Για μένα δεν ήταν εύκολο να γίνω μανούλα. Είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη. Στην αρχή μια μικρή αποκόλληση, μετά οι εμετοί ήταν τόσοι πολλοί, που θυμάμαι ότι μια μέρα ολόκληρη είχα φάει μια φρυγανιά και δεν είχα πιει πάνω από ένα ποτήρι νερό. Όσο πείσμωνα και πίεζα τον εαυτό μου να τραφεί, ώστε να θρέψω και το μωρό (αν και με είχαν διαβεβαιώσει ότι αυτό δεν έπαιζε ρόλο), τόσο το στομάχι μου αντιδρούσε και τα πέταγε όλα έξω. Κι επειδή σαν άνθρωπος δεν παραπονιέμαι, δεν ήθελα να το κάνω θέμα. Θεώρησα ότι πολλές γυναίκες έτσι υποφέρουν και πως πρέπει να κάνω υπομονή να περάσει το περιβόητο πρώτο τρίμηνο. Φυσικά έχασα αρκετά κιλά αντί να πάρω, λιποθύμησα και κάμποσες φορές και κατέληξα σηκωτή από τον άντρα μου στο νοσοκομείο για ορούς και νοσηλεία.
Όλα πήγαν καλά, μετά βελτιώθηκε η κατάσταση και πάνω που είχα αρχίσει να νιώθω κάπως καλύτερα, ώστε να μπορώ να χαρώ για το μωρό που θα ερχόταν, έρχεται η Β’ επιπέδου. Εκεί μάθαμε πως είναι και κοριτσάκι (ήταν ντροπαλή και δε μπορούσαμε να το δούμε νωρίτερα), κάτι που μας έδωσε χαρά, καθώς ο σύζυγος μου το ήθελε αρκετά. Ο γιατρός παρόλα αυτά, είδε πως η κοιλίτσα της ήταν λίγο πιο μικρή από όσο θα ήθελε. Μας ζήτησε να το ξαναδεί σε μία εβδομάδα. Εγώ δε θορυβήθηκα τόσο, ακολούθησα τις συμβουλές του και ήταν η πιο χαρούμενη εβδομάδα όλης της εγκυμοσύνης μου.
Από εκεί και πέρα άρχισαν τα πιο δύσκολα. Παρουσιάστηκε υπολειπόμενη ενδομήτρια ανάπτυξη. Δηλαδή η μικρούλα μας δεν μεγάλωνε όσο θα θέλαμε. Μεγάλωνε, αλλά όχι αρκετά. Αυτό σήμαινε ότι κάποια στιγμή πιθανότατα θα σταματούσε κι εντελώς η ανάπτυξή της και τότε θα έπρεπε να έρθει στον κόσμο αρκετά εσπευσμένα. Συνεπώς ήμουν σε πολύ στενή παρακολούθηση, με υπερήχους ανά 3 περίπου μέρες.
Και όλο αυτό γινόταν στα πλαίσια της πρώτης καραντίνας, οπότε ο άντρας μου, που είναι ο βράχος μου σε αυτή τη ζωή, με άφηνε έξω από το νοσοκομείο και ήμουν μόνη μου σε όλες τις διαδικασίες. Κρεμόμουν εγώ από τα χείλη γιατρών και νοσοκόμων να ακούσω αν είχε πάρει καθόλου βάρος, πως ήταν η εκατοστιαία θέση και τα λοιπά και ο άντρας μου κρεμόταν πάνω από το κινητό, να τον πάρω να του πω αν εκείνη θα ήταν η μέρα που θα έπρεπε να έρθει και να φέρει τη βαλίτσα, που είχαμε μόνιμα πια στο αμάξι.
Κάποιες ψυχοφθόρες εβδομάδες μετά, η μέρα αυτή έφτασε. Μου είπε ο γιατρός πως δεν μπορούσαμε να περιμένουμε άλλο και έπρεπε να επέμβουμε άμεσα, ώστε να της δώσουμε και την ευκαιρία να ανακάμψει μέσα στη θερμοκοιτίδα. Με είχαν προετοιμάσει ότι η μικρή μου θα είχε ανηφόρα στη ΜΕΝΝ. Δεν ήταν από τις πολύ κακές περιπτώσεις, κατά πάσα πιθανότητα καλά θα πήγαινε, αλλά δε ξέρεις και ποτέ. Θυμάμαι λίγα λεπτά πριν ξαπλώσω στο κρεβάτι για την καισαρική, ρώτησα τον γιατρό μου τι να περιμένω στη γέννα. Αν θα περίμενα να ακούσω κλάμα. Τον είδα που μαγκώθηκε και μου είπε μπορεί και ναι, μπορεί και όχι και πως δε θα σημαίνει και κάτι τρομερό αν δε κλάψει.
