Πάνω σε μια κόκκινη γραμμή, ανθίζουν τα κυκλάμινα. Λίγο πριν φύγει το φθινόπωρο και έρθει ο χειμώνας, σαν μια τελευταία ελπίδα και υπενθύμιση, έρχονται για να μας δείξουν πως όλα θα πάνε καλά.
Σε έναν τόπο που ξαφνικά έγινε άγονος και προσπαθείς να θυμηθείς τα χρώματα και την χαρά που σου προκαλούσαν οι μυρωδιές και τα λουλούδια, ξεπροβάλλουν σε δυο μοναδικούς χρωματισμούς. Ένα λιλά και ένα κίτρινο που κανένα χέρι δεν μπορεί να δημιουργήσει.
Ανάμεσα σε ξερόχορτα και πέτρες , με μια απαράμιλλη τόλμη και ένα θράσος εμφανίζονται για λίγο. Σε ομάδες για την σιγουριά, χωρίς να αποζητούν όμως την συντροφιά άλλων. Σίγουρα για την επιβίωση τους και με πλήρη συνείδηση για το εφήμερο. Με την γνώση ότι θα ξανάρθουν στην μορφή που έφυγαν!
Σ’ έναν κόσμο δανεικό, οφείλεις να ξέρεις ακριβώς αυτό, ότι είναι δανεικός. Η κάθε σου μέρα σου χαρίζεται με την υπόσχεση ότι θα πάρεις όλα αυτά που έχει να σου προσφέρει. Μπορεί να μην το βλέπουμε πάντα αλλά πραγματικά η ζωή προσφέρει τόσα κάθε μέρα. Εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό μας και έχοντας παρωπίδες, δεν μπορούμε να δούμε την μεγάλη εικόνα. Αδύναμοι να νιώσουμε ένα με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη.
Σ’ έναν συνεχή αγώνα για να κλείσουμε τις πληγές, για να βρούμε αυτή την μοναδική αγάπη και δεν σκεφτήκαμε ποτέ να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Να τα δούμε όλα από μια απόσταση και να θυμηθούμε να πάρουμε ανάσα. Να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν, χωρίς να πιέζουμε καταστάσεις και χωρίς να χτυπάμε το κεφάλι μας στον ίδιο τοίχο.
Αν το σκεφτείς λίγο διαφορετικά, ευτυχώς που ήρθε εκείνη η καραντίνα και μας έδωσε την δικαιολογία που ψάχναμε να δώσουμε στον εαυτό μας για να μην κάνουμε απολύτως τίποτα. Πόσες τύψεις και ενοχές που αφιερώσαμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας και την οικογένεια μας. Τύψεις και ενοχές για το αναγκαίο. Για εκείνο το καθημερινό δεκάλεπτο που χρειάζεται για να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Να κάτσεις στην ησυχία και να ακούσεις μόνο την δική σου φωνή. Τις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες και όχι αυτές που σου επιβλήθηκαν, από την κοινωνία, την οικογένεια, τα πρέπει.
Δες τα κυκλάμινα, ανθίζουν νομοτελειακά. Χωρίς πίεση, χωρίς κόπο, γιατί αυτός είναι ο σκοπός τους εδώ. Μα και εμείς γι’ αυτό ήρθαμε εδώ. Για να βρούμε τον σκοπό μας και να ανθίσουμε, νομοτελειακά. Ευλογημένοι οι άνθρωποι που ξέρουν για ποιο λόγο ήρθαν και το κάνουν πραγματικότητα. Χωρίς να ακούν τις φωνές των άλλων παρά μόνο την δική τους.
Θέλει θάρρος και θράσος να μπορείς να πας κόντρα στις συνήθειες σου και στα πρέπει των άλλων. Δεν έχεις όμως άλλη επιλογή. Ο μόνος δρόμος για την ευτυχία είναι αυτός. Αλλιώς, για πάντα καταδικασμένος να εκπληρώνεις επιθυμίες άλλων και να ψάχνεις την αποδοχή που θα σε οδηγήσει στην εικονική αγάπη.
Πρέπει να πατάς γερά στην γη για να μπορέσεις να πετάξεις ψηλά στον ουρανό. Ρίζες βαθιές και μόνο δικές σου για να βγει ο ανθός. Και θα βγει. Νομοτελειακά. Δες τα κυκλάμινα. Στις τόσες αντιξοότητες, εκεί που η φύση πάει για ύπνο, ξεπροβάλλουν κόντρα στον καιρό και απλά υπάρχουν. Εφήμερα, όπως όλοι μας!