέρας, δεν θα έχει επηρεάσει κανέναν απολύτως. Ο χαρακτήρας όμως είναι αυτός που, αν έχει αυτοκαλλιεργηθεί, θα αφήσει σε κάθε ψυχή ένα λιθαράκι, μια τροφή για σκέψη, μια επιρροή, ένα αίσθημα.
Στις μέρες της σημερινής εποχής ειδικά, λίγοι είναι αυτοί που θα διασχίσουν τον δρόμο της αυτοανακάλυψης και αυτό γιατί δεν έχουν όλοι τον χρόνο, την θέληση, το κουράγιο να πράξουν όλα τα παραπάνω. Μη κάνεις το λάθος να αφήνεις να καθορίζεται η ζωή σου από τις αποφάσεις άλλων, αλλά πάρε το θάρρος και ανέλαβε την ευθύνη των πράξεών σου. Να σταθείς στα πόδια σου για να μάθεις ποιος είσαι. Να μάθεις εσένα. Μη ξεχνάς πως εκεί βρίσκεται η αναμφίβολη ευτυχία, στην επιτυχία της ανίχνευσης του συνειδητού εγώ σου και της απόκτησης του.
Μαίρη Κιτσάκη