Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τίποτα δεν μπορούσε να με εκνευρίσει περισσότερο από την αγένεια.
Η ανοχή μου απέναντι σε μια αγενή συμπεριφορά είναι μηδενική. Και πάλευα πάντα με αυτό, διότι το ότι εγώ θέλω να συμπεριφέρομαι με ευγένεια και τρόπους, δεν συνεπάγεται πως θα συμπεριφέρονται αντιστοίχως οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι. Φυσικά και δεν αναφέρομαι σε λεπτομέρειες του savoir vivre, δε με ενδιαφέρει αν ο άλλος τρώει κρατώντας το πιρούνι με το αριστερό χέρι ή με το δεξί. Με ενδιαφέρει όμως οποιαδήποτε συμπεριφορά πληγώνει αυτόν που τη δέχεται.
Καμιά φορά κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι μια κοινωνία χωρίς ανθρώπους που πετάνε επιδεικτικά σκουπίδια στο δρόμο, χωρίς αγενείς υπαλλήλους στις δημόσιες υπηρεσίες, εργοδότες που σε διαολοστέλνουν επειδή ξύπνησαν στραβά, ανθρώπους που σου κλέβουν τη σειρά στην τράπεζα, που σε σπρώχνουν για να περάσουν, οδηγούς που δε σταματούν στη διάβαση λες και είναι αόρατη, δήθεν φίλους που σε προσβάλλουν.
Η συμπεριφορά αυτή οφείλεται σε πληθώρα παραγόντων κατά τη γνώμη μου. Αρχικά, μεγάλη ευθύνη φέρει η οικογένεια. Ναι μεν τα παιδιά σε μικρή ηλικία ενδέχεται να διδάχθηκαν από τα λόγια, αλλά όχι από τις πράξεις. Διότι το παιδί εάν βλέπει τον γονιό να φέρεται με αγένεια σε έναν υπάλληλο, είναι λογικό να μιμηθεί αυτή τη συμπεριφορά. Το σχολείο ως δεύτερο περιβάλλον κοινωνικοποίησης παίζει μεγάλο ρόλο. Το να γνωρίζουμε πως δεν έχουμε μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις όσον αφορά την αρμονική συνύπαρξη με τα άλλα μέλη της κοινωνίας είναι κάτι που διδάσκεται, όπως η Ιστορία και τα Μαθηματικά. Επίσης, βλέπουμε καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χιλιάδες ανθρώπους να επιτίθενται με άκρως υβριστικά σχόλια σε κάποιον που απλώς εκφέρει την άποψη του, απλά και μόνο επειδή δεν συμφωνούν. Σχόλια με τέτοιο περιεχόμενο αποκτούν οπαδούς, αυτοί που τα κάνουν θεοποιούνται και κάπως έτσι η αγένεια παρέα με τη μισαλλοδοξία έγιναν μόδα.
Έχοντας έρθει λοιπόν σε επαφή με αρκετούς αγενείς ανθρώπους στη ζωή μου, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν στο στενό μου περιβάλλον, έχω αντιληφθεί τα εξής: καταρχάς όταν κάποιος σε θίγει, σε προσβάλλει ή σου επιτίθεται, αυτόματα αντικατοπτρίζει το ποιος είναι εκείνος και όχι το ποιος είσαι εσύ. Κανένας δεν είναι αγενής “καταλάθος”. Η ευγένεια και η αγένεια είναι συνειδητές αποφάσεις συμπεριφοράς. Ούτε το “έτσι είμαι εγώ” δέχομαι. Τι πάει να πει αυτό; Από πότε σου δίνει αυτό το δικαίωμα να πληγώνεις τον άλλον; Αυτό όμως που με βγάζει έξω από τα ρούχα μου, είναι η κλασική δικαιολογία “δεν ξέρεις τι έχει περάσει στη ζωή του”. “Έχει προβλήματα τώρα τελευταία”. Σοβαρά; Όλη η Ελλάδα – πλην ορισμένων εξαιρέσεων – έχει προβλήματα, όλοι οι άνθρωποι βιώνουν δύσκολες καταστάσεις κατά καιρούς. Είναι όλοι αγενείς; Από πότε το να είσαι κάφρος δικαιολογείται;
Όπως είχα διαβάσει κάποτε “Η αγένεια είναι μια φθηνή απομίμηση δύναμης ενός αδύναμου ανθρώπου”. Οι άνθρωποι αυτοί στερούνται αυτοεκτίμησης, έχουν κόμπλεξ κατωτερότητας και προσπαθούν να καλύψουν την όποια ανεπάρκειά τους με το να φανούν ως “ανώτεροι”.
Η λύση για όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι σίγουρα η αδιαφορία, όπως πολλοί συμβουλεύουν. Με την αδιαφορία επικροτείται εμμέσως η συμπεριφορά αυτή κι ο άλλος παίρνει την άδεια να φέρεται έτσι για πάντα. Ούτε το να φερθείς κι εσύ κατά τον ίδιο τρόπο θα ωφελήσει κάπου. Το καλύτερο θα ήταν να ξεκαθαρίσεις με κοφτό, αλλά ήρεμο κι ευγενικό τρόπο, πως δεν ανέχεσαι τέτοιες συμπεριφορές κι αν αυτό δεν αλλάζει, να κόψεις κάθε επικοινωνία κι επαφή με τον εν λόγω άνθρωπο.
Κανένας δεν έχει δικαίωμα να διαταράσσει τη γαλήνη σας, απομακρύνετε όσο είναι νωρίς κάθε άνθρωπο που σας κάνει να νιώθετε άσχημα και να θυμάστε ότι η καλοσύνη αξίζει πολλά και δε στοιχίζει τίποτα.