Thebluez

Η Μπέτυ βγήκε από το θέατρο, φορώντας μια μακριά, μαύρη τουαλέτα σε στενή γραμμή, που τόνιζε τις καμπύλες της, με τα καστανά, κυματιστά μαλλιά της να πλαισιώνουν το πρόσωπό της, με βάψιμο που τόνιζε τα υπέροχα μάτια της. Μπήκε στην μαύρη λιμουζίνα με το ύφος της μεγάλης ντίβας και κατευθύνθηκε για το ξενοδοχείο, που εκεί θα γιόρταζε τον καλλιτεχνικό της θρίαμβο.

Παιδί μεταναστών εβραϊκής καταγωγής από την Ρωσία, γεννήθηκε στις  5 Απριλίου του 1975. Για την μητέρα της, την Αλίζα, η μέρα αυτή δεν ήταν τυχαία. Από μικρή ήθελε να γίνει ηθοποιός, αλλά δεν ήταν τόσο εύκολη η πρόσβαση και η καταξίωση σε μια εβραιοπούλα εκείνη την εποχή στα καλλιτεχνικά δρώμενα.

Η Αλίζα θαύμαζε την Μπέτυ Ντέιβις, είχε δει όλες τις ταινίες δύο και τρεις φορές την καθεμία, αλλά το σύνηθες στην μικρή τους κοινότητά ήταν η γυναίκα να μένει σπίτι και να περιορίζεται στις βασικές δραστηριότητες, έτσι η Αλίζα αφιερώθηκε στην οικογένειά της και στο μεγάλωμα των παιδιών της. Όταν γέννησε το κορίτσι της, την ίδια μέρα των γενεθλίων της μεγάλης ηθοποιού, το εξέλαβε σαν σημάδι από τον Θεό. Για αυτό και την ονόμασε Ρουθ-Ελίζαμπεθ, ακριβώς όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, εκείνη όμως την φώναζε Μπέτυ.

Ήταν τόσο μεγάλος ο πόθος της να δει την κόρη της ηθοποιό και για αυτό θα έκανε τα πάντα για να το πετύχει. Η μικρή, με τα πλούσια κάστανα, σγουρά μαλλιά της, με τα μεγάλα μαύρα μάτια που εξέπεμπαν ζεστασιά και τις μακριές βλεφαρίδες, χαριτωμένη, γλυκιά και συγχρόνως ναζιάρα, ήξερε να τραβάει τα βλέμματα πάνω της από πολύ νωρίς. Από τα τρία παιδιά, εκείνη απολάμβανε τα περισσότερα χάδια και οι γονείς της δεν της χάλαγαν κανένα χατίρι. Ο πατέρας της ήταν μουσικός στην φιλαρμονική ορχήστρα της Νέας Υόρκης και από αυτόν είχε κληρονομήσει την αγάπη της για την μουσική.

Δεν ήταν μόνο ο πόθος της μητέρας που ονειρευόταν μια θεατρική καριέρα για την κόρη της. Ο πατέρας  είχε αντιληφθεί κι αυτός το ταλέντο της και έκανε κρυφά όνειρα. Η μικρή μεγάλωσε μέσα στην μουσική, στα βιβλία, περνούσε πολλές ώρες στο δωμάτιό της διαβάζοντας τα αγαπημένα της έργα, φορούσε τα φορέματα της μητέρας της, κοιτούσε τον εαυτό της στον καθρέφτη και υποδυόταν την θεατρίνα. Μετά το τέλος του σχολείου, παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής, γνώρισε ανθρώπους που διέκριναν το ταλέντο της και πριν τελειώσει καλά καλά την σχολή, της είχε προταθεί ένας μικρός ρόλος σε μια ταινία με πολύ πρωτότυπο σενάριο όπου κατάφερε να ξεχωρίσει.

