– Γεια, πού σε βρίσκω;
– Κι εγώ τα ίδια περίπου. Είσαι μόνος;
– Ναι, η αλήθεια είναι πως θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Και δε θέλω να είναι τρίτοι μπροστά.
– Ωραία. Ήθελα να σε ρωτήσω αν μόνο εγώ…Αν μόνο εγώ αναπολώ…ξέρεις τι…
– Ναι, αυτό εννοώ…
– Χαχα, ναι, ξέρω ότι ήταν πάνω στο ποτό, γι’αυτό απορούσα με μένα. Που το θυμόμουν. Και μου άρεσε.
– Ε το βλέπω λίγο ως πρόβλημα γιατί από τη μία σε σκέφτομαι κάθε μέρα, από την άλλη δεν είμαστε κι ελεύθεροι…
-Α… Οκ, δεν το περίμενα αυτό.
-Ε γιατί νόμιζα ότι… Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Αχ, γιατί σε πήρα τηλέφωνο;…
– Η αλήθεια είναι πως ήθελα να τα πούμε τηλεφωνικά μπας και γλιτώσω την αμηχανία αλλά μάλλον δεν γίνεται.
– Εγώ έχω ρεπό σήμερα, είμαι εντάξει. Μπορείς εσύ σίγουρα ή θα γίνουμε τσακωτοί;
– Ωραία, έρχομαι. Τα λέμε από κοντά…