Φοβόμαστε τα μικρόβια. Τα αποφεύγουμε και τα καταπολεμάμε με κάθε τρόπο. Σωματική υγιεινή, αντισηπτικά, γάντια, μάσκες , απομόνωση, καραντίνα ,εξετάσεις , φάρμακα, εμβόλια. Βλέπεις, το μικρόβιο είναι τόσο τρομακτικό κι όμως τόσο μικρό, αδύνατον να το δει κανείς με γυμνό μάτι. Πώς να φανταστεί κανείς πως κάτι μικροσκοπικό μπορεί να καταστρέψει τόσο εύκολα και γρήγορα έναν πολυσύνθετο οργανισμό. Κι όμως , το μικρόβιο θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει. Θα φτιάξει το σπίτι του σε ένα αφιλόξενο μέρος. Θα προσαρμόσει το μέρος αυτό σύμφωνα με τις ανάγκες του, θα καταστρέψει ότι το ενοχλεί και δεν του επιτρέπει να αναπτυχθεί και να ευδοκιμήσει και τελικά θα αναπαραχθεί, θα πολλαπλασιαστεί και οι απόγονοί του θα βρουν ένα καινούργιο , επίσης αφιλόξενο τόπο να κατοικίσουν και η διαδικασία θα συνεχιστεί …και θα συνεχιστεί… ώσπου αυτός ο πολυσύνθετος οργανισμός δεν αντέξει το βάρος των μικροβίων και καταρρεύσει. Ακόμα και τότε βέβαια τα μικρόβια δεν το βάζουν κάτω… ψάχνουν καινούργιο οργανισμό για να τα φιλοξενήσει… ώσπου και ο επόμενος να καταρρεύσει… και μετά στον επόμενο, και τον επόμενο, και τον επόμενο…. Είπαμε θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει.
Τώρα σκεφτείτε τον Άνθρωπο. Το ανθρώπινο είδος πόσο διαφέρει άραγε από ένα αόρατο, καταστροφικό μικρόβιο?
Γεννιόμαστε μικροί, αθώοι, απροστάτευτοι σ έναν κόσμο δύσκολο, ακατανόητο και εχθρικό. Παρ’ όλα αυτά,
χαιρόμαστε με πράγματα καθημερινά. Χαιρόμαστε με το φώς του ήλιου και με την βροχή, με το πέταγμα μιας πεταλούδας ή με ένα λουλούδι που είδαμε να φυτρώνει στον κήπο μας. Όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε περίεργοι, θέλουμε να ανακαλύψουμε τον κόσμο και να κατανοήσουμε τα μυστήρια του. Σαν παιδιά, μας φαίνονται όλα τόσο μεγάλα κι εμείς τόσο μικροί απέναντί τους . Αγαπάμε δυνατά, γελάμε πολύ και απολαμβάνουμε τα πιο μικρά αλλά ταυτόχρονα τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή. Μια βόλτα στο πάρκο, ένα όμορφο τραγούδι, ένα απόγευμα στην παραλία είναι ικανά να κάνουν την ψυχή ενός παιδιού να φτερουγίσει.
Κι ένα πρωί ξυπνάμε και όλα αυτά έχουν σβήσει σαν όμορφο όνειρο που το σκότωσε το πρωινό φως. Είμαστε πια μεγάλοι, ενήλικές. Δεν βρίσκουμε πια χαρά σε καθημερινά πράγματα, ζητάμε περισσότερα και περισσότερα και περισσότερα… Τρέχουμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, τις απαιτήσεις μας ,τις επιθυμίες μας… Τρέχουμε για να κερδίσουμε χρήματα, αναγνώριση, επιτυχίες… Τρέχουμε γιατί τίποτα πια δεν μας φαίνεται αρκετό. Δεν διστάζουμε να καταστρέψουμε όποιο εμπόδιο βρίσκεται στο δρόμο μας προς την επιτυχία. Αναζητάμε μια ευτυχία που όσο την κυνηγάμε αυτή φαίνεται να απομακρύνεται όλο και περισσότερα. Σαν μικρά παιδιά που προσπαθούν να φτάσουν στην άκρη του ουράνιου τόξου για να βρουν τον θησαυρό.