Από εκείνο τον μικρό ρόλο, πέρασαν δέκα χρόνια και η Μπέτυ όχι μόνο είχε λάβει μέρος σε αρκετές παραστάσεις, αλλά είχε καταφέρει με σκληρή δουλειά να καθιερωθεί και σε πιο πρωτοποριακά έργα. Ο γνωστός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ρόμπερτ Γουάιλμπερ, της πρότεινε τον πρωταγωνιστικό ρόλο για την ταινία του “Under two worlds” με θέμα την δεινή κατάσταση των άνεργων και φτωχών εργατικών πληθυσμών στα μεγάλα αστικά κέντρα. Μεγάλο το ρίσκο και για τους δύο, αλλά το κοινό τους σημείο, η δίψα για δημιουργία και συγχρόνως για καταξίωση, δεν τους ήταν εμπόδιο να τολμήσουν.

Η Μπέτυ δεν πρόλαβε να βγει από το μαύρο πολυτελές αυτοκίνητο και τα φλας άστραψαν πάνω της και η νύχτα έμοιαζε σαν μέρα. Μπαίνοντας στο ξενοδοχείο, την περίμεναν δημοσιογράφοι, πολλοί φίλοι και συνάδελφοι. Εκείνη πήρε ένα ποτήρι σαμπάνια, χαιρέτησε έναν έναν καλεσμένο και κάθισε στο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι που ήταν αποκλειστικά κρατημένο για εκείνη και τους συντελεστές της παράστασης.

Η ορχήστρα έπαιζε τζαζ, την αγαπημένη της μουσική “fly me to the moon“, πόσο την συγκινούσε αυτό το τραγούδι! Καθώς μιλούσε με την φίλη της, έπεσε το μάτι της στον νέο άντρα που καθόταν στο απέναντι τραπέζι και συνομιλούσε  με τον σκηνοθέτη. Εκείνη παραξενεύτηκε, γιατί δεν τον είχε ξαναδεί και απόρησε γιατί γνώριζε σχεδόν όλους τους φίλους του Ρόμπερτ. Φορούσε ένα μαύρο κουστούμι με λευκό πουκάμισο χωρίς γραβάτα και αυτό της έκανε εντύπωση. Τα μαλλιά του μαύρα, μέχρι τους ώμους, το κορμί του καλοσχηματισμένο από την γυμναστική, ήταν ένας όμορφος άντρας που σίγουρα δεν πέρναγε απαρατήρητος.

Εκείνος στεκόταν ακριβώς απέναντί της και τη κάρφωσε με το βλέμμα του. “Ώστε αυτή είναι η περίφημη Μπέτυ!”. Είχε ακούσει για αυτήν πολλά, σαν ηθοποιό τα καλύτερα, αν και δεν είχε δει καμία παράστασή της. Σαν γυναίκα, το μόνο που ήξερε, ήταν ότι δεν μπορούσε κανείς να την πλησιάσει εύκολα. “Είναι πολύ πιο όμορφη από κοντά τελικά!”, σκέφτηκε και συνέχισε την συζήτηση με τον Ρόμπερτ.

Όσο συνομιλούσαν, την παρακολουθούσε με την άκρη του ματιού του, δεν ήθελε να την χάσει από τα μάτια του. Σε λίγο ο Ρόμπερτ σηκώθηκε, αφήνοντάς τον μόνο να πίνει το ποτό του. Όλη αυτή η επισημότητα τον κούραζε πολύ. Έπειτα, γύρισε το κορμί του προς την μεριά της για να μπορεί να την βλέπει καλύτερα, πήρε το ποτήρι με το ουίσκι στο δεξί του χέρι, ενώ το άλλο ακουμπούσε στο τραπέζι κουνώντας τα δάχτυλά του στον ρυθμό της μουσικής. Πόσο του άρεσε η τζαζ, ήταν ικανός να μείνει άγρυπνος για να ακούει τα αγαπημένα του τραγούδια!

