Δεν το διάλεξες αν έπρεπε να γεννηθείς εκεί ή παραπέρα και όμως σε καθόρισε συθέμελα. Όπως όλα όσα δεν διαλέγεις άλλωστε.
Της μουσικής τη νότα που συνεπαίρνει το είναι σου δεν την συνθέτεις.
Την ματιά του έρωτα που διαπερνά κάθε σου οστό ως το μεδούλι , σκορπώντας κάθε σου φύλακα που μερόνυχτα προασπίζεται την αγνή καρδιά , δεν την εμπόδισες , δεν μπόρεσες ποτέ. Δεν λογάριασες ποτέ τι θύελλα θα έφερνε στην απάνεμη ψυχή σου΄ πόσα καράβια σου θα γκρεμίζονταν στα απόκρημνα βράχια για χάρη της.
Τον ιερέα που σε εξομολόγησε και σε έφερε στο Θεό σιμά ένα βήμα δεν τον θεώρησες σαν άξιο Απόστολο΄ και δεν τον διάλεξες διόλου τον παπά που σε καταδίκασε και σε έκανε να κρυφτείς κάτω από τα σκαλοπάτια της σοφίτας.
Της σοφίτας που κρυβόταν όλος σου ο παραμυθένιος κόσμος σαν ήσουν παιδάκι. Εκείνος ο κόσμος με τις νεράιδες , τους πρίγκιπες, τα κόκκινα φώτα , τις άγριες φωτιές, τους λύκους τους κακούς και τις μάγισσες.
Ο κόσμος που δεν το διάλεξες αν έπρεπε να γεννηθείς εκεί ή παραπέρα.
Έμαθες να αποδέχεσαι την μοίρα σου βουβά, όπως κάθε άξια κόρη έπρεπε να κάνει. Έμαθες να λες ευχαριστώ, συγγνώμη και να μοιράζεις χαμόγελα. Σε όλους τους άλλους. Στο δικό σου καθρέφτισμα ποτέ.
Έμαθες να διαβάζεις για να είσαι καλή μαθήτρια και όχι γιατί σου αρέσει- και σου άρεζε! Έμαθες ότι επιτυχία είναι ένας αριθμός, αριθμός που θα ξεχαστεί! Μα η αποτυχία ποτέ.
Έμαθες να ακούς το: μα αυτό δεν το περίμενα από εσενα και να το φορτώνεις σαν τύψη στις δικές σου πλάτες και όχι σε αυτόν που δεν το περίμενε.
Και να χώνεσαι όλο και πιο βαθιά στην σοφίτα σου.
Έμαθες ότι ο μεγάλος αδερφός σου μπορούσε να καθορίζει τις παρέες σου, την σχέση σου με κανέναν, το αν σε κοίταξε κάποιος ερωτικά ή γλυκά ή απότομα και όλοι να θεωρούν ότι προασπίζεται την άσπιλη τιμή σου! Την άτιμη!
Έμαθες οι γονείς να αντιδρούν σε κάθε πλάνο σου με μανία και να μην βλέπεις την πλάνη τους , να ψάχνεις την δική σου.
Δεν το διάλεξες αν έπρεπε να γεννηθείς εκεί! Και όμως γεννήθηκες!
Άνοιξε το παράθυρο της σκονισμένης σου σοφίτας και πέτα επιτέλους!