Σκοτάδι παντού. Ξαφνικά όλα γίνονται μυρωδιές, ακούσματα, γεύσεις και υφές. Η καρέκλα που κάθεσαι ξύλινη, σκαλιστή , με βελούδινο μαξιλάρι. Το ίδιο και το τραπαζομάντηλο. Βελούδινο. Δίνοντας την αίσθηση της πολυτέλειας, της απαλότητας! Μια απαλή μουσική με παλιά, γνώριμα ερωτικά τραγούδια, χαϊδεύουν τα αυτιά. Και φωνές τριγύρω. Χρωματίζουν το σκοτάδι. Γέλια. Όλοι ζουν τη στιγμή. Χαιρονται το βράδυ τους, το φαγητό, την παρέα.
Οι σερβιτόροι σαν αερικό, περνούν από δίπλα σου, μαεστρικά. Κουβαλούν τελετουργικά δίσκους, με ακρίβεια, σα σε χορευτικές φιγούρες που χρειάστηκαν πολλές πρόβες για να τελειοποιηθούν μες στο σκοτάδι, και ακούς τα βήματά τους, τα πιάτα , τα ποτήρια που ακουμπούν στα τραπέζια. Τα “καλώς ήρθατε”, τα “στην υγειά σας”, τα “καλή όρεξη”.
Η μυρωδιά απο το συκωτάκι που παρήγγειλα, μου γαργαλάει τα ρουθούνια. Έκοψα ένα γενναίο κομμάτι τελικά, αφού , με δυσκολία το στρίμωξα λαίμαργα στο στόμα μου. Μαλακό, ζουμερό, με τα σωστά μπαχαρικά, ικανοποιεί τον ουρανίσκο μου. Κορύφωση γεύσης με τις τραγανές, καλοτηγανισμένες πατάτες, που παρόλο που με κάνουν να ξεφυσώ καίγοντας την γλώσσα μου, συνεχίζω. Ο ήχος του κρασιού να ρέει στο ποτήρι, η μυρωδιά του, η στιφή του γεύση, ο απόλυτος συνδυασμός. Μοιράζομαι την εμπειρία με καλους φίλους. Δεν τους βλέπω, μα είναι χαρούμενοι. Δεν σταματάμε να τσουγγρίζουμε τα ποτήρια, σα να το κάναμε παντα έτσι. Στο σκοτάδι.