Είμαστε οι διπλωματούχοι ψυχαναλυτές των φίλων μας και οι νεκροθάφτες του εαυτού μας.
Όχι, δεν είναι υπερβολικό. Δεν είναι αποτέλεσμα επιστημονικής έρευνας, ούτε λόγια κάποιου σοφού Ανατολίτη σε στάση οκλαδόν. Όσοι από εμάς έχουμε το ψυχικό σθένος να κουράρουμε ψυχολογικά τους γύρω μας, προτείνοντας λύσεις στα πάσης φύσεως προβλήματά τους, νομίζοντας ενδόμυχα ότι μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο, στη δική μας ζωή τα έχουμε κάνει σκατά.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι οχυρωμένοι ψυχολογικά για να ακούσουν, να συμπαρασταθούν, και να αναλύσουν τα προβλήματα τρίτων. Συνήθως αυτοί που είναι διαθέσιμοι, έχουν χτυπήσει πρώτοι το κεφάλι τους στον τοίχο λόγο άκυρων επιλογών, οπότε είναι πιο εύκολο εκ του αποτελέσματος να έχουν άποψη. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτός που δίνει συμβουλές ως πρωτομάστορας του είδους, εξακολουθεί να κάνει τις ίδιες λάθος κινήσεις με αυτές που έκανε πριν πάρει τον τίτλο του “Φίλου Φρόϊντ”.
Αν το πάρω προσωπικά, μπορώ να πω ότι μια χαρά λύσεις προτείνω κατά διαστήματα. Μ’ αρέσει να ακούω και να προσπαθώ να βοηθήσω όπου χρειάζεται, αλλά πλέον έχω βάλει όρια σε όλο αυτό, τα οποία ουσιαστικά με οχυρώνουν. Έχω πάψει να εντυπωσιάζομαι. Ό,τι και να ακούσω, το θεωρώ πιθανό να συμβεί. Έχω πάψει και να τα χώνω, εκτός αν η βλακεία του άλλου σε βάθος χρόνου θα τον οδηγήσει σε τέλμα. Δεν είναι αναισθησία. Είναι Αυτοπροστασία.
Αποφάσισα μετά από σχεδόν 20 χρόνια, να διατηρήσω τυπικές σχέσεις με φίλο κολλητό, που μοιραζόμασταν τα πάντα, που όταν υπήρχε ανάγκη ήξερα ότι έχω κάπου να απευθυνθώ, που όταν είχε εκείνος ανάγκη θα το ζητούσε τις καλές μέρες… Τις κακές μέρες, θα το μύριζα σα τρουφόσκυλο και θα έπαιρνα σα μανιακή τηλέφωνο και θα το άφηνα να χτυπάει μέχρι να αποφασίσει να το σηκώσει… Αυτός ο άνθρωπος που έχει περάσει μισή ζωή να παλεύει με τη κατάθλιψη και που προσπαθούσα όσο περνούσε απ’ το χέρι μου να τον κρατάω στην επιφάνεια για να μη βουλιάξει.
Οι ανθρώπινες σχέσεις –όλες οι σχέσεις– έχουν όρια. Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας έχουν μειωμένες αντοχές και μαζεμένα νεύρα. Αυτή η κλασική “λεπτή κόκκινη κλωστή ” έσπασε.
Μια κουβέντα που πόνεσε…
Μια συζήτηση για να μαζέψεις το λάθος, που όμως να… Οι δικές μου αντοχές είχαν χτυπήσει κόκκινο πολύ καιρό πριν και απλά αποφάσισα να το τερματίσω…
Δεν ήταν αναισθησία. Ήταν Αυτοπροστασία.
Ωραίες οι συμβουλές μου, αλλά το πρόβλημα ήταν βαθύτερο. Έπιασα τον εαυτό μου να ζορίζεται, να φορτώνεται το πρόβλημά του, να αποδέχεται την τοξικότητα της κατάστασής του. Έπιασα τον εαυτό μου ανίκανο να ανταπεξέλθει μετά από 20 ολόκληρα χρόνια, μετά από εκατοντάδες τετράωρα στο ακουστικό, μετά από συζητήσεις επί συζητήσεων… Μια μόνο παρεξήγηση θα μπορούσε να με κάνει να αποστασιοποιηθώ, να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να πω “Λυπάμαι ειλικρινά… αλλά μέχρι εδώ. Απλά δε μπορώ να το κάνω άλλο.”
Και είμαι εντάξει με αυτό τελικά. Έχω κάνει το χρέος μου και με το παραπάνω. Είμαι καλά με τον εαυτό μου.
Γεννηθήκαμε με έναν εαυτό που τον ξεσκίζουμε καθημερινά, από τη παιδική μας ηλικία, μέχρι την ώρα που μας βγαίνει η ψυχή. Ανεχόμαστε καταστάσεις στο σπίτι μας, στο εργασιακό μας περιβάλλον, στον φιλικό μας κύκλο, στα ερωτικά μας, που για να βγούμε από αυτές κάποιες φορές τρώμε τις σάρκες μας. Δε μπορούμε να το κάνουμε συνέχεια αυτό. Μόνοι μας βάζουμε και βγάζουμε το προστατευτικό πλέγμα απ’ το μπαλκόνι της ψυχής μας.
Μπορούμε να είμαστε δίπλα σε όποιον μας έχει ανάγκη. Οφείλουμε μέσα από αυτό να βγάζουμε αν και εφόσον είναι δυνατόν, τους ανθρώπους από τα διλλήματα που έχουν. Να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Να φορτίζουμε θετικά την ενσυναίσθησή μας. Δεν οφείλουμε να αφήνουμε τους εαυτούς μας πίσω. Δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μας καταπιεί η άβυσσος του άλλου. Οι τελικές αποφάσεις δεν θα είναι καν δικές μας, αλλά έχουμε την ηθική ευθύνη ως ένα βαθμό και κυρίως την υποχρέωση να μη δώσουμε λάθος κατεύθυνση. Αν δεν γνωρίζουμε, καλύτερα να μείνουμε σιωπηλοί.
Δεν είναι εγωϊστικό. Είναι η Πραγματικότητα που φωνάζει ότι ΟΛΟΙ έχουμε μία μόνο ζωή.
Δεν είναι Αναισθησία. Είναι Αυτοπροστασία.
Katerina Dahliazahir