Δεκέμβριος 1992
Ο παππούς είχε πάει, όπως κάθε μέρα σχεδόν, στο χωραφάκι του στο βουνό αλλά είχε αργήσει πολύ να γυρίσει και τη γιαγιά μου την έζωναν τα φίδια.
-Είδα στον ύπνο μου εχτές ότι μου έσπασαν οι δείκτες του ρολογιού, κάτι κακό θα γίνει μας έλεγε.
Και έγινε, ο παππούς ένας λεβέντης 65 χρονών, προδόθηκε από την καρδιά του εκεί δίπλα στις ελιές του και στην αγαπημένη του πηγή, στον δικό του παράδεισο. Όλοι έπεσαν από τα σύννεφα, η μάνα μου να κλαίει και να χτυπιέται για τον πατέρα της, ο θείος μου και ο πατέρας μου να μη μιλιούνται κι εγώ με τον αδερφό μου να μη καταλαβαίνουμε τίποτα. Για μας στις ηλικίες των 10 και των 4 αντίστοιχα το 65 ήταν πολύ μακρινό και ο θάνατος δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα. Όμως εκείνη που σάλταρε κυριολεκτικά ήταν η γιαγιά μου, βλέπεις τον είχε πάρει από έρωτα σε μία εποχή που ούτε καν σαν σκέψη δεν υπήρχε αυτό. Τρελά ερωτευμένοι ήταν μέχρι και την τελευταία τους μέρα μαζί σχεδόν για 35 χρόνια. Σάλταρε τελείως που λες, μίλαγε μόνη της, πέρναγε κάθε μέρα 3-4 ώρες στο νεκροταφείο και άλλα πολλά. Μια μέρα δεν άντεξε η μάνα μου και μου είπε:
– Ρε Ευάκι, εσένα που σου έχει αδυναμία δεν πας να μείνεις λίγες μέρες μαζί της μπας και συνέλθει; -Να κοιμηθώ μαζί της εννοείς γιατί δίπλα μένουμε και όλη μέρα εκεί είμαι.
– Ναι αυτό εννοώ!!
(Αν ζούσε η μάνα μου και τη ρωτούσατε ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της είμαι σίγουρη ότι θα σας έλεγε για αυτή ακριβώς την πρόταση).
Γενάρη του 93 λοιπόν πήρα λίγα ρούχα και πήγα στο διπλανό σπίτι να κοιμηθώ λίγες μέρες με τη γιαγιά και ξαναέφυγα από εκεί 22 χρόνια μετά.
Μάρτιος 1995
Θέμα έκθεσης: Ποιος είναι ο αγαπημένος σου άνθρωπος στον κόσμο;
Εγώ: Η γιαγιά μου γιατί…..
Μάιος 2000
-Δίνει πανελλήνιες ρε μάνα κι εσύ δεν της βάζεις καθόλου όρια….Καπνίζει, κοιμάται όποτε θέλει, διαβάζει όποτε θυμάται.Να δω αν θα περάσει πουθενά.
-Μια χαρά είναι το παιδί, όλο με ένα βιβλίο στο χέρι, εσύ θες να γκρινιάζεις όλη την ώρα.
-Θα την πάρω και θα δεις. Με το ζόρι θέλει δεν θέλει!!!
-Χμ καλά για δοκίμασε, δεν τα φέρνεις βόλτα με την κόρη σου, ούτε εσύ ούτε κανείς μας…
-Εύη τέλος, σήμερα τα μαζεύεις και έρχεσαι στο σπίτι, στη γιαγιά σου είσαι τελείως ανεξέλεγκτη και την κάνεις ότι θες.
-Δεν υπάρχει περίπτωση, αν με αναγκάσεις να φύγω από τη γιαγιά δεν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ και ούτε εξετάσεις θα δώσω. Το πρόβλημά σου είναι ότι την αγαπάω πιο πολύ από εσένα και αυτό δεν το αντέχεις ( αν με ρωτήσετε για τί έχω μετανιώσει περισσότερο στη ζωή μου είναι αυτά τα λόγια)
Μάιος 2001, κάποια Παρασκευή στις 8:00π.μ
-Καλημέρα σας από το Νοσοκομείο σας καλώ, οφείλω να σας ενημερώσω ότι η μητέρα σας απεβίωσε πριν μία ώρα.
-Μπαμπά μπαμπά με πήρανε και μου είπανε ότι πέθανε η μαμά.
-Τι λες παιδάκι μου έξω από την εντατική είμαι και πριν λίγο έφυγε και ο θείος σου, αφού τους έχουμε πει ότι θα είμαστε πάντα εδώ έξω και να μην πάρουν σπίτι.
-Μπαμπά ρώτα αλήθεια σου λέω!!!
Μία ώρα μετά και ενώ ο πατέρας μου κόντεψε να πάει αυτόφωρο με τη φασαρία που έκανε στο νοσοκομείο ήρθε η ενημέρωση, η μαμά μας είχε πραγματικά πεθάνει μετά από 18 μέρες νοσηλείας σε κώμα λόγω εγκεφαλικού ανευρύσματος στα 42 της χρόνια.
Γιαγιά μου γιαγιάκα μου η μαμά δεν άντεξε, έφυγε, σε παρακαλώ μη μου πάθεις κι εσύ κάτι σε παρακαλώ, ξέρω ότι έχασες το παιδί σου αλλά είμαστε εμείς εδώ, μη τρελαθείς πάλι σε παρακαλώ σε έχουμε πολύ ανάγκη.
