Ένα μήνα πριν επιχείρησα να αυτοκτονήσω. Ήπια ένα μπουκάλι φτηνού κρασιού και πήρα το περιεχόμενο δύο κουτιών χαπιών. Ναι, καλά διάβασες. Προσπάθησα να δώσω τέλος στη ζωή μου με τα ίδια χάπια που μου έδωσε ο ψυχίατρος για να ζω όπως όλοι μας. Για να μπορώ να έχω μια “κανονική ζωή”. Σαν η ζωή, με όλες τις αλλαγές και τις καταστάσεις που κρύβει, να μπορεί να χαρακτηριστεί ως “κανονική”. Πολλοί θα χαρακτήριζαν αυτή την κατάσταση ως τραγική ειρωνεία. Ίσως και να είναι…
Ποια είναι λοιπόν αυτή η “κανονική” ζωή που όλοι λένε για αυτή, αλλά κάθε άνθρωπος την περιγράφει διαφορετικά;
Είναι η οικογένεια, η επαγγελματική σταδιοδρομία, μια ερωτική σχέση, οι φιλίες ή η κοινωνική θέση;
Είμαι σίγουρος πως το κάθε άτομο ορίζει διαφορετικά την “κανονικότητα” στη ζωή του και μπορεί να θεωρεί αυτό τον ορισμό ως το μοναδικό.
Προσωπικά, ανήκω στους ευνοούμενους των ατόμων που αντιμετωπίζουν θέματα ψυχικής υγείας. Έχω μία οικογένεια που με υπεραγαπά και έχει κάνει πάμπολλες θυσίες για να ζήσω και να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Έχω φίλους που μου στάθηκαν και μου στέκονται σε όλες τις δύσκολες στιγμές.
Επίσης, εγώ επικοινώνησα, έστω και αργά, το ότι πάσχω από κατάθλιψη στην οικογένειά μου και στους φίλους μου και κουβαλούν και αυτοί μαζί μου αυτό το φορτίο.
Αυτό που με εκνευρίζει αφάνταστα σχετικά με την κατάθλιψη, είναι το ότι δεν επηρεάζει μόνο εμένα, αλλά και τους δικούς μου ανθρώπους. Με εκνευρίζει το ότι η οικογένειά μου και η φίλοι μου προσπαθούν καθημερινά για εμένα και δεν έχω καταφέρει ακόμα να νικήσω. Με εκνευρίζει που δεν μπορώ να εκτιμήσω την αγάπη και τη στοργή τους. Με εκνευρίζει που στενοχωριούνται τις μέρες που δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ από το κρεβάτι. Με εκνευρίζει που φοβούνται για το χειρότερο όταν δεν απαντάω στις κλήσεις τους.
Δεν θεωρώ ότι τα προβλήματα μου είναι τόσο σημαντικά ώστε να θέλω να βάλω τέλος στη ζωή μου. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι ο κάθε άνθρωπος βιώνει τελείως διαφορετικά από κάποιο άλλο άνθρωπο αντίστοιχες/παρόμοιες καταστάσεις. Άρα, το πόσο δυσβάσταχτο είναι το ψυχικό φορτίο που καλείται να κουβαλήσει κάθε άνθρωπος, είναι διαφορετικό για τον καθένα.
Ήταν η πρώτη φορά που έκανα συνειδητά τη σκέψη της αυτοκτονίας πράξη. Σκεφτόμουν για αρκετό καιρό το πώς θα το έκανα, εάν το αποφάσιζα κάποια στιγμή. Τελικά, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και το όπλο επιλογής ήταν τα φάρμακα που θα με βοηθούσαν. Από ό,τι φαίνεται,η βοήθεια μπορεί να έχει πολλές και διαφορετικές εκδοχές…
Σε αυτό το σημείο, προς αποφυγή παρεξηγήσεων και ιδιαίτερα δυσάρεστων καταστάσεων, δεν λέω ότι τα φάρμακα δεν με βοήθησαν. Αυτό που θέλω να πω είναι πως το νόμισμα έχει δύο όψεις και την κατάσταση την ερμηνεύει ο καθένας ξεχωριστά για τον εαυτό του.
Προφανώς, για να είμαι ακόμα εδώ και να γράφω αυτές τις γραμμές, ξύπνησα μετά από σχεδόν μία μέρα. Το πρώτο συναίσθημα ήταν αυτό της έκπληξης και μετά ήρθαν η ανακούφιση πιασμένη χέρι χέρι με απογοήτευση.
Ώρα για ύπνο. Πρέπει να πάρω τα χάπια μου. Ώρα για ύπνο.
Υ.Γ. Και εσύ… Παντού και πουθενά. Είσαι παντού και πουθενά με ένα τρόπο που από τη μία με τσακίζει και από την άλλη με κάνει να χαίρομαι που είμαι ζωντανός. Δεν ξέρω εάν θέλω να σε ευχαριστήσω ή να σε μισήσω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αισθάνομαι… Και αυτό, προς το παρόν, μου είναι αρκετό…
The BluezGuest