Μεγαλώνοντας μάθαμε να στηριζόμαστε στην οικογένειά μας. Εκείνη την οικογένεια που διαλέξαμε εμείς. Τους φίλους, όχι της μιας στιγμής, αλλά εκείνους που μας στήριξαν στην πιο δύσκολη στιγμή μας και χάρη σ’ εκείνους καταφέραμε πράγματα που φάνταζαν ακατόρθωτα. Τι έγινε όμως με τα χρόνια στην άλλη μας οικογένεια; Σ’ εκείνη τη μάνα που κουρασμένη και άυπνη μας πρόσεχε όταν ήμαστε άρρωστοι, τον πατέρα που δούλευε όλη μέρα σε μια δουλειά που δεν ήθελε, για να έχουμε ό,τι θέλουμε και σ’ εκείνον τον αδερφό που οι τσακωμοί με τα χρόνια έγιναν αγκαλιές και εμείς από μικρά ενοχλητικά αδέρφια γίναμε κολλητοί; Πού πήγε αυτή η οικογένεια; Γιατί έχουμε αναμνήσεις μέχρι κάποια χρόνια;
Τα επιτραπέζια έγιναν video games, τα οικογενειακά τραπέζια έγιναν φωτογραφίες στο facebook και στο instagram και εκείνες οι συζητήσεις και τα αστεία μεταξύ μας, έγιναν memes στο κινητό. Η τεχνολογία μάς κατέστρεψε! Ναι, μπορούμε όλοι να παραδεχτούμε πως η εξέλιξη της τεχνολογίας βοήθησε την ανθρωπότητα σε πολλούς τομείς (υγεία, εκπαίδευση, οικονομία κ.α.) αλλά επηρέασε και αλλοίωσε τον θεσμό της οικογένειας.
Και ξαφνικά οι γονείς έγιναν καριερίστες και το παιδί συνήθισε να μένει με τη γιαγιά ή με μια άγνωστη γυναίκα για νταντά. Πολύωρες εργασίες ελκύουν πλέον τους ανθρώπους γιατί στην Ελλάδα της κρίσης, τα λεφτά έχουν περισσότερη σημασία και όσα περισσότερα μηδενικά στο μισθό, τόσο οι γονείς ξεχνούν την οικογένεια. Και με πρόφαση πως δουλεύουν για το μέλλον των παιδιών τους, χάνουν το παρόν τους.
«Οι γονείς δεν είναι μόνο μαμά και μπαμπάς, είναι και σύζυγοι και γυναίκα και άντρας και κάποιων άλλων παιδιά, αδέρφια και φίλοι».
Έλα, εσύ, εργένη περιζήτητε φίλε του ζευγαριού και εξήγησε το αυτό στα παιδιά τους, αλλά πρόσεξε όταν το λες, τη θλίψη στο βλέμμα τους, την ανασφάλεια, που με παιδική αφέλεια και αθωότητα σκέφτονται πως θα χάσουν το στήριγμά τους, γιατί απλά είναι παιδιά, άνθρωποι με το αίσθημα του εγωισμού στα ύψη που θέλουν και χρειάζονται τους γονείς τους. Και μετά από κάποια χρόνια που θα συναντηθείτε στο δρόμο τυχαία και θ’ αλλάξουν πεζοδρόμιο μην αναρωτηθείς γιατί… Απλά είχες δίκιο!
Και περνάει ο καιρός και τα παιδιά μεγαλώνουν, ποιος θα ’ναι εκεί να τα προστατεύσει απ’ την κοινωνία μας; Μια κοινωνία που δεν φτιάχτηκε για παιδιά, που δεν υποστηρίζει τα όνειρά τους, μια κοινωνία με απομόνωση, αστυνομοκρατία, φασισμό και ουσίες.
Και τώρα τι; Αφήνουμε τα παιδιά να μεγαλώνουν σε μια κοινωνία με κινδύνους; Ψυχές περιπλανώμενες σε αδιέξοδα… Χωρίς να ξέρουν ποιο είναι το σωστό και το λάθος, χωρίς να τους μάθει κανείς πως έχουν αξιοπρέπεια και αξίζουν πολλά περισσότερα απ’ όσα ο κόσμος εκεί έξω τους προσφέρει και πως στη ζωή μας, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μεγάλες στιγμές και να φτιάχνουμε αναμνήσεις, γιατί υπάρχει μόνο το παρόν και το αύριο δεν είναι σίγουρο για κανέναν.
«Το να κάνεις παιδιά είναι σαν να παραδίνεις ομήρους στο πεπρωμένο» έχει πει ο Βίκτωρ Ουγκώ. Κάποιος που πιστεύει στη μοίρα ή στον Θεό ή στη δύναμη του σύμπαντος, το γραφτό, τα ζώδια και τα άστρα, έχει έναν διαφορετικό, υποκειμενικό τρόπο ερμηνείας των καταστάσεων. Μόνο που το μέλλον μας το φτιάχνουμε εμείς κι όχι μόνο το δικό μας αλλά και των άλλων άγνωστων γνωστών.
