Η Ελένη φόρεσε το τζιν παντελόνι της, έβαλε τα αθλητικά της παπούτσια, έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, πήρε το τάμπλετ της και ξεκίνησε για τον τηλεοπτικό σταθμό με τον οποίο συνεργαζόταν. Ήταν η τελευταία Τετάρτη του Μαΐου, μια ακόμη υπέροχη και ηλιόλουστη μέρα, προάγγελος του καλοκαιριού που όλοι περίμεναν με λαχτάρα.
Άλλος ένας δύσκολος χειμώνας είχε προστεθεί στην πλάτη της, αλλά δεν παραπονιόταν. Η ζωή της είχε προσφέρει πολλά δώρα, σπίτι, δουλειά, αναγνώριση, αν και για το τελευταίο, το τίμημα ήταν βαρύ. Μόλις σαρανταπέντε χρόνων, χωρίς να έχει κάνει οικογένεια ακόμη, με δικό της blog ειδήσεων στο ίντερνετ, δική της εκπομπή σε τηλεοπτικό σταθμό που ασχολείτο με διάφορα επίκαιρα θέματα, με έντονη δραστηριότητα σε αρκετά μέτωπα και κυρίως, προβλήματα που αντιμετωπίζει το γυναικείο φύλο.
Πάλι με γυναίκα είχε να κάνει η συνέντευξη που ετοιμαζόταν να πάρει. Η αγαπημένη της φίλη Κάτια, αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα υγείας και για αυτό, σκέφτηκε ότι μια εκπομπή πάνω σε αυτό το θέμα θα βοηθούσε στην ευαισθητοποίηση του κόσμου.
Μόλις έφτασε στον προορισμό της, κατευθύνθηκε προς στο γραφείο της για τις λεπτομέρειες της τελευταίας στιγμής, συζήτησε με τον σκηνοθέτη τις επιπλέον πινελιές που ήθελε να προσθέσει και στο τέλος, αφού άλλαξε ρούχα για μια πιο επίσημη εμφάνιση στην τηλεόραση, ήταν έτοιμη να καλωσορίσει την καλεσμένη της. Με την Κάτια ήταν συμφοιτήτριες στην φιλοσοφική, αλλά η κάθε μία είχε τραβήξει διαφορετικό δρόμο. Η Ελένη ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία, ενώ η Κάτια με την εκπαίδευση, έχοντας προσθέσει και έναν γάμο στο ενεργητικό της.
Η Ελένη κάθισε στην εκρού πολυθρόνα της και αφού έπεσαν οι τίτλοι της εκπομπής, ξεκίνησε με έναν πρόλογο, για να ενημερώσει το κοινό της για το θέμα που θα ακολουθούσε.
«Αγαπημένοι μου τηλεθεατές, καλό μεσημέρι. Το σημερινό θέμα έχει σχέση με μια σοβαρή, δύσκολη νόσο και δεν είναι άλλη από την σκλήρυνση κατά πλάκας. Καθώς η τελευταία Τετάρτη του Μαΐου είναι αφιερωμένη σε αυτήν, έχω καλεσμένη μου μια γυναίκα που την αντιμετωπίζει εδώ και δέκα χρόνια. Με ιδιαίτερη συγκίνηση, σας παρουσιάζω την Κάτια Παναγοπούλου, με την οποία μας συνδέει και μια στενή φιλία».
Σε αυτό το σημείο σηκώθηκε να προϋπαντήσει την καλεσμένη της. Η συγκίνηση φάνηκε διάχυτη στον φακό και αφού κάθισαν στις θέσεις τους, η Ελένη ξεκίνησε την συνέντευξη.
«Καλώς ήρθες στην εκπομπή μας Κάτια».
«Καλώς σε βρήκα Ελένη μου».
