Έπειτα από απαίτηση του αναγνωστικού κοινού, το πρώτο θέμα είναι «καραντίνα και σχέσεις», όπου μέσα θ’ αναφερθεί και ο έρωτας. Ναι, ξέρω, πως θα ήθελες να δεις ένα ξεχωριστό κείμενο για την κάθε λέξη, όμως έχουν πέσει το τραπέζι τόσο ενδιαφέροντα θέματα που θα ήταν άδικο αν αφιέρωνα όλο μου το χρόνο ανακατεύοντας λέξεις παρόμοιας θεματικής.
Έρωτας και σχέσεις , λοιπόν, στα χρόνια της πανδημίας.
Αναλογίσου, πόσα είδη σχέσεων υπάρχουν εκεί έξω και μετά να πιάσουμε τα είδη που υπάρχουν , πλέον μέσα. Η σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού χωρίς παιδιά, η σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού με παιδιά, η σχέση δύο ανθρώπων που απλά περνούν καλά χωρίς ταμπέλα, η σχέση δύο εφήβων, η σχέση από (κυριολεκτική και μη διαχειρίσιμη) απόσταση, η σχέση απόστασης από επιλογή, η καθαρά σαρκική σχέση, η σχέση δύο χωρισμένων ανθρώπων που μένουν κάτω από την ίδια στέγη λόγω πανδημίας, η σχέση που ξεκίνησε τώρα, η σχέση που έκανε το βήμα της συγκατοίκησης. Φυσικά έχουμε τη συμβιβαστική σχέση, τη σχέση από έρωτα κλπ.. Τώρα που το σκέφτομαι, τελειωμό δεν έχει!
Ζόρικα, παιδιά! Είναι ζόρικα από κάθε πλευρά και κάθε άποψη, όμως δεν το βάζουμε κάτω.
Κάθε σχέση, όπως είναι φυσιολογικό άλλωστε, έχει τα πάνω της και τα κάτω. Τώρα, την εποχή της πανδημίας, όλα, με έναν μαγικό τρόπο, μεγεθύνονται και δε μες στο κεφάλι μας. Ζευγάρια παντρεμένα με παιδιά που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν τους ρυθμούς τους κλεισμένοι μέσα στο σπίτι. Ζευγάρια παντρεμένα χωρίς παιδιά που λόγω καθημερινότητας δεν περνούσαν χρόνο μαζί, τώρα φτάνουν σε σημείο που δε θέλουν να βλέπουν ο ένας τον άλλον και πραγματικά –πραγματικά όμως- δεν ξέρω πως το κάνουν! Έχουμε ανθρώπους που πάλευαν να κρατήσουν μια σχέση χωρίς ταμπέλα περνώντας καλά και επενδύοντας χρόνο μεταξύ τους και τώρα προσπαθούν να διατηρήσουν μια σχέση η οποία κρέμεται από ένα σκοινί απλά και μόνο γιατί δεν έχει ταμπέλα. Μια σχέση εφήβων χωρίς σχολείο, φροντιστήριο και παρκάκι στα κλεφτά.
Μια άκρως σαρκική ερωτική σχέση, η οποία εγκλωβίζεται σε μηνύματα, φωτογραφίες και ίσως -για τους πιο extreme τύπους- σε βίντεοκλήσεις. Και αναρωτιέμαι…Τι σόι σαρκική σχέση είναι χωρίς ν’ αγγίζεις το κορμί του άλλου; Ποιον πόθο καταλαγιάζεις χωρίς επαφή; Ποια ηδονή νιώθεις χωρίς σάρκα; Επίσης, έχουμε τις σχέσεις κυριολεκτικής απόστασης όπου ο ένας είναι εδώ και ο άλλος καραντινιάζεται χιλιόμετρα μακριά. Μια ακόμα διαδικτυακή σχέση χωρίς επαφή. Χωρίς ταξίδι και χωρίς προσμονή γιατί παλεύεις με το άγνωστο και τον χρόνο. Από την άλλη πλευρά, οι σχέσεις εξ’ αποστάσεως από επιλογή ίσως αντιμετωπίζονται καλύτερα γιατί ξέρεις πως το έτερον ήμισυ είναι μακριά, αλλά ταυτόχρονα κοντά. Ξέρεις, πως όποτε θελήσεις, μπορείς να το δεις. Να το αγγίξεις. Το έτερον ήμισυ πάντα!
