Εγώ είμαι, εγώ σου χτυπάω τη πόρτα.
Τι; Δε το περίμενες; Με εκπλήσσεις. Βάλε μου ένα ποτό, ότι να ‘ναι, διπλό. Δεν περίμενες ότι θα ερχόμουν ως εδώ ε; Αγάπη μου, παίζω το παιχνίδι σου, που τόσο φαίνεται να απολαμβάνεις. Τί; Τώρα που άλλαξαν οι κανόνες δε σου αρέσει και τόσο; Δεν πειράζει, αρέσει σε εμένα κι αυτό αρκεί. Τώρα λοιπόν, που στέκομαι απέναντί σου, θα σου πω όσα δε τόλμησα ποτέ. Όλα όσα με έτρωγαν τα βράδια που με έβρισκαν άυπνη αγκαλιά με το μπουκάλι.
Μισούσες το αλκοόλ, θυμάσαι; Ανησυχούσες που έπινα, κι ας ήταν μικρές οι ποσότητες. Ε τώρα λοιπόν που ξεκόψαμε, ξαναβρήκα τις παλιές κακές μου συνήθειες, αυτές που εσύ σιχαινόσουν. Εσύ, εσύ που τόσο ισχυρίζεσαι πως με ερωτεύτηκες όπως ήμουν, ήθελες να αλλάξω. Για την ακρίβεια, έκανες τα πάντα για να με αλλάξεις. Όχι αλκοόλ, σου κάνει κακό. Ούτε τσιγάρο, βλάπτει. Τα μαύρα ρούχα, καταθλιπτικά, βάλε λίγο χρώμα. Βάφεσαι έντονα, δε μου αρέσει. Τα θυμάσαι αυτά αγάπη μου; Εγώ τα θυμάμαι, πεντακάθαρα. Μια μέρα, κοίταξα απλά στο καθρέφτη μου, και ήμουν μια άλλη. Για αυτό ήρθα, να σου πω πώς κέρδισες τηn πρώτη φάση, αλλά στον τελικό είμαι νικήτρια εγώ. Απέναντί σου, με το μαύρο μου φόρεμα, βαμμένη, πίνοντας και καπνίζοντας να σε κοιτάζω κατάματα. Κάτι που εσύ δεν έκανες ποτέ. Όχι γιατί ένιωθες δέος όπως ενστερνίζεσαι, αλλά επειδή η βρόμικη ψυχή σου, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη δική μου, την καθαρή σαν κρύσταλλο.
Θέλω λοιπόν να σου πω, πως με κούρασε το λίγο σου και το σχεδόν σου. Λίγο ερωτευμένος. Σχεδόν μαζί. Ξέρεις εσύ. Ρωτάς πώς είμαι. Είμαι καλά, γιατί να μην είμαι άλλωστε, τι άλλο έχασα εκτός από τον εαυτό μου; Για την ακρίβεια τίποτα δεν έχασα, ούτε καν εσένα, εσύ με έχασες. Χαμένος χρόνος, χρόνος που δε γυρίζει πίσω. Δυστυχώς τα πράγματα δεν τα βλέπουμε ποτέ ως έχουν όταν είμαστε μέσα στη κατάσταση, τώρα που βγήκα όμως από αυτή τα βλέπω όλα αποκρυσταλλωμένα και πεντακάθαρα. Δεν ζήτησα τίποτα, και ίσως αυτό ήταν το πρόβλημα. Το ότι αρκούμουν στα ψίχουλα που μου πέταγες, νομίζοντας ότι έτσι θα έβλεπες την αξία μου, από το πόσο ολιγαρκής είμαι.
Γελάω! Με τον εαυτό μου, όχι με εσένα. Ένα πράγμα ζήτησα μόνο, την αλήθεια. Αλλά για εσένα αυτού του είδους οι έννοιες είναι ψιλά γράμματα. Ήσουν τόσο δειλός που όταν σου το ζήτησα, δεν είχες καν το θάρρος να έρθεις να μιλήσουμε. Ξεφτίλα! Δε με αναγνωρίζεις λες. Γιατί αγάπη μου; Δε σου αρέσει το δημιούργημα σου; Εσύ με έκανες έτσι, και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μου αρέσει πολύ. Όχι ότι ξέχασα τον αληθινό μου εαυτό, όχι. Απλά τον φύλαξα για αυτούς που αξίζουν. Δεν χρειάζεται να είμαι μόνο αυτό. Μπορώ να είμαι και το ένα και το άλλο, αυτό που θα «ξυπνήσεις» αυτό θα έχεις.
Δεν μιλάς. Γιατί; Μίλα, πες κάτι, το ποτό μου τελειώνει όπως και ο χρόνος που κάθομαι ακόμα εδώ μαζί σου. Κάτι μέσα μου με ωθεί να περιμένω λίγο ακόμα, ίσως ακούσω μια «συγγνώμη» ή κάτι παρεμφερές που θα δείχνει μια κάποιου είδους μεταμέλεια. Ξέχασα, ο εγωισμός σου δε σου επιτρέπει. Τελικά άλλαξα γνώμη, τίποτα δε θέλω να σου πω. Ο χρόνος λιγοστός και πολύτιμος και πλέον διαλέγω το πού τον ξοδεύω. Σηκώνομαι, πρέπει να φύγω. Εύχομαι ο εγωισμός σου, να αποδειχθεί καλή παρέα. Εγώ δεν ξέρω αν είναι ή όχι, δεν είχα ποτέ. Μια αξιοπρέπεια είχα, ποδοπατημένη, κατακερματισμένη, ξεχασμένη σχεδόν. Αλλά να που τη βρήκα. Την πιάνω από το χέρι και φεύγουμε. Σε κοιτάζω στα μάτια μια τελευταία φορά, εγώ μπορώ. Εσύ όχι.
Στην υγειά σου αγάπη μου.