«Θα μπω κατευθείαν στο θέμα μας. Πότε αισθάνθηκες τα πρώτα συμπτώματα;»
«Ήμουν κοντά στα τριάντα, όταν ξύπνησα ένα πρωινό και ένιωσα μια τόσο έντονη κόπωση, που δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Θυμάμαι ότι ήταν καλοκαίρι, βρισκόμασταν σε διακοπές με τον σύζυγό μου, και κατά το μεσημέρι μου ήρθε μια ξαφνική ζαλάδα και λιποθύμησα. Ήρθε γιατρός αμέσως, αλλά εκείνη την στιγμή το αποδώσαμε όλοι στον ήλιο και στη ζέστη. Μετά από πέντε χρόνια ήρθα αντιμέτωπη με την ασθένεια, ανέβασα πυρετό που δεν έπεφτε με τίποτα, έβλεπα διπλά τα πάντα, τα άκρα μου είχαν παραλύσει και φυσικά, η κόπωση ήταν υπερβολική. Αφού ο πυρετός δεν υποχωρούσε, αναγκαστικά, πήγα στο νοσοκομείο και εκεί είχα την τύχη να με φροντίσει μια πολύ καλή ομάδα από γιατρούς, που έκαναν και την διάγνωση ύστερα από πολλές εξετάσεις. Θυμάμαι το σοκ που υπέστη όταν την άκουσα για πρώτη φορά.
Ένιωσα σαν να με έχουν βουτήξει με την βία σε μια παγωμένη λίμνη και να παραλύει το σώμα μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν τόσο μεγάλο το χτύπημα που δέχτηκα, που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Ευτυχώς δεν ήμουν μόνη, ήταν και ο σύζυγός μαζί μου, ο οποίος είχε πέσει πάνω μου και με είχε αγκαλιάσει τόσο σφιχτά, που τα χέρια του είχαν αφήσει σημάδι στο δέρμα μου. Μετά από λίγο ψέλισα με όση δύναμη μου είχε απομείνει… Και τώρα τι κάνω;
Ο επικεφαλής γιατρός, ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος, με καθησύχασε και μου είπε αρχικά, ότι το στάδιο στο οποίο βρισκόμουν εγώ, ήταν σε πρώιμη μορφή και για αυτό ήμουν πολύ τυχερή».
«Θα ήθελες να μας εξηγήσεις τι είναι αυτή η νόσος, για να μάθει και ο κόσμος που μας βλέπει;».
«Φαντάσου ένα καλώδιο, έχει το περίβλημά του και μέσα το εσωτερικό καλώδιο. Το εξωτερικό λέγεται μυελίνη, είναι μικροσκοπικά κύτταρα που συμμετέχουν στις λειτουργίες του νευρικού συστήματος. Η μυελίνη προστατεύει τους νευρικούς άξονες. Όταν οι νευρικοί άξονες αρχίζουν να σκληραίνουν, τότε δεν μεταφέρονται σωστά οι εντολές του εγκεφάλου. Καμία φορά δεν σου μυρίζει κάτι καμένο στο σπίτι και αναρωτιέσαι τι καίγεται; Είναι σαν το πλαστικό αυτό περίβλημα του καλωδίου, να αρχίζει να φθείρεται σιγά – σιγά και τα εσωτερικά καλώδια, επειδή είναι εκτεθειμένα, να καταστρέφονται.
Όταν λοιπόν επέστρεψα στο σπίτι, αντιμετώπισα το πιο δύσκολο, τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν είναι καθόλου εύκολο να μαθαίνει κάποιος και μάλιστα νέος, ότι τα πράγματα δεν θα επανέλθουν ποτέ στην αρχική τους μορφή. Δεν μπορούσα να παραδεχτώ την αδυναμία μου. Έμενα στο δωμάτιο με τις ώρες, με τα παράθυρα και τις κουρτίνες κλειστές, με την δικαιολογία ότι δεν μπορώ, δεν είμαι καλά, ότι πονάω. Ναι, σίγουρα είχα πρόβλημα, αλλά όχι τόσο μεγάλο, που να δικαιολογούσε την απομόνωσή μου. Είχα πάρει άδεια από την δουλειά μου, δεν έκανα απολύτως τίποτα, παρά μόνο να κοιτάω το ταβάνι και να ρωτάω γιατί; Γιατί εγώ;»
«Τώρα, που έχει περάσει τόσος καιρός, γνωρίζεις γιατί εκδηλώθηκε εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο αυτή η ασθένεια; Τι ήταν αυτό που την πυροδότησε;», ρώτησε η Ελένη.