Στη συνέχεια, έχεις δύο ανθρώπους χωρισμένους που ζουν κάτω από την ίδια στέγη γιατί μπορεί να μην υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να φύγει ο ένας ή μπορεί να υπάρχουν παιδιά και λόγω πανδημίας να είναι δυσκολότερος ο αποχωρισμός. Σκέψου τους! Δυο άνθρωποι που αγαπιόντουσαν –γιατί αγαπιέσαι για να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια. Έστω και λίγο αγαπιέσαι!- να μένουν μαζί, να έχουν ίδιες συνήθειες, να περνούν χρόνο μαζί και να πρέπει ο ένας κοιμάται δίπλα στον άλλον. Πες μου, εκείνοι δεν υποφέρουν;
Οι σχέσεις που ξεκίνησαν τώρα ή εκείνες που πήραν την απόφαση της συγκατοίκησης; Που τις πας αυτές; Να είσαι στα μέλια σου, να λαχταράς να περάσεις χρόνο με τον άνθρωπό σου, να εξερευνήσεις το ταίρι σου και εμφανίζεται από το πουθενά μια καραντίνα και σου λέει «ώπα, φιλαράκι! Μια μετακίνηση 6 και πολύ σας είναι!», περιορίζοντας όλο το πάθος σε ένα περπάτημα ενώ θα ήθελες να αθλείσαι διαφορετικά (if you know what I mean!). Γιατί η συγκατοίκηση; Ευκαιρία να μάθεις τον άλλον, λες, αλλά όχι μπαμ και κάτω. Σιγά-σιγά! Να μάθεις τη ρουτίνα, τις συνήθειες, τα χούγια σταδιακά και όχι «κλειστήκαμε στο σπίτι, πάμε να θάψουμε πέντε-έξι».
Και για το τέλος άφησα τη συμβιβαστική σχέση και τη σχέση και τη σχέση από έρωτα. Χα! Μη μου πεις ότι δεν έχεις συμβιβαστεί ποτέ με μια σχέση γιατί πραγματικά θα χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο! Όλοι το έχουμε κάνει και ναι, τώρα, αυτές οι σχέσεις έχουν τα μεγαλύτερα προβλήματα γιατί δεν τον θες που δεν τον θες πραγματικά τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, είσαι υποχρεωμένος να τον φορτωθείς και στην καραντίνα. Είναι που είναι η φάση σκατένια, έχεις να τραβάς και μια σχέση μαζί.
Προσέξτε όμως! Υπάρχουν και οι ερωτευμένοι!
Και αυτοί υπάρχουν σε κάθε σχέση. Άσε που ο έρωτας υπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Εκείνοι παλεύουν, φίλε μου! Παλεύουν πολύ και καθημερινά. Παλεύουν για το ταίρι τους, για την οικογένειά τους, για το σπίτι τους, για τη ζωή τους γενικότερα με ό,τι έχουν.
Είτε αυτό είναι ένα μήνυμα στο κινητό, μια βιντεοκλήση, μια πίτσα για δύο και τηλεόραση μόλις κοιμηθούν τα παιδιά, μια μετακίνηση 6 στο ηλιοβασίλεμα, μια σφιχτή αγκαλιά κάτω από το πάπλωμα, ένα φιλί πριν τη δουλειά, μια κούπα καφέ κατά τη διάρκεια της τηλεργασίας, ένα «συγγνώμη, πιέστηκα με τη δουλειά!», ένα «μην αγχώνεσαι! Εγώ είμαι εδώ! Τα έχουμε ξαναπεράσει!». Ένα «άσε σε εμένα τα παιδιά, πήγαινε κοιμήσου», μια ταινία λίγο πριν το ύπνο, ένα επιτραπέζιο, ένα αγαπημένο γλυκό μια Κυριακή πρωί, μια βοήθεια στο καθάρισμα, λίγος προσωπικός χώρος και χρόνος και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Όπως ακριβώς και η φαντασία μας!
Οι ερωτευμένοι άνθρωποι βρίσκουν λύσεις και όχι προβλήματα! Κάνουν τα ασήμαντα, σημαντικά και αυτό γιατί νιώθουν και όσο νιώθεις είσαι πιο πάνω από την κάθε καραντίνα. Όταν νιώθεις, είσαι πιο πάνω και από σένα τον ίδιο. Είσαι άνθρωπος!
Γιατί μπορείς να ζεις τη σχέση σου (όποια κι αν είναι αυτή), ακόμα και αν σας χωρίζουν χιλιόμετρα, προγράμματα, μια μετακίνηση 6 ή τα παιδιά.
Γιατί δε θέλει πολύ μια σχέση για να είναι υγιής και ευτυχισμένη. Λίγα και καλά τα συστατικά… Ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, δουλειά και χρόνο κι αυτά μπορείς να τα βρεις μέσα σε κάθε πανδημία.
Ειδικά τον χρόνο! Εκμεταλλευτείτε τον τώρα που τον έχετε άπλετο γιατί σε λίγο καιρό όλα θα ξαναμπούν σε μια σειρά. Όλα θα γίνουν όπως πριν… Κι αν το πριν δεν ήταν καλό;
Γιατί να μην το φτιάξεις τώρα και να το έχεις για το μετά και το πάντα;