Είναι κάποιες μέρες που το μόνο που νιώθεις και θες αβίαστα να εκφράσεις είναι ευγνωμοσύνη. Σε όλες τις περιπτώσεις την έννοια αυτή την συνδέουμε με γεγονότα που συνήθως μας προσέφεραν κάτι θετικό και μας βοήθησαν με έναν τρόπο σε κάποια φάση της ζωής μας. Είναι συναίσθημα που αφήνει ανακούφιση, αφήνοντας χώρο στη χρυσόσκονη της ψυχής μας να πετάξει και να φωτίσει λίγο πιο πολύ τις καρδιές μας.
Ποιός όμως ορίζει τι είναι θετικό και με τι μπορεί ο καθένας να λάμψει; Το μόνο που όλοι σίγουρα συμφωνούμε ειναι πως το συναίσθημα αυτό το εκφράζεις με μία μόνο λέξη. «Ευχαριστώ».
Τώρα λοιπόν μπορώ και εγώ να πω ευχαριστώ που έφυγες, που δεν μπήκες και στον κόπο να ξαναγυρίσεις και που η αποκοπή σου από τη καθημερινότητα μου έγινε με τέτοιο τρόπο, που κατάφερα να σε θεωρήσω παρελθόν πιο γρήγορα από ότι μπορούσε να συμβεί. Ευχαριστώ που ο φόβος σου ήταν πιο μεγάλος από την αγάπη που έλεγες ότι μου είχες, που νίκησε κάθε πιθανή προσπάθεια που θα μπορούσες να είχες κάνει για κρατήσεις ζωντανό αυτό που χρόνια πάλευα να σώσω.
Ένας ανίκητος φόβος πως δεν ήσουν τόσο ιδανικός όσο πίστευες και είχες δίκιο, γιατί δεν ήσουν. Ήσουν όλα αυτά που κατά κύριο λόγο αφήνουν πίσω τους οι άνθρωποι που παραιτούνται από την πρόκληση να ξεπεράσουν τα όρια του εαυτού τους και να κρατήσουν με σιγουριά το θέλω τους. Λίγος, δειλός και μικρός το συμπέρασμα. Όλα όσα με έκανες να νιώθω γιατί μόνο έτσι μπορούσες να υπάρχεις δίπλα μου.
Ευγνωμοσύνη λοιπόν που μια γλυκιά ξεχασμένη ηρεμία με αγκάλιασε απλά με το κλείσιμο μιας πόρτας. Πόση αξία έχουν τελικά κάποια αντικείμενα στη ζωή. Ήταν η ίδια πόρτα που χαιρόσουν να ακούς να ανοίγει γιατί ήξερες ότι θα είμαι εγώ.
Εγώ που σε έκανα να γελάς όταν δεν ήθελες καν να μου μιλήσεις, εγώ που σου μάθαινα πως όταν αγαπάς κάτι πολύ, αυτόματα, σχεδόν μηχανικά παίρνει την προτεραιότητα στη ζωή σου και οι μέρες φωτίζονται με άλλο χρώμα. Ναι, τα έλεγα σε σένα που το μόνο χρώμα που γνώριζες ήταν το γκρι, μια μέση χλιαρή απόχρωση, που ταίριαζε σε όποια κίνηση προσπαθούσες να κάνεις για να ξανάρθουμε κοντά.
Βλέπεις δεν είχες συνηθίσει ούτε τους πολύχρωμους καμβάδες, ούτε το συναίσθημα ότι μπορεί κάποιος να σου προσφέρει απλόχερα όλα όσα εσύ κρατούσες για την πάρτη σου. Μια ευγνωμοσύνη δική σου, που ποτέ δεν εξέφραζες αλλά και που συχνά απαιτούσες να νιώθω εγώ για σένα, λες και ήθελες να το πιστέψεις τελικά πως ήσουν κάτι παραπάνω από θόρυβος.
Σε ευχαριστώ που έφυγες και έχω πάλι την παλέτα με όλα τα χρώματα δική μου, για να μπορώ να βάφω και να φωτίζω τις ημέρες μου με δύναμη. Αυτή την δύναμη που πίστεψα κάποτε ότι μου είχες πάρει.
Τα τελευταία βράδια συχνά έρχεσαι πάλι στο μυαλό μου και δεν με ενοχλεί. Είσαι μια διακριτική υπενθύμιση που φροντίζω να ακούω κάθε φορά που ξεχνιέμαι, που μου θυμίζει πως η φυγή τις περισσότερες φορές μπορεί να είναι λυτρωτική, κυρίως όταν δεν την επιλέγεις. Να θυμάμαι πως σε όποια κατάσταση βρίσκω κάτι να μου ξυπνάει τη μνήμη της παραίτησης σου, θα ξέρω πως ήρθε η ώρα να πω ευχαριστώ και να επιλέξω το καλύτερο για μένα. Γιατι ελευθερία στη ζωή δεν είναι να φεύγεις, ειναι να επιλέγεις πού πραγματικά θέλεις να μείνεις.