«Θυμάμαι ότι δούλευα πολλές ώρες , το πρωί στο πανεπιστήμιο, το απόγευμα ιδιαίτερα, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα. Δουλειά και μόνο δουλειά. Να τα προλάβω όλα, ήθελα την τελειότητα. Και ο σύζυγός μου τότε ακολουθούσε τον ίδιο ρυθμό. Πού χρόνος για προσωπική ζωή; Περνούσαν οι μέρες και αν τρώγαμε μια φορά την εβδομάδα μαζί, ήταν ζήτημα. Μια σχέση δεν μπορεί να κρατηθεί έτσι. Λίγο πριν αρρωστήσω, έχασα και την μητέρα μου, που την είχα στήριγμα και εκεί κατέρρευσα. Οπότε, το αποτέλεσμα ήταν αυτό που σας είπα πριν λίγο».
«Και μετά τι έγινε, πώς αντιμετώπισες το θέμα σου; Για πόσο καιρό έμεινες απομονωμένη;»
«Ευτυχώς ο οργανισμός μου αντέδρασε. Είναι νόμος της φύσης, όλοι οι άνθρωποι αντιδρούν όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή για εκείνους. Αφού δέχτηκα την κατάστασή μου, σκέφτηκα ότι δεν είχε έρθει και το τέλος του κόσμου. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, με μεγαλύτερα και πιο σοβαρά προβλήματα. Σιγά – σιγά σηκώθηκα από το κρεβάτι , άρχισα να περιποιούμαι τον εαυτό μου, να τον αγαπώ και το πιο σημαντικό, να ενημερώνομαι για την ασθένεια αυτή. Ευτυχώς η φαρμακευτική αγωγή έχει βελτιωθεί και υπάρχουν φάρμακα που καθυστερούν την εξέλιξή της. Ένα άλλο σημαντικό πράγμα που έκανα, ήταν να κρατάω ημερολόγιο. Όχι για να καταγράφω τις ενδείξεις της αρρώστιας, αλλά περισσότερο τα δικά μου συναισθήματα, τα θέλω μου, τι θα με ευχαριστούσε περισσότερο».
«Αυτό που μας λες τώρα είναι πολύ σημαντικό, για εξήγησε μας τι έκανες ακριβώς».
«Αγόρασα ένα τετράδιο με πολλές σελίδες και έγραψα απ’ έξω την φράση ” Τώρα ζω!”. Κάθε μέρα κατέγραφα πώς περνούσε η μέρα μου και τι ήταν αυτό που θα με ευχαριστούσε περισσότερο. Για παράδειγμα “θέλω να δουλεύω λιγότερο”. Έτσι και έγινε. Συνεννοήθηκα με τον πρύτανη της σχολής και ξεκίνησα την διδασκαλία μου διαδικτυακά. Υπήρχε αυτή η δυνατότητα και η διεύθυνση, καθώς και οι συνάδελφοι και οι μαθητές μου, έδειξαν κατανόηση. Ένα άλλο παράδειγμα…”Θέλω να είμαι περιποιημένη και όμορφη”. Κάθε Σάββατο λοιπόν, ερχόταν μια κομμώτρια στο σπίτι και μου έφτιαχνε τα μαλλιά. Ή “θέλω να ζωγραφίζω”.
«Ναι, ξέρω, η ζωγραφική ήταν πάντα το μεράκι σου. Και να πούμε στους τηλεθεατές μας, ότι έχεις κάνει απίστευτα πράγματα με τα πινέλα σου και ήδη έχεις συμμετάσχει σε δύο ομαδικές εκθέσεις. Μπράβο σου Κάτια. Πες μας, υπάρχουν φορές που οι ενδείξεις της σκλήρυνσης είναι πιο εμφανείς; Και αν ναι, τότε τι κάνεις;»
«Σίγουρα δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Πολλές φορές, η δυσκαμψία στα άκρα και πιο πολύ στα πόδια, είναι τόσο έντονη που δεν μπορώ να κάνω βήμα. Οι διαταραχές στη βάδιση είναι εμφανείς, αλλά εγώ προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη, κάθομαι στο κρεβάτι λίγο παραπάνω από το κανονικό, για να ξεκουράζομαι. Πάντα υπάρχει επικοινωνία με τον γιατρό μου και αν πρέπει να νοσηλευτώ λίγες μέρες, για την καλύτερη παρακολούθηση, τότε φυσικά πηγαίνω αμέσως στο νοσοκομείο. Εγώ, όπως προείπα, είμαι τυχερή. Εκτός από την κόπωση, τις κράμπες, τις ζαλάδες και την ευαισθησία στην ζέστη, δεν έχω παρουσιάσει άλλα συμπτώματα προς το παρόν. Ίσως για ‘μένα, το αναπηρικό καροτσάκι να αργεί να έρθει, ίσως και να μην το χρειαστώ και ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι ασθενείς, αυτό φοβούνται. Την ολική αναπηρία, ιδιαίτερα οι νέοι».
