Thebluez

Σχέσεις μισές σε έναν κόσμο που τα θέλουμε όλα ολόκληρα.

Σχεδόν σχέση,

Σχεδόν μαζί,

Σχεδόν ζευγάρι,

Σχεδόν σε θέλω,

Παρά λίγο να σε αγαπήσω.

Όλα μισά σε έναν κόσμο που τα θέλουμε όλα ολόκληρα. Όλα εκτός από εκείνους που θέλουμε, που γουστάρουμε πραγματικά και φοβόμαστε να βρεθούμε απέναντι στην προσπάθεια της διεκδίκησης και της εκδήλωσης των πιο αληθινών συναισθημάτων μας.

Βολευόμαστε, ή καλύτερα συμβιβαζόμαστε, σε σχέσεις ελεύθερες, σε σχέσεις με τίτλους, ταμπέλες και περιορισμούς με τον φόβο της δέσμευσης να κυριαρχεί. Αφήνουμε τον φόβο της δέσμευσης να κυριαρχεί, κινώντας τα νήματα των ημιτελών σχέσεων μας, με απώτερο σκοπό την αποδοχή μας από τους ανθρώπους που δεν κάνουν καμία προσπάθεια για εμάς.

Οι σκέψεις τότε μας βασανίζουν, πείθοντάς μας πως κάτι κάνουμε λάθος, πως εμείς είμαστε λάθος για να μην φτάνουμε στην ολοκλήρωση μιας κανονικής σχέσης. Μιας σχέσης που θα αποτελείται από αμοιβαίο πάθος, από αμοιβαία αγάπη, που θα την δίνεις και θα την εισπράττεις αβίαστα.

Φοβόμαστε όμως να διεκδικήσουμε, μην τυχόν και τους χάσουμε εντελώς. Μην τρομάξουν από την απελευθέρωση της ασυγκράτητης έλξης μας προς εκείνους. Μην τους χάσουμε από μισές, συμβιβασμένες σχέσεις φτιαγμένες από τα “σχεδόν” τους, που καμουφλάρονται τέλεια από τα τεράστια εγώ τους.

Εγωισμοί που τρέφονται από τις βαθύτατες ανασφάλειες των καταπιεσμένων συναισθημάτων. Άνθρωποι που φοβούνται να νιώσουν, να αφεθούν, να παραδεχτούν τα συναισθήματά τους. Άνθρωποι που περιορίζονται στα βολικά κουτάκια τους, επιδιώκοντας σχέσεις που να είναι ραμμένες στα μέτρα τους με όρους και προϋποθέσεις που καλείσαι να αποδεχτείς σαν να είσαι εφαρμογή.

Και συμφωνείς, γιατί ελπίζεις. Ελπίζεις πως οι όροι θα φύγουν από το προσκήνιο και οι προϋποθέσεις θα επαναπροσδιοριστούν. Ελπίζεις πως αυτό με κάποιον τρόπο θα λειτουργήσει και για τους δυο. Και όσο ελπίζεις, τόσο ο άλλος φοβάται όταν αντιλαμβάνεται τις προσδοκίες σου. Φτάνεις στο σημείο να αποτυγχάνεις χωρίς να φταις, διότι δεν μπορούν όλοι να αγαπήσουν ή να αγαπηθούν.

Συνειδητοποιείς πως το νοιάξιμο, οι απλές κουβέντες, που όμως κρύβουν αστέρευτη αγάπη, τα απέραντα δείγματα του έρωτά σου, δεν αρκούν για αυτόν, ώστε να σπάσει τους κανόνες της υπό όρους σχέσης σας. Ξαφνικά καταλαβαίνεις πως το να προσπαθείς να αφυπνίσεις τα βαθύτατα συναισθήματα ενός τέτοιου ανθρώπου, είναι σαν να θες να βγουν λουλούδια σε μαραμένο κήπο. Παρόλα αυτά, εσύ επιμένεις να σκάβεις, να ποτίζεις και να φροντίζεις έναν κήπο που είναι πια νεκρός και φαγωμένος από ζιζάνια, δίχως ανταπόκριση σε καμία από τις καλές σου πράξεις.

Τότε πιάνεις τον εαυτό σου να αναθεωρεί για κάθε τι που έκανες. Σε πιάνουν οι μαύρες σου και σε πλακώνουν τα ερωτήματα. Βρίζεις, κλαις, χτυπιέσαι, αλλά συνεχίζεις να είσαι σαν το κουτί της Πανδώρας, με την ελπίδα να βρίσκεται στον πάτο της καρδιάς σου.

Στην τελική είναι δική σου απόφαση αν θα καταβάλεις μία τελευταία προσπάθεια να φροντίσεις αυτόν τον κήπο, αλλά να θυμάσαι πως κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί για την ανάκαμψή του, μιας και δεν μπορούν όλοι να αντέξουν την ομορφιά της αγάπης. Αν δεν πιάσει τόπο ούτε η τελευταία προσπάθεια, μην επιχειρήσεις για άλλη, γιατί θα είναι καταστροφική.