Είμαστε πια ενήλικες. Δεν έχουμε χρόνο να παρατηρήσουμε τον κόσμο. Οι ανάγκες μας πολλές και τα θέλω μας ακόμα περισσότερα. Σταματήσαμε να αγαπάμε. Σκοτώνουμε για να ζήσουμε. Σκοτώνουμε συναισθήματα. Σκοτώνουμε ανθρώπους. Σκοτώνουμε τα ζώα, τη φύση ακόμα και το οξυγόνο που αναπνέουμε. Έχουμε γίνει πια μικρόβια.
Η Γη, ένας πολυσύνθετος οργανισμός, κι εμείς μικρόβια που καταλαμβάνουμε ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της. Καίμε, καταστρέφουμε και σκοτώνουμε ότι δεν εξυπηρετεί τα σχέδια μας. Αόρατοι κι εμείς, μικροί απέναντι στην απεραντοσύνη της γης και του σύμπαντος. Ποιος να το φανταζόταν ότι κάτι τόσο μικρό μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλη καταστροφή. Και ακριβώς όπως τα μικρόβια, όσο πλησιάζει η καταστροφή του οργανισμού που μας φιλοξενεί, τόσο εμείς ψάχνουμε τρόπους να βγούμε ζωντανοί. Η Γη πλέον στην εντατική κι εμείς σε μια ύστατη προσπάθεια να την κρατήσουμε στη ζωή ψάχνουμε εναλλακτικές πηγές ενέργειας και τρόπους να παραταθεί η υπερθέρμανση του πλανήτη . Ψάχνουμε για θεραπεία μιας ασθένειας που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε. Ψάχνουμε λύσεις και τρόπους για να αλλάξει μια πορεία που εμείς οι ίδιοι έχουμε χαράξει, χωρίς όμως να έχουμε καμία πρόθεση να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.
Η αλλαγή πρέπει να γίνει πρώτα μέσα μας. Πρέπει να μάθουμε από την αρχή να αγαπάμε και να θαυμάζουμε όλα όσα μας περιβάλουν. Πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε και να προστατεύουμε όσα μας δίνουν ζωή. Πρέπει να μάθουμε να παίρνουμε χαρά από τα μικρά καθημερινά θαύματα που συμβαίνουν. Πρέπει για μια στιγμή να σταματήσουμε να τρέχουμε. Πρέπει να σταθούμε ακίνητοι και να σκεφτούμε τι πραγματικά έχει σημασία για μας, τι γεμίζει την ψυχή μας, τι μας ταξιδεύει και μας δίνει ελπίδα. Και για να τα μάθουμε αυτά, δεν υπάρχει καλύτερος δάσκαλος από τα παιδιά. Αυτά τα αθώα μάτια μα τις φωτεινές, γεμάτες αγάπη ψυχές και τα λαμπερά χαμόγελα μπορούν να σώσουν τον κόσμο και να μας διδάξουν με την συμπεριφορά τους.
Ρώτησα τον τετράχρονο γιό μου τι θέλει να κάνουμε το Σαββατοκύριακο… και μου είπε: «Ένα δέντρο. Θέλω να φυτέψουμε ένα δέντρο». Έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα να τον κοιτάω με απορία και θαυμασμό. Πόσο σοφά είναι τα παιδιά! Πόσο αγνή η ψυχή τους! Αυτό το δέντρο όσο μεγαλώνει θα μας χαρίζει τον ίσκιο του, την ομορφιά του και το οξυγόνο του χωρίς να ζητάει τίποτα για αντάλλαγμα κι εμένα θα μου θυμίζει να ξυπνάω που και που το παιδί που κοιμάται μέσα μου και να προσπαθώ να κάνω τον κόσμο λίγο πιο όμορφο.