Αθανασία και φώς!
———————————
25 Μαρτίου, 2003
——————————–
Έκτακτο δελτίο ειδήσεων
——————————————-
Θανατηφόρο τροχαίο σημειώθηκε σήμερα το πρωί στις 10.40 με δύο θύματα στην παραλιακή λεωφόρο Ποσειδώνος στο ύψος της λίμνης της Βουλιαγμένης στο ρεύμα προς Σούνιο.
Ο οδηγός του αυτοκινήτου έχασε τον έλεγχο κάτω από αδιευκρίνιστες μέχρι στιγμής αιτίες και χτύπησε στο διαχωριστικό διάζωμα ,με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο άτομα.
Στο σημείο επιχείρησε η Πυροσβεστική απεγκλωβίζοντας τον οδηγό βαριά τραυματισμένο το οποίο στην συνέχεια το παρέδωσε στο ΕΚΑΒ ενώ οι δύο νεκροί διακομίστηκαν στο Ασκληπιείο Βούλας όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος τους.
Λόγω του δυστυχήματος στην Ποσειδώνος υπάρχει τεράστιο μποτιλιάρισμα.
Νεκροί είναι η συνοδηγός , σύζυγος του οδηγού καθώς και η δεκάχρονη κόρη τους που καθόταν στο πίσω κάθισμα.
25 Μαρτίου, 2004
——————————–
Ένας χρόνος πέρασε από εκείνη την μαύρη μέρα όπου άλλαξε η ζωή του Πάνου.
Ήταν ένας φημισμένος ζωγράφος γεννημένος στην Αθήνα τον Μάρτιο του 1957, με σπουδές στην σχολή Καλών τεχνών της Αθήνας, πτυχίο με άριστα, υποτροφία ζωγραφικής στην σχολή καλών τεχνών του Παρισιού, beaux arts de Paris και με πολλές επιτυχημένες ατομικές εκθέσεις.
Μετά από έναν χρόνο τίποτα δεν θύμιζε τον άντρα του παρελθόντος.
Ο Πάνος ήταν ψηλός, μελαχροινός και πολύ αθλητικός τύπος.
Μόλις που έβγαινε απ’ το σπίτι του περνώντας την μέρα σε έναν καναπέ κοιτώντας το ταβάνι.
Είχε εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να πάρει την ζωή του πίσω.
Ποια ζωή; Τι αξίζει η ζωή για αυτόν χωρίς τα δύο άτομα που αγάπησε περισσότερο;
Γιατί δεν πέθανε και εκείνος εκείνη την ημέρα;
Γιατί να φύγει η Ελένη του και το μικρό του λουλούδι;
Γιατί να μην μπορεί να θυμηθεί τι είχε συμβεί εκείνη την στιγμή;
Πώς έχασε τον έλεγχο του οχήματος;
Γιατί να μην ζει ο άνθρωπος αιώνια;
Να μην είναι αθάνατος;
Να ζει με τους αγαπημένους του για πάντα; Χωρίς να υπάρχουν αρρώστιες και προπαντός αιφνίδιοι θάνατοι;
Έναν χρόνο τώρα κάθεται σε έναν καναπέ κοιτώντας το ταβάνι και το μόνο που σκέφτεται είναι ένα ΓΙΑΤΙ.
Δεν έβγαινε έξω παρά μόνο για τα απαραίτητα, λίγα ψώνια στο σούπερ μάρκετ και τίποτε άλλο.
Συνάντηση με έναν “γιόγκι”
———————————————
Εκείνη την ημέρα το ημερολόγιο έδειχνε 22 Αυγούστου του 2004.
Η ζέστη ήταν αφόρητη και ο Πάνος παρέμενε στο σπίτι με τα παντζούρια κλειστά.
Όλος ο κόσμος έλειπε για διακοπές και εκείνος σηκωνόταν από τις 4 το πρωί για να ακούει τα πουλιά να κελαηδούν.
Αυτό το υπέροχο τραγούδι από αυτά τα ταπεινά πλάσματα ήταν το μόνο που γέμιζε την ψυχή του γαλήνη.
Τα βράδια έβλεπε τηλεόραση και το πρωί καθόταν στον καναπέ και ατένιζε το κενό.
Ένα βράδυ είδε μια εκπομπή στην τηλεόραση που του τράβηξε την προσοχή.
Ήταν μια συζήτηση για το πώς μπορεί ο άνθρωπος να έρθει σε αρμονία με τον εαυτό του και με το σύμπαν κατ’ επέκταση.