ΚΑΙ ΑΝΤΕΞΕ, δεν τρελάθηκε, έγινε η αγκαλιά της μια μεγάλη φωλιά για 5 ανθρώπους, τον γιό της, τα δύο εγγόνια της και το γαμπρό της που δεν τον ξεχώρισε ποτέ. Ήταν το λιμάνι μας και για εμένα που έμενα εκεί αλλά και για όλους τους άλλους.Ο συνδετικός μας κρίκος, η κολώνα μας!!!!!!!!!!
Νοέμβριος 2014
-Τι θα γίνει με σένα επιτέλους; Θα το παντρευτείς αυτό το καλό παιδί να ξεκουβαληθείς από εδώ μέσα, να κάνεις και κανά παιδί; Κοντεύεις τα 40!!!
-Πρώτον είμαι 32 και δεύτερον θα κάνω ότι θέλω!!!
-Αχ με έφαγες πια τόσα χρόνια. Εγώ σε μεγάλωσα και ούτε λίγο σέβασμό δεν μου δείχνεις..Ε που πας;;; Μπουφάν δεν πήρες θα κρυώσεις!!!
Αύγουστος 2015
-Γιαγιουλίκα μου τώρα που αρραβωνιαστήκαμε είπαμε να μείνουμε μαζί με τον Κώστα.
-Τι θα έρθει και αυτός εδώ;Μα δεν χωράμε!!!
-Όχι ρε γιαγιά εγώ θα πάω και θα νοικιάσουμε ένα διαμέρισμα, βασικά θα νοικιάσουμε αυτό εκεί το βλέπεις; 50 μέτρα απόσταση θα έχουμε!!!
-Ε βέβαια μόλις βρέθηκε ο πρώτος τυχόντας με παρατάς και φεύγεις, πως θα μείνω τώρα μόνη μου εγώ;
-Μα βρε γιαγιά εσύ δεν μου έλεγες να κάνω και….
-Άσε τι σου έλεγα, ότι σε συμφέρει θυμάσαι, να δεις τώρα που θα φύγεις εγώ θα πεθάνω
-Καλά καλά κάθε μέρα εδώ θα είμαι!!!
Καλοκαίρι 2016
Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Δεν μπορούσες να περπατήσεις, διαβητικό πόδι και μεγάλη ηλικία μας είπε ο γιατρός. Εμείς όμως ξέραμε, είχες παραιτηθεί πλέον από τη ζωή. Ο ρόλος σου είχε τελειώσει. Και εγώ και ο μικρός είχαμε βρει πια τον δρόμο μας και δεν σε είχαμε ανάγκη, έτσι νόμιζες…Πότε σταματάμε να έχουμε ανάγκη τη μητρική αγκαλιά;;
Είχες ακόμα όμως μια υπόσχεση να τηρήσεις. Κάποια στιγμή μου είχες πει ότι εγώ θα σε παντρέψω και μετά θα πεθάνω και αυτό έκανες.
Δεν θα ξεχάσω τα λόγια του αδερφού μου την ημέρα του γάμου μου τον Οκτώβρη του 2017
‘’Εύη μπήκα μέσα να τη ντύσω και να την βάλω στο καροτσάκι της και ήταν όρθια και λουζόταν!!!’’
Το μόνο που σε κράταγε τον τελευταίο καιρό ήταν η θέλησή σου να δεις τα διδυμάκια μου, τα περίμενες πως και πως αλλά τελικά η ανάγκη σου να ξεκουραστείς ήταν μεγαλύτερη.
Τον επόμενο μήνα έφυγες, ήταν τόση η στεναχώρια μου που παρόλο που ήμουν 5 μηνών κόντεψα να γεννήσω.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα τόσο μισή τόσο λίγη. Για μέρες δεν μιλούσα σε κανέναν, δεν ήθελα κανέναν, μόνο εσένα, να με πάρεις αγκαλιά και να μου χαϊδέψεις την κοιλιά.
Ήρθαν στον κόσμο τα μικρούδια που περίμενες, πολύ νωρίς. Έμειναν σχεδόν δύο μήνες στην εντατική και η εγγονή σου σε ξέχασε για λίγο γιατί είχε άλλα θηρία να παλέψει, άλλους εφιάλτες να αντιμετωπίσει. Όμως όλα πλέον είναι καλά τώρα και μπορεί να μη σε επισκέπτομαι συχνά αλλά σε βλέπω κάθε μέρα.
Στο ύφος της μικρής μου που είναι εγώ,η κόρη σου και μάνα μου κι εσύ μαζί!!!3 σε 1 η συνταγή της επιτυχίας.Και τώρα δεν κλαίω πια (ε κάποιες φορές μπορεί και να τα μπήξω λίγο) αλλά σας θυμάμαι με χαρά και νοσταλγία.
ΥΓ 1 Η μαμά μου ήταν υπέροχος άνθρωπός αλλά για έναν λόγο που δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω δεν μπόρεσε ποτέ να πάρει προβάδισμα στην καρδιά μου σε θέση με τη γιαγιά μου. Τώρα από όλα τα χρόνια μου λείπει πολύ περισσότερο, ίσως γιατί πλέον δεν υπάρχει κανείς για να την αναπληρώσει.
ΥΓ 2 Η γιαγιά μου ήταν η μισή μου καρδιά. Μου λείπουν πολλά από εκείνη, τα καφεδάκια μας, τα κρασάκια μας, οι τσακωμοί μας, τα σήριάλ μας,οι Παρασκευές με τη Νικολούλη αλλά πιο πολύ μου λείπει η παιδικότητα μου που πέθανε μαζί της. Πλέον δεν έχω καμία μητρική αγκαλιά για να χωθώ!!!!