Αστεράκι μου,
Δε μάθαμε ποτέ αν είσαι αγόρι ή κορίτσι. Δε προλάβαμε. Όχι πως μας ένοιαζε. Εμείς σε αγαπήσαμε από τη στιγμή που πήραμε στα χέρια μας τη πρώτη σου φωτογραφία. Τότε που ήσουν πέντε ημερών βλαστοκύστη. Θυμάμαι όταν περνούσαμε έξω απο την κλινική με τον μπαμπά σου λέγαμε “εδώ είναι τα παιδιά μας και σε λίγους μήνες θα έρθουμε να τα πάρουμε”. Και έφτασε η μέρα και ήρθαμε και σας πήραμε. Δύο εμβρυάκια μπήκαν μέσα μου και εμείς κάθε μέρα προσευχόμασταν και παρακαλούσαμε να γίνει το θαύμα και να φωλιάσουν εκεί.
Πέρασαν μέρες αγωνίας και τελικά μετά απο χρόνια γεμάτα αγωνία, κλάματα, επεμβάσεις, απογοητεύσεις, τρυπήματα, φάρμακα πήραμε και εμείς το πολυπόθητο τριψήφιο νούμερο. Κλαίγαμε απο χαρά αλλά και οι δύο ήμασταν στο έδαφος. Ακόμα και οι ευχές άγνωστων ανθρώπων μέσω της σελίδας αυτής είχαν πιάσει τόπο.
Πρωταπριλιά σε είδαμε για πρώτη φορά. Δεν ήταν ψέμα μου. Υπήρχες μέσα μου και η αγάπη μας για σένα γιγαντώθηκε. Δε το πιστεύαμε πως τα καταφέραμε. Δύο εβδομάδες μαζί ακούσαμε τον πιο όμορφο ήχο. Ακούσαμε την καρδιά σου. Ακολούθησαν στιγμές αγωνίας, κάποιες μικρές αιμορραγίες αλλά εσύ ήσουν πάντα εκεί, να μεγαλώνεις όπως πρέπει και εμείς να σε αγαπάμε ακόμα πιο πολύ. Δε με ένοιαζε ούτε η καραντίνα, ούτε οι τρεις ενέσεις κάθε μέρα στην κοιλιά , δε μας ένοιαζε τίποτα. Δε γκρίνιαζα για τίποτα. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να είσαι καλά εσύ! Ποιος νοιάζεται αν δε μπορεί να βγει έξω όταν η ευτυχία είναι μέσα του; Ποιος νοιάζεται για τα τρυπήματα στην κοιλιά όταν αυτά βοηθούσαν το πιο πολύτιμο , εσένα! Υπήρχαν φορές που η βελόνα δε μπορούσε να μπει στη κοιλιά μου, πονούσα. Πάλι δε με ένοιαζε. Τρυπούσα αλλού. Εσύ να πάρεις το φάρμακο που θα σε βοηθούσε , εγώ θα άντεχα όχι 3 αλλά 103 βελόνες στο σώμα μου.
Ο μπαμπάς σου μας φρόντιζε και τους δύο. Δούλευε, μαγείρευε, ψώνιζε, καθάριζε, σιδέρωνε. Δε με άφηνε ούτε ένα ποτήρι να σηκώσω. Κουραζόταν αλλά ούτε μια στιγμή δε το έδειξε, τα έκανε όλα με χαρά και ας έλεγε ο γιατρός πως μπορώ και εγώ να κάνω κάποια πράγματα. Όλα εκείνος. Εκείνος που τον λατρεύω και ήθελα στη γιορτή του φέτος να είχε στα χέρια του το πιο πολύτιμο δώρο. Γιατί το αξίζει και θα γινόταν ο πιο καλός μπαμπάς.
Προσέχαμε τόσο πολύ. Μια αγκαλιά σφιχτή δε κάναμε, φιλί στο μέτωπο. Ακόμα και μετά τους υπέρηχους. Μια αγκαλιά στα γρήγορα , φιλί πεταχτό στα μαλλιά, στο μέτωπο και άντε που και που στο μάγουλο. Φοβόμασταν μη μας κολλήσει κάτι ο μπαμπάς που έβγαινε έξω απο το σπίτι και πάθαινες κάτι κακό. Εγώ τρεις μήνες έβγαινα για να πάμε να σε δούμε. Σου έλεγα πως θα σε προσέχω. Πως δε θα κάνω τίποτα που μπορεί έστω και σαν μικρή πιθανότητα να σε βλάψει. Πως εγώ και ο μπαμπάς σου θα σε προσέχαμε και θα αφήναμε κανένα και τίποτα να σε βλάψει. Σε περιμέναμε όλοι. Παππούδες, θείοι , ξαδερφάκια, φίλοι. Τα ξαδερφάκια σου ήδη σου μάζευαν παιχνίδια και πράγματα. Δεν είχαμε πει απο την αρχή σε πολλούς για την ύπαρξή σου. Το ανακοινώσαμε σε λίγους μετά το μεγάλο υπέρηχο που είδαμε πως είσαι μια χαρά, ένα υγιέστατο μωράκι.
