“Καλημέρα παιδιά!”.
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…
“Καλημέρα παιδιά!”…
Καμία απάντηση! Ούτε καν έστρεψαν το βλέμμα στην ορθάνοιχτη πόρτα.
“Καλέ, καλημέρα!”
“Α, ήρθες κυρία;”
Μα καλά, πώς γίνεται να μην είδαν τη φορτωμένη δασκάλα που στέκεται στην πόρτα; Κάθε μέρα, η ίδια απορία. Αν δεν πούμε τρεις τέσσερις φορές καλημέρα, δεν έχει νόημα!
Και ξαφνικά, από εκεί που η παρουσία σου τους πέρασε τελείως μα τελείως απαρατήρητη, μόλις ανοίξεις την τσάντα σου αρχίζουν “τι έφερες σήμερα κυρία;”, “γιατί έχεις δικό σου μπουκάλι νερό;”, “τι άλλο θα βγάλεις από εκεί μέσα κυρία;”.
Εδώ είμαστε! Πας να δώσεις μια απάντηση η κακομοίρα και έρχονται τα ερωτήματα το ένα μετά το άλλο. Ασταμάτητα…
“Κυρία, γιατί το χάος έχει σκοτάδι;”
“Κυρία πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος;”
“Κυρία, τοστ θα φας;”
“Κυρία, γιατί στολίζουμε δέντρο τα Χριστούγεννα;” -να μια ωραία κι επίκαιρη ερώτηση για Ιούλιο μήνα!-
“Κυρία γιατί πίνεις καφέ;”
“Κυρία, τι θα κάνουμε σήμερα;”
Και εσύ θες να κάτσεις σε μια γωνία να κλάψεις, γιατί δεν έχεις προλάβει ούτε την τσάντα σου να αφήσεις στη θέση της.
Και το χειρότερο; Μπορούν να ακολουθούν κάθε σου βήμα μέχρι να απαντηθούν οι ερωτήσεις τους. Αν δε, τους πεις “δώσε μου μισό λεπτό να αφήσω αυτό στη θέση του και σου απαντάω!”, παίρνεις σαν απάντηση “Α! Δεν ξέρεις!” Και εκεί όντως κλαις.
Η γείωση δεν είναι το φόρτε σου. Πόσο μάλλον η γείωση από ένα πεντάχρονο!
Και έρχεται το πρωινό… Ωραία ώρα! Ήσυχη! Χαχαχαχαχαχαχα…. Έκλαψα! Είναι λες και κουρδίζονται στην πρώτη μπουκιά. Η μια ερώτηση μετά την άλλη. Η μία ατάκα μετά την άλλη και παράλληλα ο υπέροχος ήχος από ένα γεμάτο στόμα και φωνές που λένε “Κυρία θέλω νερό/τουαλέτα!” που σημαίνουν “δε θέλω να φάω οπότε ας κάνω κάτι να κερδίσω χρόνο”.
Μα τι καλά παιδάκια! -ΔΕΝ!-
Και έρχεται η ώρα του μαθήματος. Πιο εύκολα θα εξουδετερώσεις βόμβα στα τελευταία δευτερόλεπτα, παρά να βάλεις με επιτυχία ένα πεντάχρονο να κάνει εκπαιδευτικές δραστηριότητες.
Επικίνδυνες αποστολές! Χρειάζεται ετοιμότητα, εγρήγορση, πειθώ και γεμάτες μολύβια και ξυλομπογιές τσέπες. Τα μάτια σου δεκατέσσερα, γιατί όλο κάποιος θα μουντζουρώσει τις ασκήσεις του άλλου, θα του πάρει το μολύβι και θα έχουμε δράματα ενώ -τουλάχιστον μια φορά θα ακουστεί το “Κυρία, η Κατερίνα δεν κάνει τις ασκήσεις της!”.
