Σε ένα παράλληλο σύμπαν, εκεί, είναι τέλεια φτιαγμένος ο μικρόκοσμός μας. Οι μέρες μας ξεκινούν με μεγάλα αβίαστα φωτεινά πρωινά, περιτυλιγμένα από τις πιο γλυκές μελωδίες της άνοιξης. Ο ήλιος τρυπώνει από τις χαραμάδες προμηνύοντας δειλά μια νέα αρχή, που δεν θα έχει τίποτε όμοιο και συνηθισμένο με όσα ξέραμε, με όσο συνηθίζαμε να ξέρουμε στον απατηλό μας κόσμο.
Η έννοια της βιασύνης έχει διαγραφεί οριστικά από το λεξικό μας. Οι μέρες έχουν όσες ώρες χρειάζεται να έχουν, μιας και τα ρολόγια δεν έχουν δείκτες, μήτε αριθμούς για να μας σπρώξουν στην ξέφρενη παράνοια του χθες. Δεν χρειαζόμαστε διάλειμμα για να πάρουμε μια ανάσα. Ολόκληρη η μέρα μας αποτελείται από συνεχείς ανάσες. Τι περίεργο και αυτό… να είμαστε ξένοιαστοι και χαλαροί, απαλλαγμένοι από το κυνηγητό της μέρας! Απαλλαγμένοι από το να κυνηγάμε την ουρά μας, κάνοντας κύκλους γύρω από τους βαριεστημένους εαυτούς μας!
Ξαφνικά ο χρόνος με τον σύντροφό μας, τον έρωτά μας, τον εραστή μας, γίνεται άπλετος, απέραντος και όχι με σκοπό να βαρεθούμε. Το βαρετό είναι πολύ βατό για να χωράει στο νέο μας σύμπαν. Τίποτε το παλιό δεν χωράει στο καινούργιο. Κανένα γκρίζο δεν είναι ικανό να λερώσει την λάμψη του τώρα. Εξάλλου, οι επιλογές είναι τόσες πολλές, που ίσως να μας τρομάξουν στην αρχή. Η ελευθερία να ανασαίνεις σε κάποιους φαίνεται σοκαριστική και οι φάτσες τους παίρνουν την έκφραση της κραυγής, που τέλεια έχει αποτυπωθεί από τον Έντβαρτ Μουνκ. Έτσι, κάποιες φορές η μέρα κρατάει ώρες και η νύχτα αιώνες, αφού οι στιγμές κάτω από τα αστέρια είναι πάντοτε πιο φωτεινές και συνάμα πιο διασκεδαστικές.
Η θάλασσα είναι πάντοτε ζεστή, ο ήλιος καίει τα πρόσωπά μας και αναθερμαίνει τις ψυχές μας, τα λουλούδια δεν μαραίνονται ποτέ, ο έρωτας δεν πληγώνει και το παγωτό δεν λιώνει. Το ηλιοβασίλεμα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής απόλαυσης από το παραθύρι μας. Οι περίπατοι γίνονται ένα ατελείωτο ταξίδι που ποτέ δεν μας κουράζει. Τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν φεύγουν ποτέ και οι αναμνήσεις δεν ξεθωριάζουν. Κάπως έτσι το παράλληλο σύμπαν μοιάζει με πανάκεια για όλα σου τα προβλήματα. Από τα πιο μικρά και χαζά, φτάνοντας στα πελώρια, στα πιο τρομακτικά.
Το όνειρο τελειώνει άτσαλα με μεγάλες δόσεις απογοήτευσης. Η Ουτοπία δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά ένα παραμύθι για παιδιά. Το ξυπνητήρι χτυπά ξανά και ξανά με τους αριθμούς και τους δείκτες να είναι στην θέση τους, με τον αναθεματισμένο ήχο να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στο παράθυρο κανένα φως. Ο καιρός μουντός και ίσως λίγο βροχερός. Ο χειμώνας δεν έχει τελειώσει ακόμα. Λες και το ημερολόγιο το κάνει επίτηδες, με τις μέρες να μένουν στάσιμες. Δεν φτάνει μόνο αυτό, η θέση δίπλα είναι κενή, παγωμένη. Δεν υπήρξε κανείς εκεί. Ούτε μια ζάρα στο μαξιλάρι να μαρτυρά το αντίθετο. Ούτε μια ξένη τρίχα να μας ξεγελάσει, να μας πλανέψει για κάτι άλλο.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν παραμονεύουν όλες μας οι προσδοκίες για να πραγματοποιηθούν. Σε ένα άλλο συμβαίνουν ήδη. Τελικά όμως, η πραγματικότητα σε ποιο σύμπαν καρτερεί; Σε ποιο σύμπαν παραμονεύουν όλες αυτές οι ημιτελείς υποθέσεις, υποσχέσεις, προσδοκίες και φιλοδοξίες; Και γιατί λοιπόν σε ένα παράλληλο σύμπαν και όχι σε αυτό;
Ελευθερία Τσιντάρη