Ένα άρθρο για την κρίση ηλικίας
Σε αυτό το άρθρο δεν θα κατηγορήσω τη μέση ηλικία για τις κρίσεις μας. Εδώ το πρόβλημα δεν είναι αυτό και ποτέ δεν ήταν, γιατί πολύ απλά η κρίση δεν σε βρίσκει μονάχα στη μέση των χρόνων σου. Μπορεί να σε βρει παντού και πουθενά, πάντοτε με το βάρος των επιλογών σου. Πάντοτε με το βάρος της συνείδησής σου.
Η ηλικία από μόνη της δεν έφταιξε ποτέ και σε κανέναν, επειδή τα χρόνια πέρασαν και εσύ μεγάλωσες. Η κρίση εμφανίστηκε, όταν συνειδητοποίησες πόσο άσκοπα άφησες τα χρόνια να περάσουν, αφήνοντας ανικανοποίητες τις πιο βαθιές σου επιθυμίες, ξεχασμένες σε ένα φθαρμένο κομμάτι της ψυχής σου.
Εκείνη ακριβώς την καταραμένη στιγμή, όπου το ημερολόγιο έκανε τον κύκλο του, οι δώδεκα μήνες πέρασαν, εσύ ξύπνησες και έψαχνες στον καθρέπτη σου για άσπρες τρίχες και ρυτίδες. Σκέφτηκες ποτέ πως για το μόνο που πράγμα για το οποίο θα έπρεπε να ψάχνεις, είναι οι αναμνήσεις και οι στιγμές που σε κάνουν πιο γενναίο, πιο σπουδαίο, πιο σοφό;
Την αμέσως επόμενη στιγμή τρόμαξες όταν τα κεράκια της τούρτας πλήθυναν, όχι γιατί ήταν πολλά, αλλά επειδή οι εμπειρίες σου δεν ξεπερνούν τον αριθμό αυτών. Και μιλώντας για εμπειρίες, δεν αναφέρομαι σε ανεκπλήρωτες ερωτικές φαντασιώσεις, ούτε σε μια τρομερά καταξιωμένη καριέρα. Αναφέρομαι στην ολοκλήρωση των πιο αγνών στόχων της παιδικής σου ηλικίας. Αναφέρομαι σε όλες τις ανεκπλήρωτες περιπέτειες που έβαλες σε δεύτερη μοίρα για χάρη της ενήλικης ζωής. Για χάρη της επαναλαμβανόμενης δίχως όρια ρουτίνας.
Πολύ αργότερα ίσως αντιληφθείς πως η περιπέτεια θα έπρεπε να είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής σου. Η περιπέτεια βρίσκεται σε όλα αυτά που εσύ θεωρείς χρονοβόρα και ικανά να σε βγάλουν από την καλά προγραμματισμένη ζωή σου. Η περιπέτεια βρίσκεται σε ένα ταξίδι με τον αγαπημένο σου, σε ένα Σάββατο που δεν θα χρειαστεί να προβάλεις τη ζωή σου στα διαδίκτυο, σε μία μέρα που θα αφιερώσεις χρόνο σε εσένα ανακαλύπτοντας νέες πτυχές του εαυτού σου, ανακαλύπτοντας πως είσαι κάτι περισσότερο από τα πρωινά ξυπνήματα και από το οχτάωρο της δουλειάς.
Τα όνειρα του παιδικού μας εαυτού πέθαναν και μαζί με αυτόν αυτοκτόνησαν όλες αυτές οι προσδοκίες που είχαμε για την περίφημη ενήλικη ζωή. Θυσιάσαμε προσωπικές στιγμές, ταξίδια, δραστηριότητες στη φύση και άλλα τόσα, παραμυθιάζοντας τον εαυτό μας πως θα εκπληρωθούν τον επόμενο μήνα, τον επόμενο χρόνο, στην επόμενη ζωή, λες και είμαστε εφτάψυχες γάτες.
Και κάπου εκεί φερόμαστε λες και ο χρόνος είναι άπλετος, λες και η ζωή μας είναι ψηφιακό ξυπνητήρι και η αναβολή έχει τον κυρίαρχο ρόλο. Είμαστε καθημερινά σε μια άνιση μάχη ανάμεσα στο χρόνο και στον εαυτό μας, πολεμώντας τον και καταπιέζοντάς τον να δουλέψει κι άλλο, να τρέξει κι άλλο, να προσπαθήσει κι άλλο, να γίνει τέλειος επαγγελματίας, σύζυγος και γονιός, μιας και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία μέσα σε αυτόν τον καλά φτιαγμένο κόσμο μας.
Δυστυχώς, δεν κρατήσαμε τίποτα από τα παραμύθια που μας λέγανε όταν ήμασταν μικροί. Δεν κατανοήσαμε ποτέ γιατί ο Πίτερ Παν δεν ήθελε να μεγαλώσει και τώρα ευχόμαστε να βρισκόμασταν στη χώρα του Ποτέ, ώστε να βρούμε το μικρό παιδί που ήμασταν κάποτε και να το κάνουμε περήφανο, υλοποιώντας όλα αυτά που αφήσαμε μισά μέσα στο σκοτεινό χρονοντούλαπο.
Εύχομαι να βρούμε όλοι την χώρα του Ποτέ, πριν να είναι πολύ αργά. Πριν χάσουμε εντελώς τους εαυτούς μας μέσα στην καλά κουρδισμένη κοινωνία μας, όπου μας βομβαρδίζουν ανελλιπώς τα πρέπει και τα μη.
Ελευθερία Τσιντάρη