Με το που ειπωθεί η συγκεκριμένη ατάκα, η Κατερίνα μουτρώνει, κοροϊδεύει το παιδάκι που το είπε στην κυρία, αυτό κλαίει, μετά σπρώχνει την Κατερίνα επειδή το κορόιδεψε, μετά κλαίει και η Κατερίνα επειδή έπεσε.
Και μάντεψε τι έχεις τώρα… Δύο παιδάκια να κλαίνε, μια δασκάλα διαιτητή, μια τάξη οπαδούς και καμιά ντουζίνα βιβλία άθικτα.
-Το όνομα τυχαίο! Εγώ ήμουν καλό κοριτσάκι στο προνήπιο… Έκανα τις ασκήσεις μου!-
Και μετά, το διάλειμμα… Έχεις δει ποτέ ιπποπόταμους που παλεύουν; Όχι, ε; Κρίμα! Κάπως έτσι μοιάζουν τα μικρά όταν παίζουν. Δε χτυπάνε μεταξύ τους, αλλά παίρνουν σβάρνα ό,τι βρεθεί στο διάβα τους. Χαμός! Ποδοπατιούνται είτε είναι 7 είτε είναι 23 -προ corona-. Σπρώχνονται και παρ’ όλα αυτά γελάνε δυνατά! Κανένα κλάμα. Κανένα παράπονο! Η πλήρης μεταμόρφωση…
Μάλλον το κάνουν επίτηδες… Μόλις ακουστεί “Ελάτε! Μπαίνουμε μέσα!” είναι λες και επαναφέρουμε τις εργοστασιακές ρυθμίσεις! Λες και το διάλειμμα δεν υπήρξε ποτέ! Και κάθεσαι εσύ, άμοιρη δασκάλα, ν’ αναρωτιέσαι… Είναι συνεννοημένα; Ολική επαναφορά!
Βέβαια, τίποτα δε σου προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση από ένα παιδί που τρέχει στην αγκαλιά σου και σου λέει “σ’ ευχαριστώ κυρία!”. Για τον οποιοδήποτε λόγο! Νιώθεις λες και κέρδισες τον Μαραθώνιο. Τον μεγάλο! Τα κοιτάς με περίσσεια αγάπη και ευγνωμοσύνη που μεγαλώνουν και γίνονται μεγάλα παιδιά. Με όλες τις αρετές… Με όλες τις απορίες τους… Με όλες τις ατάκες τους. Με τις γνώσεις και τη δύναμή τους.
Τα βλέπεις να υπερασπίζονται τον εαυτό τους στα δύσκολα και να πατούν πόδι όταν νιώθουν αδικημένα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση μιας δασκάλας. Τα παιδιά που είναι οι ήρωες του εαυτού τους. Εκείνα που γελούν δυνατά κι ας είχαν πριν λίγο μάτια γεμάτα δάκρυα. Εκείνα που ξεχνούν καθετί άσχημο και ρίχνονται με ζήλο στον αγώνα. Είτε προσωπικό όπως το να κάνουν την πιο τέλεια ζωγραφιά, είτε εκπαιδευτικό όπως το να μάθουν να γράφουν το όνομά τους.
Αυτό σκέφτομαι κάθε μεσημέρι που κλείνω την πόρτα της τάξης. Μια ακόμη όμορφη μέρα για να διδάξεις! Όχι μόνο αριθμούς και γράμματα. Να διδάξεις αγάπη, αρετή. Να μοιράσεις εμπειρίες, ζωή. Να ικανοποιήσεις περιέργειες, να απαντήσεις στα πιο κουλά ερωτήματα. Να παλέψεις με την αδικία και να δείξεις πως όσο δύσκολος και αν είναι ο δρόμος, αν πιστέψεις στον εαυτό σου, θα το βρεις το μονοπάτι!
Αυτό είναι το πραγματικό 8ωρο στο προνήπιο! Και ξεκινάει από πολύ πρωί… Απ’ τη στιγμή που θα σταθείς στην πόρτα φορτωμένη και κανένας δε θα σου δώσει σημασία. Προς το παρόν!
Κατερίνα Μοχράνη