Μου λείπεις… Μου λείπεις τόσο που θα έδινα τα πάντα να γυρνούσα τον χρόνο πίσω και να τα έκανα όλα διαφορετικά. Μου λείπεις τόσο που 6 χρονιά και έναν γάμο μετά, ξυπνάω δακρυσμένη, γιατί ακόμη ένα βράδυ κοιμήθηκα δίπλα σε κάποιον που δεν είναι εσύ κι ονειρευόμουν όλη νύχτα πως είμαστε πάλι μαζί. Και μόλις η πραγματικότητα τρυπώνει στην φαντασία, συνειδητοποιώ ότι ήταν όνειρο, και το όνειρο γίνεται εφιάλτης και ανεβαίνουν λυγμοί στον λαιμό μου που δεν μπορώ να συγκρατήσω και να δικαιολογήσω στον άνθρωπο που είναι δίπλα μου και απλά με περνάει για τρελή… Μου λείπεις τόσο που δεν τολμάω να πατήσω στην πόλη που ζήσαμε γιατί την μοναδική φορά που το επιχείρησα κατέληξα στο παγκάκι, (εκεί στο Φρούριο που περάσαμε άπειρα βράδια να κουβεντιάζουμε, θυμάσαι;) να κλαίω με λυγμούς. Μου λείπουν τα απογεύματα που παίζαμε ταμπού με τα παιδιά και πάντα κερδίζαμε γιατί η επικοινωνία μας ήταν τέτοια που οι λέξεις ήταν περιττές. Μου λείπουν οι νύχτες που ξημέρωσαν γιατί δεν μας έφταναν οι ώρες για όσα είχαμε να μοιραστούμε. Μου λείπουν οι βόλτες στην πόλη χωρίς προορισμό… Μου λείπει ο ίδιος ο εαυτός μου όταν ήμασταν μαζί. Νομίζω πως δεν θα νιώσω ποτέ ξανά τόσο χαρούμενη, τόσο ερωτευμένη, τόσο απόλυτα δοσμένη σε έναν άντρα.
Η μόνη μου δικαιολογία είναι ότι ήμουν μικρή, ήταν πολύ όλο αυτό για να το διαχειριστώ και δεν καταλάβαινα πόσο σπουδαίο και αναντικατάστατο ήταν. Σε πλήγωσα πολύ το ξέρω, ακόμα θυμάμαι το βλέμμα σου όταν σου έλεγα πως δεν μπορώ άλλο. Το είπες και το έκανες πως για σένα θα είναι σαν να μην υπάρχω πλέον, δεν το πίστεψα τότε, θεωρούσα πως δεν τελείωνε οριστικά, πως με κάποιον ανόητο τρόπο σε είχα δεδομένο…Πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλον σε μια στροφή και απλά με κοίταξες κ έφυγες, θυμάσαι; Το εννοούσες δυστυχώς…
Από τότε δεν σε είδα ποτέ ξανά, έφυγα σαν κυνηγημένη από την πόλη μας, άλλαξα ζωή, παρέες, παντρευτηκα κι όμως δεν κατάφερα ποτέ να σε ξεχάσω…Υποφέρω κάθε φορά που σε θυμάμαι, άραγε θα ήθελες να ξέρεις ότι ακόμα σ’ αγαπάω; Άραγε με θυμάσαι καθόλου; Με συγχώρησες η απλά δεν σε ενδιαφέρει καν; Εύχομαι να είχα την δύναμη να σε πάρω τηλέφωνο ή να σου στείλω ένα γραμμα και να σου εκμυστηρευτώ όλα μου τα συναισθήματα, όμως ξέρω πως δεν θα το κάνω ποτέ. Είμαι τόσο δειλή και εγωίστρια που φοβάμαι να αναλάβω την ευθύνη του χωρισμού μας και να σου επιτρέψω να με απορρίψεις.
Είναι και αυτός ο γαμημένος εγωισμός που δεν με αφήνει να δείξω την αδυναμία μου, γιατί όσο κι αν πονάω, όσο κι αν ξέρω ότι εσύ είσαι ο ένας και μοναδικός για μένα, όσο κ αν κλαίω ακόμα τόσα χρόνια μετά, εσύ ποτέ δεν θα μάθεις ότι έπεσα. Με έλεγες εγωίστρια και πεισματάρα, θυμάσαι; Είχες δίκιο δυστυχώς…
Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να είσαι καλά, να είσαι ευτυχισμένος και να γελάς, να λες ακόμα τα χαζά αστεία σου που είχα μάθει απ’ έξω και όμως πάντα γελούσα. Να μην άλλαξε ο υπέροχος, τρυφερός, ευαίσθητος κι αγνός χαρακτήρας σου. Έλεγες πως μετά από μένα δεν θα φερθείς ξανά τόσο αυθόρμητα, θυμάσαι;
Εύχομαι να έχεις την ζωή που σου αξίζει…