«Ποιες ηλικίες επηρεάζει περισσότερο;»
«Τα τελευταία χρόνια, θεωρώ όλο και πιο νέες ηλικίες. Α, και να το πούμε και αυτό, προτιμάει τις γυναίκες. Το σίγουρο είναι, ότι οι γυναίκες με αναπηρία απεικονίζονται σαν να είναι φτιαγμένες από εύθραυστο γυαλί».
«Θα ήθελες να μας πεις πώς είναι η σχέση σου με τον άντρα σου, ύστερα από αυτήν την περιπέτεια;».
«Όπως σας ανέφερα πριν, για πολλά χρόνια, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν η δουλειά και η επαγγελματική καταξίωση. Όλα τα άλλα ήταν δευτερεύοντα. Όμως μέσα από την αρρώστια μου, μας δόθηκε η ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι, να έρθουμε πιο κοντά και να κάνουμε πράγματα μαζί. Ένας περίπατος στην παραλία έχει μεγαλύτερη αξία πλέον. Υπάρχουν βέβαια και σύζυγοι που δεν αντέχουν το βάρος μιας τέτοιας νόσου και φεύγουν. Δεν είναι όλα ρόδινα».
«Και για το τέλος, για να κλείσουμε την εκπομπή, θα ήθελα να μας πεις για τον σύλλογο που έχει δημιουργηθεί, για ασθενείς που έχουν σχέση με την σκλήρυνση».
«Όταν έχεις ένα πρόβλημα, ψάχνεις να βρεις και άλλους ομοιοπαθείς για να μοιραστείς το βάρος της ασθένειας, να ανταλλάξεις εμπειρίες και να βρεις συναισθηματική υποστήριξη. Ο σύλλογος αυτός, δημιουργήθηκε τα τελευταία έξι χρόνια, με έδρα το Παλαιό Φάληρο. Στεγάζεται σε ένα παλιό σπίτι, από αυτές τις ωραίες μονοκατοικίες με κήπο. Έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να είναι προσβάσιμος ο χώρος και για ασθενείς που χρησιμοποιούν μόνο αναπηρικό αμαξίδιο. Είναι ανοιχτός καθημερινά, εκτός Κυριακής, από το τις δέκα το πρωί, μέχρι τις έξι το απόγευμα. Θα χαρώ να σε δω μια μέρα στα μέρη μας Ελένη».
«Σε ευχαριστώ που ήρθες στην εκπομπή μας. Αυτή ήταν αγαπημένοι μου τηλεθεατές, μια κατάθεση ψυχής από μια γυναίκα που έχει έρθει αντιμέτωπη με μία χρόνια ασθένεια. Ευτυχώς, η πρόοδος και η εξέλιξη της ιατρικής, δεν καταδικάζει έναν άνθρωπο που πάσχει από μια τέτοιου είδους ασθένεια σε θάνατο, όπως στο παρελθόν. Μια τόσο σοβαρή νόσος δεν είναι ντροπή, μιλήστε με τους δικούς σας ανθρώπους, μοιραστείτε το πρόβλημά σας και εσείς, που είστε υγιείς, ακούστε τους και ανοίξτε την αγκαλιά σας, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτήν την ζωή. Εύχομαι υγεία σε όλους σας. Καλό απόγευμα».
Την επόμενη μέρα, η Ελένη πήγε στον σύλλογο να βρει την φίλη της και να πούνε τα δικά τους. Εκεί, συνάντησε και άλλες γυναίκες. Όλες νέες, το πολύ μέχρι σαράντα ετών. Καμία όμως δεν το έβαζε κάτω. Με θάρρος αντιμετώπιζαν το πρόβλημά τους. Λίγο πιο κάτω, στον κήπο, βρισκόταν και ένας άντρας, ο Χάρης. Ήταν όμορφος, μελαχρινός, γύρω στα σαράντα και καθόταν σε αναπηρικό αμαξίδιο, διαβάζοντας ένα βιβλίο. Κάτι σαν να την τράβηξε προς τα εκεί και πήγε να τον χαιρετήσει. Εκείνος σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν έντονο και καθηλωτικό.
Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά!