Άκου φιλαράκι, έχω να σου πω κάποιες κουβέντες. Θα στα πω χύμα, δεν παρεξηγείς, το ξέρω. Θέλω να στα πω, γιατί βλέπω μια γνώριμη σκιά στο βλέμμα σου.
Κάτι έζησες εσύ. Κάτι όμορφο και δυνατό, αλλά έπαψε να υφίσταται. Τα σκάτωσες; Είσαι διχασμένος κι αυτό το βλέπω. Τι έγινε; Μπερδέψαμε τα μπούτια μας; Έκανες την επιλογή σου, έτσι μοιάζει. Αλλά κάτι σε στοιχειώνει, ε;
Δεν ξέρω, με μπερδεύεις λίγο. Γνώρισες κάποια μα γύρισες στα παλιά, γνώριμα και σίγουρα μονοπάτια. Φίλε μου, ένα έχω να σου πω, το παρελθόν είναι παρελθόν και όποιος είναι εκεί, για κάποιον λόγο είναι. Καλό είναι να το αφήνουμε εκεί, στην ησυχία του, για να είναι και η δική μας καρδιά και συνείδηση στην θέση της. Έδωσες χρόνο και χώρο στην νέα γνωριμία; Το ζήσατε καθόλου; Κατάλαβα… Για να σκύβεις έτσι το κεφάλι, σημαίνει πως όχι. Καλός μαλάκας είσαι κι εσύ…
Σας απέκλεισες, λοιπόν… Μα αναρωτιέμαι, καθώς προσπαθείς να δοθείς κάπου αλλού, σκέφτεσαι ποτέ πως θα ήταν αν απλώς άφηνες τον εαυτό σου ελεύθερο και το ζούσες πραγματικά; Γιατί όταν είσαι κάπου, μα το μυαλό σου ταξιδεύει κάπου αλλού, σ’ έναν άνθρωπο που φαινομενικά είχατε κάτι βιαστικό κι εφήμερο, μα τελικά ήταν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό… Αν, λέω αν, το μυαλό σου τρέχει μετά από τόσο καιρό ακόμα εκεί, κάτι σημαίνει, τι λες κι εσύ; Κάτι γεννήθηκε, μα το πολεμάς. Έχεις βολευτεί φίλε μου, στις εύκολες, οικείες, σίγουρες καταστάσεις και φοβάσαι να κάνεις το βήμα για ένα άγνωστο, καινούριο, τρομακτικό παρόν και μέλλον. Ότι κάτι είναι καινούριο και τρομακτικό, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι κακό ή λάθος, το ξέρεις αυτό, έτσι;
Φιλαράκι μου, όταν είσαι με κάποια και το μυαλό σου φεύγει αλλού, σ’ ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, σ’ ένα συγκεκριμένο ζευγάρι μάτια, σ’ ένα συγκεκριμένο «σε θέλω» την στιγμή της κορύφωσης… Όταν το μυαλό σου ανατρέχει σ’ αυτές και όχι μόνο τις στιγμές κι όχι στο άτομο που έχεις επιλέξει να έχεις δίπλα σου, τότε λυπάμαι, αλλά έχεις κάνει μαλακία. Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Λυπάμαι, αλλά “Houston, we have a problem”.
Αυτό που ξέρω είναι πως όσο κι αν τρέξεις μακριά από αυτό το πρόβλημα που έχει όνομα κι επώνυμο, κάποια στιγμή θα πέσεις πάνω της. Κι αν, καθώς πέφτετε ο ένας πάνω στον άλλο είστε μόνοι σας, θα είναι όμορφο. Αλλά φιλαράκι μου, παίζεις με τις πιθανότητες. Γιατί μπορεί όταν πέσεις πάνω της να έχει κάποιον άλλο δίπλα της, που είδε, εκτίμησε και την άρπαξε. Θα τον μισήσεις, έστω και στιγμιαία θα τον μισήσεις, γιατί εκείνος τόλμησε, ενώ εσύ είσαι κότα. Και τότε φιλαράκι, θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.
Κάτι τελευταίο, γιατί πρέπει να φύγω. Συλλογίσου… Συλλογίσου φιλαράκι, τι ένιωσες τότε και κοίτα στο τώρα. Νιώθεις ακόμη; Μην πεις ψέματα, φαίνεται στα μάτια σου. Αλλιώς δεν θα κάναμε αυτήν την κουβέντα τώρα. Νιώθεις λοιπόν ακόμα; Φοβάσαι; Κι εκείνη φοβάται ρε, μην είσαι ηλίθιος. Όσοι αντιλαμβάνονται πως αυτό που νιώθουν δεν είναι απλώς ένα σκίρτημα ή μία καύλα της στιγμής, αλλά είναι κάτι αληθινό, φοβούνται.
Σας χρωστάς φίλε. Σας χρωστάς χρόνο και χώρο για ν’ αναπτυχθούν κι άλλο τα συναισθήματά σας. Σας χρωστάς να ζήσετε εκείνο που πήρατε μεν μια γεύση, μα δεν ζήσατε ποτέ. Σας χρωστάς…
Νίκη Τσακίρη