Η μικρή μου όμως βγήκε ουρλιάζοντας και φυσικά ήταν ο ωραιότερος ήχος που έχω ακούσει ποτέ. Μου την έδειξαν για λίγα δευτερόλεπτα, με το που βγήκε και για άλλα λίγα για να ελέγξω τα στοιχεία στο βραχιολάκι της, που δεν νομίζω να τα είδα, απλά είπα ναι. Προσπαθούσα να δω το κατακόκκινο προσωπάκι της. Ακόμα μετανιώνω το ότι δεν άπλωσα το γεμάτο σωληνάκια χέρι μου για να την αγγίξω, έστω και στιγμιαία στο ποδαράκι. Για να πάρει τουλάχιστον ένα χάδι μου μαζί της στη μονάδα. Αλλά είμαι πάντα τόσο υπάκουη και αφού μου είχαν πει να έχω εκεί τα χέρια μου, θα τα είχα εκεί μέχρι να μου έλεγαν κάτι άλλο.
1.600 γραμμάρια η μικρή και έχασε και 200 γραμμάρια στην αρχή. Από εκεί ξεκίνησαν οι μέρες που περίμενα κι εγώ σαν όλες τις μανούλες της ΜΕΝΝ, να μας φωνάξουν οι γιατροί να ακούσουμε αν πήραν κάποια γραμμάρια, πώς ήταν από οξυγόνο. Οι μόνες στιγμές που δεν σκέφτεσαι τους δικούς σου μετεγχειρητικούς πόνους, που για μένα τουλάχιστον ήταν αφόρητοι κάθε φορά που έπρεπε να σηκωθώ από το κρεβάτι. Κι έπρεπε κάθε μέρα να βρω το κουράγιο όχι μόνο να σηκωθώ, να ντυθώ, να κατέβω σκάλες, να μπω στο αμάξι και να με πάνε μέχρι το νοσοκομείο, να αποστειρωθώ, να σταθώ όρθια πάνω από τη θερμοκοιτίδα, την οποία προσπαθούσα να διαπεράσω με τη ψιθυριστή φωνή μου, ώστε να καταλάβει ότι είμαι δίπλα της και την περιμένω. Την διαδικασία της άντλησης με θήλαστρο δεν την αναφέρω καν, μιας και είναι ένας εφιάλτης από μόνη της. Σίγουρα είχαμε μια πολύ καλή περίπτωση πρόωρου και κανονικά δε θα έπρεπε να παραπονιέμαι καθόλου. Αλλά είναι οι φορές που σε πιάνει αυτό το παράπονο και σκέφτεσαι ότι ναι, θα μπορούσαν να είναι και πολύ χειρότερα τα πράγματα, αλλά θα μπορούσαν να είναι και τόσο καλύτερα!
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνο από εκείνη την μέρα που είπα στον άντρα μου να πάρει τη βαλίτσα και να έρθει. Και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να θυμάται, όταν αργότερα θα μου τελειώνει η υπομονή από τα ξεσπάσματα της, ότι αυτό το πείσμα που φαίνεται από τώρα ότι έχει, είναι αυτό που την έκανε να παλέψει τόσο μέσα στη κοιλιά μου όσο κι έξω, για να κρατηθεί στη ζωή. Αυτό το πείσμα την έκανε να θηλάσει αποκλειστικά, παρόλο που είχε ένα τόσο δα στοματάκι και είχε μάθει στο μπιμπερό, αλλά δε σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί, ακόμα και τις στιγμές που εγώ λύγιζα. Αυτό το πείσμα την έκανε πριν λίγο καιρό να κλαψουρίζει αλλά ταυτόχρονα να μην παρατάει την προσπάθεια να μπουσουλήσει, μέχρι να το βρει. Αυτό το πείσμα που είμαι σίγουρη ότι θα με φέρει και στα όρια μου κάποιες φορές, αλλά πρέπει να το ευγνωμονώ. Αυτό το πείσμα που σίγουρα το πήρε από μένα, γιατί κάποια στιγμή αποφάσισα ότι θα τη φέρω στη ζωή, παρόλο που υπήρχαν στιγμές που μου είχαν πει πως δε θα τα κατάφερνα.