Έπινε το ποτό του σιγά σιγά και τα μάτια του την σκάναραν από πάνω μέχρι κάτω, παρατηρώντας την μαύρη τουαλέτα, τις πτυχές του υφάσματος, την κάθε λεπτομέρεια που αναδείκνυε το τέλειο κορμί της και μετά τα μαλλιά της, όλο μπούκλες που έφταναν μέχρι τους ώμους, τα μάτια της, ναι, τα υπέροχα αυτά ζεστά, μεγάλα, εκφραστικά μάτια που σε κοίταζαν και νόμιζες ότι θα λιώσεις, τα χείλη της που ήθελες να τα φιλήσεις, τον λαιμό της που έκρυβε το υπέροχο άρωμά της… “Μα τι μου συμβαίνει;” αναρωτήθηκε, “γυναίκα είναι, σαν όλες τις άλλες!”. Άρχισε να χαλαρώνει σαν να είχε πιει όλο το μπουκάλι με το ποτό. Εκείνος που ύψωνε τείχη γύρω του, από φόβο μήπως ξεγυμνώσει την ψυχή του σε μια γυναίκα, που δεν είχε τολμήσει να πει “σ’ αγαπώ”, να που ήταν έτοιμος να κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα. Ένα χαμόγελο ευχαρίστησης έσκασε στα χείλη του, τονίζοντας τα αδρά χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Από την άλλη μεριά, η Μπέτυ παρακολουθούσε τις κινήσεις του, τις εκφράσεις του προσώπου του όσο της μιλούσε η φίλη της για την ταινία και την επιτυχία της. Ξαφνικά ένιωσε σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος, ούτε την μουσική άκουγε, ούτε τις φωνές των καλεσμένων. “Μα ποιος να είναι άραγε αυτός ο άντρας;” σκέφτηκε μισοκλείνοντας τα μάτια της. Δεν είχε νιώσει έτσι ποτέ ξανά, σαν να την διαπερνούσε ηλεκτρικό ρεύμα κάθε φορά που τον κοιτούσε. “Δεν είμαι στα καλά μου!” σκέφτηκε.

Η Μπέτυ χαμήλωσε το βλέμμα, άνοιξε την τσάντα της δήθεν ότι έψαχνε κάτι. Χρόνια είχε να νιώσει έτσι, σαν να την είχε χτυπήσει κεραυνός. Σήκωσε το κεφάλι της και τον έπιασε να την κοιτάει πάλι επίμονα. Δεν χαμήλωσε όμως το βλέμμα της αυτήν την φορά. Ήξερε ότι τα μάτια της ήταν το μεγάλο της όπλο. “Μα ποιος είσαι επιτέλους; Από πού ήρθες; Πού ήσουν κρυμμένος τόσο καιρό;” σκέφτηκε και τα μάτια της μετέφρασαν τα λόγια σε μαγνητικά κύματα.

Ποτέ δεν απέφυγε να κοιτάξει κάποιον κατάματα, ήθελε πάντα να αφοπλίζει τον απέναντί της με μια μόνο κίνηση. Από μικρή της είχε μάθει ο πατέρας της ότι οι πράξεις και τα λόγια κάποιου ευσταθούν αν το βλέμμα του είναι καθαρό. Έτσι έκανε και εκείνη, δεν είχε να φοβηθεί τίποτα μέχρι τώρα, ήξερε να χρησιμοποιεί τα χέρια της, τα μάτια της, τα χείλη και μετά να βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα. Και τώρα το ίδιο έκανε. Σήκωσε το χέρι με την σαμπάνια και έκανε ένα νεύμα με τα μάτια σαν να του έλεγε “σε περιμένω…”.

Σε λίγο την πλησίασε ο Ρόμπερτ και με χαρά της ανακοίνωσε ότι μόλις είχε βρει χρηματοδότη για την καινούρια του ταινία και γυρνώντας το κεφάλι του της έδειξε τον νεαρό άντρα. “Το όνομα του είναι Τζων…”. Η Μπέτυ ένιωσε έκπληξη, δεν άκουσε τίποτε άλλο από ότι της είπε ο φίλος της και στο τέλος έβγαλε μια κραυγή χαράς. Επιτέλους λύθηκε το μυστήριο.