Εκεί κάτι σαν να τον προβλημάτισε.
Κράτησε κάποιες σημειώσεις και τα επόμενα βράδια παρακολούθησε την εκπομπή ξανά και ξανά μέχρι που άρχισε να ψάχνει τρόπο να έρθει σε επαφή με κάποιους εκπρόσωπους της .
Αφού βρήκε το τηλέφωνο πήρε την απόφαση να επικοινωνήσει μαζί τους. Εξήγησε την κατάσταση του και τους παρακάλεσε να έρθει κάποιος από αυτούς στο σπίτι του για να τον βοηθήσουν.
Εκείνος δεν έβγαινε από το σπίτι, το είχε πάρει απόφαση ότι οι τοίχοι του θα ήταν και ο τάφος του.
Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Σεπτεμβρίου.
Ήταν η μέρα που ο Πάνος άρχιζε μαθήματα διαλογισμού.
Γύρισε μια σελίδα στην ζωή του και έκανε ένα μικρό βήμα μπροστά με την ελπίδα ότι θα άφηνε πίσω το παρελθόν που τον βασάνιζε .
Ο δάσκαλος του ήταν ένας άντρας απροσδιόριστου ηλικίας, τον έκανε γύρω στα εξήντα.
Μικροκαμωμένος μεν αλλά χωρίς κανένα ίχνος γήρατος ,ούτε μια ρυτίδα, ούτε μια άσπρη τρίχα στα μαλλιά, κάτι που να πρόδιδε τα πραγματικά του χρόνια
Ο Javier ήταν από το Μεξικό και είχε έρθει στην Ελλάδα πριν είκοσι χρόνια.
Δίδασκε σε μια σχολή διαλογισμού στο κέντρο της Αθήνας.
Ήταν εκπρόσωπος μιας παγκόσμιας χριστιανικής ,γνωστικής κίνησης της οποίας οι ρίζες έτειναν προς τον εσωτερισμό.
Ένας νέος τρόπος ζωής και σκέψης ξετυλίχτηκε μπροστά του .
Τα πρώτα μαθήματα είχαν σχέση με το σώμα πώς δηλαδή ένας άνθρωπος μπορεί να βρεθεί σε αρμονία με το περιβάλλον και να φέρει το σώμα του σε τέτοια κατάσταση ώστε να μην νιώθει τις αισθήσεις ,ούτε πόνο, ούτε μούδιασμα.
Ώρες ατελείωτες πέρναγε στο κρεβάτι , στο πάτωμα για να το καταφέρει.
Άρχιζε , αφού είχε καθήσει σε μια άνετη στάση , να σκέφτεται αυτό το συγκεκριμένο σημείο του σώματος να χαλαρώνει από τα πόδια μέχρι το κεφάλι.
Πόσο δύσκολο ήταν για έναν τόσο κινητικό άνθρωπο να μείνει σε ακινησία!
Κι εκεί που νόμιζε ότι τα είχε καταφέρει το κορμί του τον πρόδιδε,τον έπιανε χασμουρητό, να θέλει να ξύσει την μύτη του, να τον πιάνουν κράμπες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Μέχρι να το καταφέρει φυσικά βάση των δικών του μέτρων πέρασε πολύς καιρός.
– Μάθε να κρατάς την αναπνοή σου, όσο πιο λίγο αναπνέεις τόσο το καλύτερο.
Έτσι θα φτάσεις στο σημείο να μην ακούγεται η ανάσα σου σαν να έχεις πεθάνει.
Αυτό το τελευταίο του έδωσε νέα ώθηση να προσπαθήσει ακόμη παραπάνω.
…..Σαν να έχεις πεθάνει..είχε κολλήσει αυτή η φράση στο μυαλό του σαν τσίχλα.
ΣΑΝ…όχι ΝΑΙ εσείς πεθάνει…
….Θα το καταφέρει και αυτό που θα πάει…
Μετά το επόμενο στάδιο ήταν να τιθασεύσει τον νου..αυτό κι αν δεν ήταν ζόρικο!
Ότι και να κάνει ο άνθρωπος το μυαλό δεν μπορεί να το κανει να μην σκέφτεται.
– Να έρχονται οι σκέψεις και να τις αφήνεις να περνούν χωρίς να στέκεσαι πάνω σε αυτές.Του υποδείκνυε ο δάσκαλος.
