Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν πριν πάρω την απόφαση να μπω …θα έχουν περάσει ήδη 20 λεπτά και ακόμα η περιέργεια κάθεται δίπλα μου,μου χτυπάει την πλάτη ,μου ψιθυρίζει…!!!
Άραγε είμαι ακόμα εδώ ? Είμαι εκεί που πολύ ευγενικά με οδήγησαν ?? Σε ένα πανέμορφα στρωμένο μοναχικό τραπέζι δίπλα στο παράθυρο ,για να χαζεύω τους περαστικούς τα ανθισμένα δέντρα τα αυτοκίνητα που δεν σταμάτησαν να περνούν …
Μια γνώριμη φωνή με βγάζει από το αδιέξοδο …μα ναι είναι ο ίδιος σερβιτόρος που παρήγγειλα πριν το δείπνο μου,πολύ ευγενικά πάλι με ρωτάει “έχετε τελειώσει το φαι σας κυρία Έβανς ,θέλετε να απολαύσετε το κρασί σας ‘η προτιμάτε να προχωρήσετε στο επιδόρπιο? Που πιστέψτε με η εμφάνιση απογειώνει τη γεύση του !!!!”
Θέλω να γελάσω ,έτσι νομίζω ,μα ποιος μπορεί να δει πιο καθαρά ??? Εγώ που πασχίζω να κρατηθώ από έναν ήχο από μια ανάσα ? Εγώ που καρφώνω το βλέμμα στο σκοτάδι προσπαθώντας να το διαπερασω να το διασχίσω ψάχνοντας μια αχτίδα ,μια τελεια ,μια κουκίδα φωτός !!!????
Πόσο πεζή μοιάζω στα σκοτεινά μάτια του όταν αναζητω το φως εκεί που δεν υπάρχει ,όταν το χτύπημα του πιρουνιού στο πιάτο ηχεί στα αυτιά μου σαν καρδιογράφημα που δίνει το στίγμα της ζωής ,όταν η ηχώ της φωνής του με τραβάει από τον τάφο που νόμιζα πως μπήκα …
“Ευχαριστώ πολύ “του απαντώ “το φαγητό υπέροχο όπως ακριβώς το χαρακτηρίσες και συ ,το κρασί εξαιρετικό ,τόσο που ευχαρίστως θα το απολάμβανα μέχρι την τελευταία του σταγόνα και φυσικά θα σε εμπιστευτώ και θα συνεχίσω με το επιδόρπιο !!”
Απορώ με τον εαυτό μου που δεν ζήτησα το λογαριασμό για να φύγω τρέχοντας και δεν το έκανα επειδή μπήκα σε γλυκό πειρασμό αλλα κάθε φορά που κοιτώ έξω από το παράθυρο τρομάζω με τους περαστικούς ,με τους ήχους των δρόμων ,με τα δεντρα που αρνούνται πεισματικά να ανθίσουν !!! Προτίμησα την ασφάλεια της φωνής του σερβιτόρου ,την ηχώ του πηρουνιου στο πιάτο την ηδυτητα του γλυκού στον ουρανίσκο μου !!!
Ίσως .ποιος ξέρει ,να βγω πιο δυνατή από εδώ !!