Πειραιάς, 15 Απριλίου 2021
Αγαπημένη μου Τασούλα,
Σου γράφω αυτό το γράμμα ανήμερα των γενεθλίων σου, για να σου ευχηθώ και παράλληλα να απολογηθώ. Δεν σου κρύβω ότι σε θεωρούσα “νεκρή”. Εγώ ήμουν αυτή που σε “σκότωσε” και όχι οι άλλοι. Αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη. Εσύ όμως Αναστασία μου, δικαιολόγησες το όνομά σου και κατάφερες να “αναστηθείς”.
Σε συγχαίρω που βρήκες τη δύναμη να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να φύγεις, να απομακρυνθείς από ανθρώπους τοξικούς, σχέσεις ανούσιες και καταστάσεις ανυπόφορες. Αυτό απαιτούσε τόλμη και κότσια. Πού την έκρυβες αλήθεια αυτή τη δύναμη; Συγγνώμη για όλες τις φορές που σε αποκάλεσα δειλή, άβουλη και πειθήνια. Απολογούμαι για όλα όσα σου χρέωσα τα χρόνια που προηγήθηκαν, που σε κατηγορούσα, σε έβριζα, σε θεωρούσα υπεύθυνη για το τέλμα, την απόγνωση, την ανυπαρξία. Ζητάω εκ βαθέων συγχώρεση που άπειρες φορές έχασα την πίστη μου σε σένα, λιποτάκτησα και δε σε στήριξα στα δύσκολα. Ξέρεις πολύ καλά όμως ότι είχα κι εγώ τα ελαφρυντικά μου.
Δε σου κρύβω ότι έμεινα άναυδη από την αποφασιστικότητά σου. Ξέρω ότι είχαν μαζευτεί πολλά, ότι ο χρόνος μετρούσε ανάποδα για σένα. Όλα έπρεπε να είχαν γίνει νωρίτερα. Ξέρω ότι πέρασες τα καλύτερα, τα πιο δημιουργικά σου χρόνια προσπαθώντας να ευχαριστήσεις όλους τους άλλους παραμερίζοντας ή αγνοώντας τις δικές σου επιθυμίες. Στο βωμό των “πρέπει” των άλλων θυσίασες τα δικά σου “θέλω”. Χάρη του “φαίνεσθαι” θυσίασες το “είναι”. Και τι εισέπραξες στο τέλος; Την αγνωμοσύνη. Μέχρις εδώ όμως. Τώρα κρατάς εσύ το τιμόνι της ζωής σου. Κράτησέ το γερά. Θα βρεθούν πάλι άνθρωποι που θα θελήσουν να στο πάρουν, δήθεν να σε ξεκουράσουν και να σε πάνε εκεί που θέλουν αυτοί. Έχε το νου σου. Το πάθημα να σου γίνει μάθημα. Συγγνώμη, πάλι σε πατρονάρω.
Σου βγάζω το καπέλο που έκλεισες τα αυτιά σου στις εκκωφαντικές σειρήνες των κοινωνικών επιταγών. Respect που έγραψες το περίφημο «Τι θα πει ο κόσμος» εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Επιτέλους λυτρώθηκες. Ο δρόμος εφεξής σίγουρα δεν θα είναι στρωμένος με τριαντάφυλλα, αλλά θα τον περπατήσεις όπως θέλεις εσύ και όπου σε βγάλει. Πιστεύω σε σένα. Είσαι συνηθισμένη στα δύσκολα. Ο δρόμος εξάλλου που περπατούσες μέχρι τώρα ξυπόλητη, ήταν γεμάτος αγκάθια. Αγκάθια που μάτωναν την ψυχή σου. Μία ψυχή που ασφυκτιούσε και αρρώσταινε σε ένα υγρό, σκοτεινό υπόγειο, ενώ τώρα την έχεις βγάλει σεργιάνι στο φως. Εκεί να την κρατήσεις.
Τέλος μικρή μου, σε θαυμάζω που ενώ σε είχαν γονατίσει οι άνθρωποι και οι καταστάσεις, κατάφερες να σηκωθείς και να σταθείς στα δυο σου πόδια. Κλείσε καλή μου τον φαύλο κύκλο μία και καλή. Σε συμβουλεύω να μην κάνεις πισωγυρίσματα και να κοιτάξεις μόνο μπροστά.
Σου εύχομαι τα καλύτερα. Ο δύσκολος και μοναχικός σου αγώνας τα αξίζει. Και πάλι Χρόνια Πολλά και καλά!
Με πολλή αγάπη,
Αναστασία.
Αναστασία Λαζαράκη