Thebluez

Πάντα ήμουν ο μοναχικός τύπος ανθρώπου, χωρίς κολλητιλίκια και στενούς φίλους (που αποδεικνύονται καμιά φορά στενός κορσές). Ο μόνος άξιος εμπιστοσύνης ήταν ο εαυτός μου. Ποτέ δεν είχα επιστήθια φίλη, κολλητή ή κάποιο δικό μου άνθρωπο να ανοιχτώ και να αποκαλύψω τα εσώψυχά μου. Βέβαια το θετικό της υπόθεσης, ίσως και το μοναδικό, είναι ότι είναι ασφαλή τα μυστικά μου!

Δεν είναι ότι δεν προσπάθησα, απλά δεν προσπάθησα αρκετά. Δεν ήταν ποτέ για μένα μία αδήριτη ανάγκη η ακραιφνής, η ουσιαστική, η ανόθευτη φιλία, η οποία σημειωτέον απαιτεί και πολύ ψάξιμο και πολλή τύχη. Δεν στερούμαι κοινωνικότητας, ούτε εξωστρέφειας. Είπαμε, είμαι μοναχική όχι μονήρης, να μη μιλάω σε άνθρωπο. Δεν μου έλειψε ποτέ η ‘παρέα’, οι καφέδες, τα club – όχι sandwich, τα μπουζούκια, τα ταξίδια (όλα αυτά βέβαια προ covid εποχή, προ οικονομικής κρίσης και προ δημιουργίας οικογένειας). Κοντολογίς, δεν μου έλειψε ποτέ η διασκέδαση με ‘φίλους’. Πιάνω όμως ώρες – ώρες τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς είναι άραγε να έχεις μία παιδική φίλη, ή έστω μια όψιμη, να μοιράζεσαι αναμνήσεις, βιώματα καλές αλλά και άσχημες στιγμές.

Υπάρχουν βέβαια τα άτομα που γνωρίζουμε χρόνια, οι συνάδελφοι, οι συγγενείς, οι γείτονες, οι γνωστοί ή φίλοι με τους οποίους έχουμε τις λεγόμενες τυπικές σχέσεις. Αλλά αυτό το “έλα ρε κολλητή” έχει άλλη χάρη, φαντάζομαι. Να καλείς χωρίς δισταγμό τον αριθμό της τέσσερις το ξημέρωμα, την ώρα του πιο γλυκού και βαθύ ύπνου και να ξεσπάς τον πόνο, την καψούρα, τη χαρά, τη λύπη, τα κέρατά σου (παντός είδους). Και αυτή να σε ακούει αγόγγυστα και να σε παρηγορεί μεταξύ διακριτικών χασμουρητών. Να είσαι τρίτη ρόδα στις εξόδους της με τον δικό της, όταν έχεις ξεμείνει από σχέση και να στρέφει την προσοχή της πάνω σου, αφήνοντας το ‘πρόσωπο’ στα αζήτητα να σιγοπίνει το ποτό του και να σιγοβράζει μέσα του. Ή πάλι αν είσαι παντρεμένη, να κουτσομπολεύεις και να θάβεις με ασφάλεια, μεταφορικά πάντα, την ξινή και ανακατώστρα πεθερά σου. Να αράζεις στον καναπέ της γεμίζοντάς τον popcorn και μυξομάντιλα, όταν είσαι στις μαύρες σου και να νιώθεις πράγματι σαν στο σπίτι σου. Να τσακώνεστε, να τα ξαναβρίσκετε, να ξανατσακώνεστε, να τα ξαναβρίσκετε και πάει λέγοντας. Από ανούσιες μικροαιτιούλες, μέχρι σοβαρά ζητήματα (βλέπε γκομενοδουλειά) που θα δοκιμάσουν τη σχέση, φτάνοντάς την ενίοτε στα όριά της. Η αλήθεια είναι ότι έφτασα κοντά μία φορά να αποκτήσω κι εγώ μια κολλητή, αλλά μας τη χάλασε η παραπάνω παρένθεση.

Η μοναξιά, για άλλους είναι μία επιλογή, μία εσωτερική ανάγκη και για άλλους ένας συμβιβασμός, μια αναγκαιότητα που τους επιβάλλεται από εξωγενείς παράγοντες. Είναι κάτι σαν μία γερή μερίδα μουσακά μετά τα μεσάνυχτα. Θέλει γερό στομάχι να τη χωνέψεις. Οι δεύτεροι ζορίζονται και την αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Bad friends are better than no friends, κατά παράφραση του bad publicity is better than no publicity των celebrities. Εδώ, οι συνήθως εν γνώσει μας, περιστασιακοί φίλοι γεμίζουν το κενό. Μερικές φορές δεν τους έχουμε συναντήσει ποτέ, είναι οι λεγόμενοι εκατοντάδες διαδικτυακοί φίλοι. Άλλες φορές είναι άνθρωποι τοξικοί που μας μειώνουν και μας ‘ρίχνουν’ αλλά είναι αναγκαίο κακό εν συγκρίσει με τη μοναξιά. Για να την αποφύγουμε, προτιμάμε στα κριτήρια επιλογής των φίλων να κάνουμε εκπτώσεις (προσωπικά προτιμώ τις χειμερινές στα ρούχα και παπούτσια). Α, ναι βέβαια, υπάρχουν και οι λυκοφιλίες που είναι μία κατηγορία από μόνες τους. Εδώ δεν τίθεται θέμα μοναξιάς αλλά στυγνού συμφέροντος.

Ο μονόλογος αυτός είναι αφιερωμένος σε αυτούς τους ανθρώπους που εξ επιλογής θεωρούν την μοναξιά ως την καλύτερη παρέα, τη γουστάρουν. Σ’ αυτούς τους τυχερούς που τα έχουν τόσα καλά με τον εαυτό τους, που δεν έχουν κανέναν άλλον ανάγκη, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Είναι όμως αφιερωμένο και σε αυτούς που δεν τα πάνε πολύ καλά μαζί της και έχουν αρκετούς και καλούς φίλους, μακάρι μόνο να είναι και πραγματικοί. Αυτοί είναι ακόμα πιο τυχεροί. Αλλά, και σε αυτούς – τους μάλλον άτυχους – που ζουν με υποκατάστατα φίλων μην αντέχοντας το βάρος της μοναξιάς (δεν κάνει κι αυτή μία δίαιτα!).