Σ΄αγαπούσα και σ αγαπώ τόσο πολύ. Πιστεύω να το ένιωσες, πιστεύω να το ξέρεις. Στο έλεγα κάθε μέρα. Έκανα όνειρα για σένα, για μας αλλά έμειναν όνειρα…
Συγγνώμη που δε κατάλαβα. Μέχρι εκείνο το μεσημέρι της Δευτέρας που ανέβασα πυρετό. Η ανησυχία του γιατρού και ο έκτακτος υπέρηχος. Η καρδούλα σου χτυπούσε δυνατά αλλά είδα το βλέμμα του γιατρού και κατάλαβα πως θα σε χάσω. Ήσουν εκεί ζωντανό, πάλευες να κρατηθείς. Συγγνώμη που δε κατάφερα να σε προστατεύσω. Ένα μικρόβιο σε σκότωσε. Ένα μικρόβιο τόσο μικρό μας έκανε τόσο μεγάλο κακό. Πήγαμε γρήγορα στην κλινική, εκεί που κανονικά θα σε έπαιρνα στην αγκαλιά μου. Ζούσες ακόμα και όταν ξεκίνησαν οι πόνοι της γέννας. Το μικρόβιο έσπασε το σάκο και ξεκίνησε τοκετός. Όμως ήσουν μόνο 16 εβδομάδων. Πόνοι αφόρητοι αλλά σαν το πόνο που νιώθω μέσα μου δεν είναι.Θα μπορούσα να τους αντέξω μέρες, εβδομάδες, μήνες αρκεί να ήσουν εσύ καλά! Μια γέννα λοιπόν που δεν έφερε χαρά, μια γέννα που έφερε μόνο πόνο. Μια γέννα που δεν έφερε ζωή αλλά ένα τεράστιο γιατί που θα μας βασανίζει για πάντα.
Συγγνώμη που δε σε είδα. Με ρώτησαν αν θέλω και είπα όχι. Δε μπορούσα. Δε το άντεχα. Νιώθω τύψεις, μη νιώθεις πως σε αρνήθηκα. Έφυγες όμως και εγώ δεν ήμουν καλά. Κινδύνευσα. Μπήκα στην εντατική. Δε με ένοιαζαν τα καλώδια, τα δεκάδες τρυπήματα, οι οροί και στα δύο χέρια. Δε μπορούσα ούτε να κλάψω. Ήθελα να φύγω απο εκεί. Ζούσα για τα δύο μισάωρα που ερχόταν ο μπαμπάς σου να με δει. Μόνη πια. Δε σε είχα μέσα στο σώμα μου αλλά σε είχα στην καρδιά μου. Δύο μισάωρα μόνο και πάλι μια αγκαλιά δεν επιτρεπόταν να μου δώσει. Κάποιες φορές μας “ετρωγαν” δέκα λεπτά και ήθελα να ουρλιάξω. Πονούσα για σένα αλλά πονούσα και τον πόνο και την αγωνία του μπαμπά σου. Δε μπορώ να φανταστώ πόσα άντεξε εκείνο το βράδυ. Το χαμό το δικό σου και το άγχος του αν εγώ θα γυρίσω καλά κοντά του. Φύγαμε τρεις και γύρισε μόνος του στο σπίτι.
Τη μέρα που σε έχασα , έχασα και μένα .Προσπαθώ να βρω ξανά τον εαυτό μου αλλά είναι δύσκολο. Ήσουν κομμάτι μου και φεύγοντας το πήρες μαζί σου. Δε μπορεί να αναπληρωθεί το κενό. Δε ξέρω καν αν θέλω να βρω τον παλιό μου εαυτό . Πάει αυτή η πρόσχαρη, κοινωνική , χαμογελαστή κοπέλα. Αυτή χάθηκε μαζί σου.
Συγγνώμη αγάπη μου, συγγνώμη. Ελπίζω να μη πόνεσες, να μη φοβήθηκες, να μη κατάλαβες. Συγγνώμη που δεν ήμουν άξια να σε κρατήσω μέσα μου. Θα σε αγαπάω πάντα και δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Ούτε εγώ ούτε ο μπαμπάς σου.
115 μέρες μέσα στο σώμα μου αλλά θα είσαι για πάντα μέσα στην καρδιά και το μυαλό μας. Μακάρι κάπου να βρίσκεσαι μαζί με άλλα αγγελάκια. Να είστε καλά, να παίζετε και να προσέχετε εμάς τους γονείς σας που δε σας έχουμε στην αγκαλιά μας. Είμαστε πολλές οι γονείς αγγέλων και σε μια ομάδα βρήκα μέσα ανθρώπους που με καταλαβαίνουν.
Μακάρι κάποια στιγμή μετά απο πολλά χρόνια να σε βρω και να μπορέσω να σου δώσω όσες αγκαλιές δε σου έδωσα στη γη. Μέχρι τότε θα ψάχνω πάντα το πιο λαμπερό αστέρι στον ουρανό και θα σκέφτομαι πως είσαι εκεί ψηλά και μας προσέχεις.
Σε αγαπώ πολύ
Η μαμά σου