– Μα πως μπορεί να το πετύχει κανείς αυτό; Ρωτούσε ο Πάνος.
– Σαν να είσαι στο σινεμά…βλέπεις την εικόνα και την αφήνεις να περνάει.
Μαζί περνούσαν ώρες ατελείωτες , κυρίως το πρωί ήταν η ιδανική ώρα γιατί τα πουλάκια που κελαηδούσαν έπαιξαν τον ρόλο της ορχήστρας.
Αυτά τραγουδούσαν και ο Πάνος προσπαθούσε να τιθασεύσει το μυαλό του.
– Ένα άλλο σημαντικό βήμα είναι να μάθεις να αναλύεις την σκέψη που σε βασανίζει.
Τι είναι αυτό που σου σε απασχολεί;.
Με αυτό να καταπιαστείς.
– Αφού ξέρεις πια τι είναι αυτό που με βασανίζει τα τελευταία χρόνια.
Μα φυσικά ο θάνατος.
Έρχεται μια μέρα που οι αγαπημένοι σου δεν υπάρχουν και εγώ δεν το έχω δεχτεί.
Θέλω να τον νικήσω τον άτιμο τον Χάρο.
Δεν μπορεί να έρχεται έτσι στο ξαφνικά και να φέρνει τα πάνω κάτω.
Εγώ θα τον νικήσω!
Πέρασαν πέντε χρόνια ακόμη και ο Πάνος είχε καταφέρει να μην νιώθει και να μη σκέφτεται.
Είχε το χάρισμα ,του είπε ο δάσκαλος άλλοι χρειάζονται μια ζωή για να το καταφέρουν.
Άρχισε να κρατάει και ημερολόγιο , ένα μεταφυσικό ημερολόγιο όπως το ονόμασε για να καταγράφει όλα όσα βίωνε, γιατί ο άνθρωπος ξεχνάει εύκολα.
Επόμενο στάδιο..να δουλέψει με την καρδιά, με το συναίσθημα!
Αυτό του φάνηκε βουνό!
Να μην λυπάται, να μην χαίρεται, να μην έχει συναίσθημα.
– Πώς το κάνουμε αυτο τώρα;
– Έρχεται η σκέψη , την διώχνεις όπως σου έχω μάθει και το συναίσθημα που συνοδεύει την σκέψη την διώχνεις και αυτή.
Αν επιμένει το συναίσθημα το αναλύεις δηλαδή το κόβεις σε μικρά κομμάτια και δουλεύεις πάνω σε αυτά.
Έτσι σιγά σιγά σαν τα μικρά βήματα που κάνει ένα μωρό ο Πάνος αρχισε να διαχωρίζει το φως από το σκοτάδι .
Η ζωή του είχε πάρει άλλον δρομο, πέρα από κάθε λογική, είχε νικήσει τους νόμους της φύσης.
Ο δρόμος προς την αιώνια ζωή είχε αρχίσει να φαίνεται στο βάθος.
25 Μαρτίου 2016
—————————–
Ο δάσκαλος του αποκάλυψε ότι κάπως έτσι βάδιζαν και οι Αλχημιστές
κατά τον μεσαίωνα όταν εννοούσαν ότι έφτιαχναν χρυσό..αυτό που ήθελαν να πουν με καλυμμένο τρόπο ήταν ότι είχαν κερδίσει την αθανασία!
Με πολύ κόπο είχαν καταφέρει να δαμάσουν τις αισθήσεις , το μυαλό, την εσωτερική τους ενέργεια και έτσι να βρεθούν σε άλλες διαστάσεις.
Την τέταρτη, την πέμπτη, την έκτη..
Χωρίς να μπερδεύεται ο άνθρωπος με την τρισδιάστατη ζωή εδώ.
Έτσι νικάει και τους νόμους της φύσης!
-Ταυτόχρονα όμως πρέπει να δουλεύεις και το εγώ..δεν μπορεί να θες την αθανασία του σώματος χωρίς να παλεύεις με το εγώ.
Θυμίσου τον δικό σας τον Ηρακλή…την Λερναία Ύδρα…
Τι συμβολίζει αυτό το τέρας;
Το τεράστιο εγώ του ανθρώπου
Ειναι το πιο σημαντικό έργο που έχεις να κάνεις να παλέψεις με τα ελλατώματα σου.
