Διάβασε τίτλο… «Δασκάλα στα χρόνια του κορονoϊου». Δεν κατάπινα τη γλώσσα μου καλύτερα; Ξέρεις πόσο βάρος έχουν αυτές οι λέξεις άραγε; Όχι, ξέρεις;
Καλύτερα να σήκωνα ένα αυτοκίνητο στην πλάτη μου παρά να έχω αυτόν το ρόλο εν έτει 2020!
Νομίζω, χωρίς υπερβολές και ας πέσετε να με φάτε (δε με νοιάζει καθόλου!), πως είναι η πιο δύσκολη δουλειά την παρούσα φάση μετά –φυσικά!- τους γιατρούς! Και το λέω με θάρρος και θράσος και αν χρειαστεί θα το χτυπήσω και tattoo στο κούτελο για να το βλέπετε όλοι!
Όχι το «επέζησα από covid», αλλά το «είμαι δασκάλα και επέζησα από covid!».
Δεν ξέρετε πόσο δύσκολο είναι! Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βάρος κουβαλάμε στις πλάτες μας αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Τι ευθύνες έχουμε και σε πόσους έχουμε να λογοδοτήσουμε για το παραμικρό… Τρέμουμε το επόμενο lockdown… Τρομοκρατούμαστε ακόμα και με τον αέρα που αναπνέουμε… Συμφιλιωνόμαστε με τα μικρόβια και ελπίζουμε το κάθε φτάρνισμά μας να είναι ένα απλό κρυολόγημα… Χαιρόμαστε όταν ο πυρετός μας συνοδεύεται και από στομαχικές διαταραχές γιατί έτσι ξέρουμε πως είναι η κλασική, εποχική και πατροπαράδοτη γαστρεντερίτιδα και δεν είναι covid γιατί ως γνωστόν, ο πυρετός είναι το κύριο σύμπτωμα!
Εξασκούμαστε καθημερινά στο να χαμογελάμε με τα μάτια ενώ στην πραγματικότητα μέσα μας απλά ελπίζουμε να ξημερώσει η επόμενη μέρα και να έχουμε πληρότητα στις τάξεις μας και οι συνάδερφοί μας να είναι υγιείς. Καθησυχάζουμε τους γονείς με τέτοιο τρόπο που είτε εμείς πιστεύουμε πως μπορούμε ενώ μέσα μας τρέμουμε μην τυχόν επιστρέψουμε στην Άνοιξη το 2020. Ενημερωνόμαστε, μαθαίνουμε και αντιμετωπίζουμε τα πάντα λες και την επόμενη μέρα θα ανακοινωθεί το lockdown και παρ’ όλα αυτά έχουμε το άγχος και την πίεση να βγει η ύλη, να μεγαλώσουμε «σωστά» τα παιδιά που μας εμπιστεύονται οι γονείς και να τους προετοιμάσουμε για έναν κόσμο με μάσκες, αποστάσεις και αντισηπτικά.
Κουβαλάμε στην πλάτη μας όλη την ευθύνη για τη δημόσια υγεία. Όχι μόνο να γίνει ένα με εμάς αλλά πρέπει να μεταφέρουμε αυτή την ευθύνη σε εκατοντάδες άλλους ανθρώπους. Μικρούς και μεγάλους. Να μάθουμε –όλοι- να φοράμε σωστά τη μάσκα. Να μάθουμε να τη βγάζουμε σωστά. Να μάθουμε να πλένουμε τα χέρια μας και να βάζουμε αντισηπτικό. Να κάνουμε τις θερμομετρήσεις μέρος της καθημερινότητάς μας και πάει λέγοντας… Και αυτό ξεκινάει από το σπίτι και πάει στο σχολείο και φτου και απ’ την αρχή!
Κουβαλάμε τους φόβους των γονέων σε σχέση με την υγεία αλλά και την πρόοδο των παιδιών. Τις δυνατότητες και τις αδυναμίες τους. Τις δεξιότητες τους και φυσικά τη σωματική τους κατάσταση. Φοβούνται πως με τις μάσκες, τα παιδιά θα δυσκολευτούν και γεμίζουν άγχος και αυτό το άγχος περνιέται σε εμάς, αλλά εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να χαμογελάμε. Ακόμα και στις τηλεδιασκέψεις είμαστε πάντα χαμογελαστές. Όχι για εμάς! Αλλά για εκείνα τα μάτια που μας βλέπουν και περιμένουν να ρουφήξουν τη γνώση σαν σφουγγάρι ακόμα και μέσα από έναν υπολογιστή.
Έχουμε τους δικούς μας φόβους… Ας αναφερθώ όμως στους επαγγελματικούς. Οι πρώτες σκέψεις μόλις περνάμε την πόρτα του σχολείου… «Ας είναι, Θεέ μου, όλα τα μικρά καλά σήμερα!», «Αντισηπτικό να βάλω και να μην ξεχάσω να θερμομετρήσω!», «Πρέπει να προλάβουμε να κάνουμε την κατασκευή και το βιβλίο!». Και μετά πρέπει να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα για να τα προσέχεις, να τρέχεις να προλάβεις να κόψεις φύλλα για τα φθινοπωρινά παράθυρα, να προλάβεις να βγάλεις την ύλη, να πλένεις τα χέρια σου συνέχεια, να τρέχεις πανικόβλητη για να προλάβεις τα πάντα και συν τοις άλλοις έχεις το άγχος της άγνοιας. Δασκάλες είμαστε, όχι ο Θεός! Δεν έχουμε τις απαντήσεις για όλα! Ακόμα τις ψάχνουμε…
Πες μου, πως θα διδάξουμε σε ένα παιδί την αγάπη όταν δεν μπορούμε καν να του χαμογελάσουμε; Πως θα του μιλήσουμε για τη φιλία όταν δεν μπορεί να μοιραστεί τα μολύβια του με τους φίλους του; Πως παρηγορήσουμε το φατσάκι εκείνο που δακρύζει επειδή χτύπησε όταν δεν μπορούμε να το αγκαλιάσουμε;
Και μη μου πεις ότι ο παιδικός σταθμός, το προνήπιο και το νηπιαγωγείο δεν είναι σχολείο γιατί θα εξοργιστώ! Εμείς βάζουμε τις βάσεις. Εμείς τους μαθαίνουμε να κρατάνε σωστά το μολύβι και με εμάς θα μάθουν να περνούν την πόρτα του σχολείου χωρίς φόβο. Γιατί ένα παιδί για να μάθει δε χρειάζεται μόνο τα γράμματα και εμάς η δουλειά μας είναι να τους μάθουμε να χαμογελούν και να βλέπουν την πραγματικότητα πίσω από τη μάσκα και την οθόνη ενός υπολογιστή.
Αυτό είναι το λειτούργημά μας και θα το κάνουμε πάντα. Με ή χωρίς covid.