Σκέψου λοιπόν υπεύθυνε γονέα, πώς θα ένιωθε το παιδί σου αν ήταν στη θέση εκείνου του ανθρώπου που προσβάλλεις επειδή ανήκει σε μειονότητες… Εκείνο το πρωί, που τα νεύρα, η κούραση ή απλά η έλλειψη τρόπων και αρχών σε οδηγούν στο να κριτικάρεις κάποιον ομοφυλόφιλο, τρανς, έγχρωμο, χρήστη ουσιών, φτωχό ή αλλοδαπό συνάνθρωπό σου, θυμήσου πως αυτή η κοινωνία που τείνει να καταστρέφεται δεν χρειάζεται άλλους ρατσιστές να αναπαράγουν τέτοιου είδους στερεότυπα κι άσε το παιδί σου γι’ άλλο λίγο να μείνει αγνό και να ονειρεύεται…
Και σ’ ένα δελτίο ειδήσεων που θα ανακοινωθεί ένας βιασμός έφηβου κοριτσιού, προσπάθησε να συγκρατήσεις το μισογύνικό σου πνεύμα και μην υπονοήσεις πως το γυναικείο φύλο προκαλεί. Σε μια Ελλάδα του 21ου αιώνα, ευρωπαϊκή, υποτιθέμενα αναπτυγμένη χώρα, ακόμα βαθιά φαίνεται να επικρατούν αντιλήψεις του μεσαίωνα που θέλουν τη γυναίκα κατώτερη με το αίσθημα του φόβου και της ταπείνωσης. Όλα αυτά θα τα καταλάβεις πια αργά, όταν θα μάθεις πως και η δική σου κόρη φοβήθηκε τότε να γυρίσει σπίτι μόνη της. Καθώς μεγαλώνουν λοιπόν τα παιδιά σου, μην πεις στην κόρη σου να προσέχει, πες στο γιο σου να μην είναι φαλλοκράτης σεξιστής.
Μια κακή παρέα, ένα απομονωμένο πάρκο, ναρκωτικά. Τι λάθη έχουν γίνει; Πόση αγάπη λείπει από ένα παιδί για να μην αντισταθεί στη χρήση ουσιών; Ναι, η χώρα μας δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση. Ναι, η χώρα μας δεν δίνει τόσες ευκαιρίες και ναι, η χώρα μας καταστρέφει τα παιδιά της. Η οικογένεια όμως πώς τα προστατεύει; Πρέπει οι γονείς να δείξουν πως η ευτυχία δεν κρύβεται σε χάπια και σκόνες και η χαλάρωση δεν εξαρτάται από βελόνες μιας χρήσης.
Πνεύματα ελεύθερα, μυαλά που όσα κάγκελα απομόνωσης κι αν βάλεις στο σώμα, θα συνεχίσουν να ονειρεύονται, να ελπίζουν και να θυμούνται. Δεν είναι μόνο τα παιδιά, είμαστε όλοι. Ψυχές που δεν εγκλωβίζονται απόλυτα στο αίσθημα του φόβου και βρίσκουν τρόπους να ξεφεύγουν από μια ασπρόμαυρη καθημερινότητα που τους επιβάλλει το σύστημα. Συνεχώς γίνονται προσπάθειες χειραγώγησης των ανθρώπων. Από την αστυνομοκρατία και την κατάχρηση εξουσίας κι έναν θανατηφόρο ιό, η κοινωνία προσπαθεί να μας τρομάξει. Μα απαντάμε… Μ’ ένα «δεν μπορώ να αναπνεύσω», μια ψήφο εναλλακτική και μια βόλτα αφού πέσει το σκοτάδι, σκιάζοντας έτσι και τις δικές μας σκέψεις κι ανασφάλειες. Φτιάχνουμε διαφυγές για να σχηματιστεί έστω ένα μειδίαμα και να ταράξει την τρομακτικά ήσυχη ομορφιά του παγωμένου βλέμματος.
Ο κόσμος χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό προς λεπτό… Τουλάχιστον προσπάθησε κάποια μέρα να μάθεις στα παιδιά σου πως ο φασισμός κάποτε σκότωσε αμέτρητους ανθρώπους, πως η ύψιστη προσβολή για έναν άνθρωπο είναι να τον χαρακτηρίσουν φασίστα. Κάτι τέτοιο παραπέμπει σε αυταρχικές και μισαλλόδοξες συμπεριφορές που θυμίζουν τις ιστορικές εκφάνσεις του τότε πραγματικού φασισμού. «Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία. Ο φασισμός είναι νοοτροπία. Ακόμα κι ένας αντιεξουσιαστής, ένας αναρχικός κι ένας αριστερός μπορεί να είναι φασίστας» Τζίμης Πανούσης.
Ίσως ο κόσμος ήταν πιο ευτυχισμένος αν γινόμαστε οι γονείς που θέλαμε ως παιδιά να έχουμε… Μίλα τους, αγκάλιασε τα, δωσ’ τους μια συμβουλή και μάθε να ακούς με σεβασμό και στοργή, χωρίς να τα κρίνεις. Έτσι, ίσως σε θυμούνται όχι ως έναν γονιό απόντα που με χρήματα προσπαθούσε να καλύψει το συναισθηματικό κενό, αλλά σαν έναν άνθρωπο που τα μεγάλωσε, τα φρόντισε και τα αγάπησε. Γιατί μπορεί να ισχύει το «ουδείς αναντικατάστατος» αλλά η μάνα ίσως…
«Μια ευτυχισμένη οικογένεια είναι σαν ένας προγενέστερος παράδεισος» είπε ο Τζωρτζ Μπέρναντ Σο.
Ίσως είχε δίκιο… Απλά σκέψου πώς θα ήταν αν οι γονείς δεν τσακίζονται να αποκτήσουν περιούσιες, αλλά νοιάζονταν για τα παιδιά που θα τις κληρονομήσουν, Σωκράτης.
Κυριακή Ασημακοπούλου