Κάνω το συνηθισμένο, καθημερινό περπάτημα πριν δύσει ο ήλιος. Μπροστά μου ένα ποδηλατάκι με έναν πιτσιρικά, μόνος του. Τον προσπερνώ γυρίζοντας το κεφάλι να του χαμογελάσω. Το χαμόγελό μου παγώνει. Σταματώ μπροστά του και αναγκαζεται να σταματήσει το ποδήλατο.
– Γιατί κλαίς αγάπη μου. Χτύπησες;
– Όχι.
– Τότε; Μόνος σου είσαι; Σκοτεινιάζει σε λίγο.
– Μόνος.
– Πώς σε λένε; Πού μένεις;
– Με λένε Σταμάτη, είμαι 7 χρονών. Δεν ξέρω που είναι το σπίτι μου.
– Τί λες καρδούλα μου; Πώς βρέθηκες εδώ, στα χωράφια; Η μανούλα σου θα έχει τρελαθεί απο την αγωνία.
– Με μάλωσε. Όλο ταΐζει το μωρό. Όλο κλαίει και όλο κάνει κακά του και το αλλάζει και το έχει αγκαλιά. Δεν το θέλω στο σπίτι. Εμένα όλο με μαλώνει. Δεν με αγαπάει εμένα η μαμά. Πήρα το ποδήλατο και τώρα δεν ξέρω που είναι το σπίτι μου.
– Τί είναι αυτά που λές; Έχω κι εγώ δυο παιδιά. Ένα αγόρι 8 χρονών κι ένα κορίτσι 12 χρονών. Όταν γέννησα τον γιό μου, η κόρη μου πολλές φορές θύμωνε, δεν μου μιλούσε, χτυπούσε το μωρό. Γιατί νόμιζε ότι επειδή εχω το μωρό στην αγκαλιά, εκείνη δεν την ήθελα. Όμως Σταμάτη μου, δεν είναι έτσι. Μια μαμά ποτέ δεν σταματάει να αγαπάει τα παιδιά της. Η αγκαλιά της μαμάς σας χωράει πάντα όλους. Ποτέ μα ποτέ να μη ξανασκεφτείς έτσι.
– Δεν το θέλω το μωρό. Θέλω να φύγει απο το σπίτι.
– Αγάπη μου, το μωρό, απλά, έχει περισσότερη ανάγκη απο φροντίδα , γι’αυτό η μαμά σου το έχει αγκαλιά, το ταΐζει, το κοιμίζει και του δίνει λίγο περισσότερη προσοχή. Το ξέρεις οτι τώρα η μαμά σου κλαίει και σε ψάχνει παντού και η καρδιά της έχει σκιστεί και πονάει; Γιατί είσαι ό,τι πιο πολύτιμο γι’ αυτήν.
– Αλήθεια λες;
– Αλήθεια αγάπη μου. Ξέρω πως νιώθει τωρα η μανούλα σου που δεν γύρισες σπίτι. Είσαι όλη της η ζωή. Και τώρα όλοι θα σε ψάχνουν. Πάμε λοιπόν στην αστυνομία, για να τους βρούμε, να τρέξεις στην αγκαλιά της και κείνης να γυρίσει η καρδούλα της στη θέση της;
– Πάμε.