Γεια σου ανθρωπάκο. Είχαμε καιρό να τα πούμε. Χάθηκα έχεις δίκιο, μα δεν έβρισκα άλλο τρόπο. Πέρασαν ημέρες από αυτές που μόνο όταν πάρεις μια μικρή απόσταση από το σκοτάδι της πραγματικότητας, βρίσκεις τελικά και λίγο από το φως της.
Εσύ πώς είσαι; Θέλεις να μάθεις για ποια πραγματικότητα σου μιλάω και ποιο είναι το «παράθυρο» που αφήνει και διώχνει το φως μέσα στην μέρα, τον μήνα και τον καιρό που περνά. Έχεις δίκιο, θα σου πω. Μα πες μου πρώτα, άλλαξε καθόλου κάτι από το μέσα σου; Μήπως μετά την τελευταία φορά που απογοητεύτηκες, ξεκίνησες να βλέπεις αλλιώς τα πράγματα;
Ήμουν σίγουρη πως δεν θα το έκανες, κάποιες φορές είναι πιο βολικό να χτίζουμε σενάρια για την αλήθεια, παρά να την κοιτάμε ξεκάθαρα στα μάτια. Έχω όμως κάτι να σου πω, που ίσως σε ενδιαφέρει και σε βγάλει λίγο από την μιζέρια σου.
Μην αντιδράς έτσι στον τελευταίο χαρακτηρισμό. Μίζερος είναι ο άνθρωπος που μόνη του πια έννοια είναι τα ασήμαντα προβλήματα που νομίζει ότι κουβαλά και βαραίνουν τις πλάτες του. Ξέρεις, από αυτά που κατά βάση δεν ενδιαφέρουν κανέναν και κυρίως θα είναι συναισθηματικού περιεχομένου, μιας και οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο τυχεροί, που αυτά έχουν για προβλήματα και ξενυχτάνε μαζί τους. Πού να ξέρανε..
Το ειρωνικό σε αυτό δεν είναι τόσο το μέγεθος του προβλήματος, αλλά αυτή η εμμονική προσκόλληση στα “αν” και τα “γιατί”. Όπως και τα τρελά σενάρια που φτιάχνει ο νους, που έχουν την δύναμη να χτίσουν τείχη και να μην αφήσουν κανένα ίχνος ενδιαφέροντος και πιθανής συμπόνιας για κάποιον άλλον άνθρωπο, ακόμα και φίλο που καιρό τώρα περίμενε την δική σου αγκαλιά να ανοίξει και τα δικά σου αυτιά να ακούσουν, αλλά εσύ δεν ήσουν εκεί.
Ναι για σένα λέω ανθρωπάκο, μην πας να μου δικαιολογηθείς. Όσα λόγια και αν λέμε στους άλλους για να κερδίσουμε ένα άτυπο παιχνίδι μεταξύ δίκαιου και άδικου, αυτό που πάντα θα σκοράρει στο τέλος είναι αυτό το κενό που ένιωσες, αυτή η απογοήτευση που απλόχερα σου χάρισε η προσδοκία για έναν φίλο, σύντροφο ή άνθρωπο που μοιράστηκες, έδωσες και πίστεψες, πως στην δική σου την ανάγκη θα ήταν κι αυτός εκεί.
Και σε ρωτάω. Είναι οι προσδοκίες μας μεγάλες ή οι άνθρωποι είναι τόσο λίγοι να αγαπήσουν και να μοιραστούν; Ξέρω ότι η απάντηση σου θα αποποιείται κάθε ευθύνης, όπως άλλωστε έχεις συνηθίσει να κάνεις όταν κάτι δεν λειτούργησε και ένιωσες πως εν μέρη, είσαι υπεύθυνος και εσύ.
Έτσι χάνονται λοιπόν οι άνθρωποι. Προτιμούν να αφήσουν τις καταστάσεις και τους ανθρώπους πίσω τους, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, παρά να δοκιμάσουν για λίγο το πικρό ποτήρι της ωριμότητας, νοητικής και συναισθηματικής και να προσπαθήσουν να χτίσουν μια σχέση, οποιασδήποτε μορφής, αντί να πηδούν από κλαδί σε κλαδί αρπάζοντας κάθε φορά ότι είναι πιο βολικό για αυτούς.
Συμφωνώ μαζί σου πως πρέπει να ζητάμε αυτό που θέλουμε από τους άλλους. Η αλήθεια είναι όμως, πως όταν χτυπάς την ίδια πόρτα πολλές φορές, το πιθανότερο είναι να πονέσει το χέρι σου παρά να ανοίξει η πόρτα. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για όλες τις ώρες και αυτόν τον καιρό το έμαθα καλά. Δεν είναι κακό. Είναι απλά ειλικρινές και πιο τίμιο από το να προσποιείσαι και να φθείρεσαι.
Με λες υπερβολική ανθρωπάκο, μα θυμήσου την τελευταία φορά που επιδίωξες μια επαφή μόνο και μόνο για να νιώσεις εσύ καλά, για να πεις αυτά που σε βαραίνουν και στο τέλος ένιωσες αδιαφορία στα νέα και τις κουβέντες του συνομιλητή σου. Προφανώς και δεν βλέπεις εσύ την φθορά, δεν είναι από την μεριά σου και δυσκολεύεσαι πολύ να μπεις στη θέση του άλλου.
Κάτι τελευταίο και θα σε αφήσω να μπεις πάλι στην φούσκα που τόσο ωραία έχεις φτιάξει με δικαιολογίες. Αν τύχει να βρεις έναν άνθρωπο που διαφέρει μην τον φοβηθείς, την μάζα και τις συνήθειές της να φοβάσαι. Μην τρομάξεις και δειλιάσεις επειδή θέλει να σε γνωρίσει αντί να χτίζει ατέλειωτους μονόλογους για το εγώ του. Μην τον θεωρήσεις δεδομένο επειδή θέλει να σε φροντίσει, εκτίμησέ τον και βάλ’ τον στα πολύτιμά σου.
Καληνύχτα τώρα ανθρωπάκο, ελπίζω όταν ξυπνήσεις να μην είναι πια αργά…