Σκέψου ότι αν συνέχεια θυμώνεις για παράδειγμα το μόνο που καταφέρνεις είναι να χάνεις την ενέργεια σου..όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις ότι δηλαδή η απώλεια της ενέργειας οδηγεί στην φθορά..την ψυχική και την σωματική. Αν δεν υποτάξεις το εγώ τότε τα γεγονότα θα επαναλαμβάνονται.
Κι όταν μιλάμε για εγώ εννοούμε τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και τα παρακλάδια τους.
Παλεύει το εγώ με.την αθανασία να το ξέρεις και να το βάλεις καλά στο μυαλό σου.
Φαντάσου τον εαυτό σου μετά από διακόσια χρόνια, να ζεις σε έναν κόσμο που αυτήν την στιγμή δεν μπορείς να αντιληφθείς το πώς θα είναι, πώς θα έχει εξελιχθεί.
Για σκέψου όμως, εσύ αιωνόβιος να ζεις ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους του μέλλοντος αλλά με ένα τεράστιο εγώ που θα το κουβαλάς από το μακρινό παρελθόν.
Τι νόημα θα έχει η αθανασία;
Ο Πάνος έμεινε άφωνος.
Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκε.
Στην πραγματικότητα ήταν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του.
Είχε καταφέρει να μην νιώθει, να μην σκέφτεται… ίσως η αθανασία να μην είναι τελικά τόσο μακρινό όνειρο.
Ο Javier σε μια εξομολόγηση του του αποκάλυψε την αληθινή του ηλικία.
Ποιος θα πίστευε ότι σχεδόν είχε κλείσει σχεδόν δύο αιώνες ζωής!
Ένας άνθρωπος που είχε νικήσει τους νόμους της φύσης χωρίς ίχνος αρρώστιας ή φθοράς!
Και να που αυτό που του είπε αυτό για το εγώ του τάραξε τα κρυφά μονοπάτια του μυαλού του.
Εκείνος βιαζόταν να τα απορροφήσει όλα μονομιάς και για αυτό εκτελούσε τα πάντα σαν στρατιώτης.
Όμως το ΕΓΩ, ο εγωισμός, ο φθόνος,η λαιμαργία ….όλα αυτά ήταν
μεγαλύτερα και το πιο δύσκολο έργο που είχε να εκπληρώσει.
Ισως να μην ήταν έτοιμος για αυτό, να σηκώσει τέτοιο βάρος.
Ίσως η επιστήμη στο μέλλον να ανακαλύψει έναν άλλο τρόπο πιο σύγχρονο ,ένα χάπι ,μια ένεση και να παραμένει ο άνθρωπος αθάνατος.
Όμως είχε πονέσει τόσο,είχε στερηθεί τα αγαπημένα του πρόσωπα και δεν θα έκανε πίσω.
Μέσα από τον πόνο του θανάτου βρήκε τον εαυτό του και την βαθύτερη έννοια της ζωής απαλλαγμένος από διάφορες αποπνικτικές αναθυμιάσεις της εποχής του και κατάφερε να κάνει το ακατόρθωτο.
25 Μαρτίου, 2019
——————————–
Όλα όσα βίωσε τα τελευταία χρόνια τα μετέφερε με χρώματα και σχήματα στους καμβάδες του ετοιμάζοντας την καλύτερη έκθεση της ζωής του.
Ένα φως κυριαρχεί στα έργα του , ένα φως που δίνει ελπίδα και χαρίζει αισιοδοξία
Αυτός ο δρόμος προς την αιώνια ζωή που αρχικά μοιάζει με όνειρο αλλά πολλές φορές τα όνειρα δεν βγαίνουν αληθινά;
25 Μαρτίου, 2105
——————————
Δελτίο ειδήσεων των 21.00
————————————————–
Μια νέα πανδημία έχει εξαπλωθεί στην γη και αυτήν την στιγμή έχουν ήδη χάσει την ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι.
Ένα καταυλισμός με εκαντοντάδες κρεβάτια έχει στηθεί κοντά στην περιοχή του Σουνίου ώστε να βρίσκουν τις πρώτες βοήθειες οι άνθρωποι που έχουν τα πρώτα δείγματα της αρρώστιας.
Κοντά τους εκτός από το νοσηλευτικό προσωπικό υπάρχουν και αρκετοί εθελοντές.
…..Στον φακό διακρίνονται οι φιγούρες του Πάνου και του Javier που βρίσκονται στο πλευρό των ανθρώπων που προσπαθούν να γλιτώσουν από αυτό το θανατηφόρο κύμα της νέας πανδημίας με το όνομα Covid 30.