Να παραγγείλω καφέ; Ή όχι; Η ίδια ερώτηση γυρίζει στο κεφάλι σου κάθε πρωί. Ξαπλώνεις στο κρεβάτι, κοιτάς το ταβάνι και προσπαθείς με λογικά επιχειρήματα να διώξεις αυτή την ιδέα. Έχω καφετιέρα και κάνω πολύ ωραίο καφέ! Δεν είναι καιρός για έξοδα! Πάλι καφέ; Πιες ένα τσάι να χαλαρώσεις! Μπορεί να μην δουλεύει σήμερα το αγόρι ή να μη θέλει να έρθει σε επαφή μαζί σου!
Όταν φτάνεις σ’ αυτό, το τελευταίο επιχείρημα, ανακάθεσαι και πιάνεις αμέσως το τηλέφωνο. Στη βράση κολλάει το σίδερο κι αν δεν ψάξεις, δε θα βρεις!
«Ναι! Καλή σας μέρα… Μια παραγγελία θα ήθελα να κάνω. Ναι ναι, ένα freddo espresso σκέτο!». Και τότε έρχεται η πολυπόθητη ερώτηση…
«Κάτι άλλο;».
Φυσικά και ναι, αλλά πού να το ξεστομίσεις; Σκέψου τον άνθρωπο στο ακουστικό που θα άκουγε “ναι, θα ήθελα τον ντελιβερά σας!”. Προσπάθησε λίγο να το κάνεις εικόνα! Αν ήταν σουβλατζίδικο και ο άνθρωπος είχε χιούμορ, μπορεί και να σου έλεγε “να σας τον τυλίξουμε πακέτο ή θα τον φάτε στο χέρι;”. Στην περίπτωσή μας όμως είναι καφετέρια!
Στην καλύτερη περίπτωση θα γελούσαν, θα σου έκλειναν το τηλέφωνο και ο συγκεκριμένος ντελιβεράς δε θα εμφανιζόταν στην πόρτα σου ποτέ ξανά. Θα έβλεπε το όνομα και θα επέλεγε να εξυπηρετήσει παραγγελία στην Ουγκάντα, παρά να έρθει στο παραπίσω στενό. Κομπλέ! Ήσυχα! Στη χειρότερη περίπτωση όμως… Ασφαλιστικά μέτρα και απαγορευτικό εισόδου για σένα και εξόδου για εκείνον.
Οπότε, για να διαφυλάξεις την τιμή και την αξιοπρέπειά σου και για να μην ξεφτιλιστείς τελείως, κρατάς το στοματάκι σου κλειστό και τις σκέψεις σου για σένα. Λες ένα ωραιότατο κι άκρως ευγενικό «όχι, ευχαριστώ!» και πατάς το κόκκινο κουμπάκι. Ξαπλώνεις αναπαυτικά και περιμένεις τον καφέ σου.
Ναι, καλά! Αυτό σε ένα παράλληλο σύμπαν. Στο δικό σου σύμπαν, με το που κλείσεις το τηλέφωνο, πετάγεσαι όρθια και κοιτάς το ρολόι. Με μαθηματική ακρίβεια, υπολογίζεις τα λεπτά (και τα δευτερόλεπτα) μέχρι να σου χτυπήσουν το κουδούνι και ξεκινάς τις ετοιμασίες. Μαλλιά (τις ανακατεμένες μπουκλίτσες του ύπνου), μακιγιάζ (αυτό το αγουροξυπνημένο βαμμένο άβαφο), προσεγμένο ντύσιμο (casual chic με πιτζάμα – quarantine edition) και ίσως μια μίνι γενική. Ένα σκούπισμα και ένα σφουγγάρισμα. Να ανοίξεις την πόρτα και να μοσχομυρίζει το σπίτι.
Την ώρα που ακούς το κουδούνι, ο χρόνος σταματάει. Μέσα σου, πολύ βαθιά μέσα σου, έχεις αυτή την αγωνία της προσμονής. Βλέπεις το ασανσέρ να ανεβαίνει και η καρδούλα σου χτυπάει δυνατά. Βρε, λες να ‘ναι αυτός! ουρλιάζει το κεφάλι σου. Μην γελάς σαν χαζή, γιατί αν είναι αυτός όντως θα σε περάσει για χαζοχαρούμενο κι αν δεν είναι, θα φας την απογοήτευση καπέλο!
Βλέπεις το ασανσέρ ν’ ανεβαίνει. Καρδιοχτυπάς. Μόλις σταματάει στον όροφό σου, αλλάζεις ύφος. Από χαζοχαρούμενο μετατρέπεσαι με αστραπιαία ταχύτητα σε μοιραία θεά. Ανοίγει η πόρτα και…
«Καλημέρα σας!». Μια μικροσκοπική κοπελίτσα έκανε την εμφάνισή της.
Στο πρόσωπό σου, η απόγνωση. Απλώνεις τα τρεμάμενα χέρια σου να πάρεις τον καφέ και με κόπο της λες «σας τράβηξαν το ασανσέρ!».
«Δεν πειράζει! Σας έφερα τα σάντουιτς σας!».
Ώπα, ώπα, ώπα!
«Μα εγώ δεν πήρα σάντουιτς. Λάθος έχετε κάνει!», λέω με απίστευτη χαρά. Η μικροσκοπική κοπελίτσα κοιτάει το χαρτί της και γουρλώνει τα μάτια.
«Συγγνώμη!», λέει διστακτικά και πριν προλάβω ν’ απαντήσω, ανοίγει το ασανσέρ και τον βλέπω.
«Καλημέρα!», μου λέει και λάμπουν τα γαλαζοπράσινα μάτια του. Αν έβλεπα σειρά, εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα πατούσα παύση για να χαζέψω τον πρωταγωνιστή. Αλλά δεν βλέπω σειρά… Βλέπω εκείνον. Τον ψηλό, γαλανομάτη κούκλο με τη μάσκα. Ολοζώντανο. Μα τι κούκλος, Θεέ μου!
Απλώνω το χέρι να πάρω τον καφέ και τότε συνέβη… Αγγίχτηκαν τα δάχτυλά μας. Πιστέψτε με, νόμιζα ότι παίζω σε ταινία. Πίστευα πως θα με τραβούσε στην αγκαλιά του και οι τίτλοι τέλους θα έπεφταν λίγο πριν το φιλί.
Εμ, τι σκατά! Μην πήγαινε χαμένη και τόση προετοιμασία!
«2 ευρώ!», μου λέει σχεδόν κελαριστά, επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα κι έχοντας απλωμένο μπροστά μου τον freddo espresso.
Πρέπει να ήμουν κατακόκκινη όταν άπλωσα το χέρι να πάρω τον καφέ και να πληρώσω. Μου έδωσε τα ρέστα, με χαιρέτησε και μετά εξαφανίστηκε.
Άλλη μια μέρα που έμεινα με τον καφέ στο χέρι…
Κατερίνα Μοχράνη