Είναι μερικές μέρες διαφορετικές από τις υπόλοιπες… νιώθεις αλλιώς μέσα σου. Θες ν΄ αγκαλιάσεις όλους τους ανθρώπους, απλώς επειδή ζεις ανάμεσά τους. Και άλλες που δεν αντέχεις κανέναν, ούτε καν το είδωλό σου στον καθρέφτη. Κυρίως αυτό! Αντί για τη χαρά της ύπαρξής σου, θες ν΄ ανοίξει ο πλανήτης να σε καταπιεί. Μα ούτ΄ εκεί θα βρεις ησυχία, ειδικά αν ισχύει η θεωρία της κούφιας γης!
Μετά από έτη και έτη ερευνών πάνω σε αυτήν την αλλοπρόσαλλη κατάσταση, κατέληξα στο μοναδικό συμπέρασμα που με συμφέρει: όσοι είναι διαρκώς happy, παίρνουν χάπι! Δεν μπορεί 24/7 να είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή, τις πράξεις και τις επιλογές σου. Ακόμα και ο Θεός είχε δεύτερες σκέψεις για την πλάση Του: βλέπε λήμμα Νώε! Πόσο μάλλον εσύ! Που ακόμα και αν έχεις ιδανικό σύντροφο, παρέα, φάτσα, κορμί, ένα πρωινό θα ξύπνησες στραβά και με γκρίνια. Διότι το μαλλί είναι όρτσα σαν να θέλει να φύγει από το κεφάλι σου και μια κρεμαστή σπυρούγκα σού φύτρωσε στην μούρη για να καλύψει το χαμόγελό σου!
Καμιά φορά σκέφτομαι, αυτούς τους «έρμους» τους διάσημους που μας δίνουν την εντύπωση πως ο κόσμος τους είναι αγγελικά πλασμένος. Θυμάμαι μια καημένη και τις δηλώσεις για τον ιδανικό άνδρα της, πόσο τυχερή ένιωθε, πως τον περίμενε κάθε βράδυ να του μαγειρέψει όστρακα συνοδεία σαμπάνιας… πριν! Μετά μπήκε αλλού ο φελός! Και σε λιγότερο από έξι μήνες, όχι απλώς χώρισε αλλά έδωσαν σόου στα δικαστήρια, ποιος το έχει πιο μεγάλο… το φταίξιμο.
Τις προάλλες πάλι, μια γνωστή είχε τάξει στην κολλητή μου πως θα βαπτίσει το μωρό της. Αν και μου πήρε την κουμπαριά απ΄ τα σπάργανα, δεν είπα τίποτα. Μέχρι που προσπάθησε να χωρέσει πολλά καρπούζια στη μασχάλη της: νέο σπίτι, νέο άνδρα, νέο μαγαζί, νέα εγκυμοσύνη… και αποφάσισε πως δεν προλαβαίνει να ρίξει το μωρό στην κολυμπήθρα ακριβώς όταν έκλεισε τα δύο έτη και έπρεπε να κανονιστεί το μπλουμ οπωσδήποτε, πριν σηκωθεί και βουτήξει μοναχό του. Συγχίστηκα, φούντωσα, ντροπής πράγματα, μονολογούσα! Δεν ξέρει να φερθεί, παρτάκιας, όλα μαζί δε γίνονται, όταν δίνεις τον λόγο σου τον κρατάς. Στη βδομάδα πάνω, έπαθε ένα σοβαρό τροχαίο ο σύζυγός της. Ε, έλιωσα στις τύψεις, στη στεναχώρια, δεν ήξερα πού να κρυφτώ – όντας ενοχική, έλεγα εγώ το προκάλεσα – και πώς να βοηθήσω! Ευτυχώς όλα καλά και επανήλθαμε στην καθημερινή διάθεση ανελκυστήρ: πότε κατάδυση στο τεσσαρακοστό σκοτεινό υπόγειο, πότε ποτάρες στον έβδομο ουρανό.
Ίσως το γνωμικό που ταιριάζει παντού, είναι το ότι δεν υπάρχει γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλια. Ίσως το ευμετάβλητο της ανθρώπινης διάθεσης μάς σώζει από την αυτοκαταστροφή! Ίσως οι τοσοδούλικες χαρές που κρατάμε σφικτά μέσα μας, κερδίζουν αρκετές φορές τις γιγαντόσωμες λύπες.
Σαν το μυρμήγκι που βρήκα χθες, ζωντανό και ζουμπουρλούδικο κάτω από το κλειστό καπάκι στο μισογεμάτο βάζο μελιού. Ο πιο ευτυχής και χορτάτος ναυαγός. Παγκοσμίως! Το άφησα προσεκτικά ακέραιο στη βεράντα για να δει πως καμιά φορά και η ελευθερία είναι μέσα μας. Το λυπήθηκα κιόλας λίγο που έμεινε νηστικό αλλά φρι σπίριτ! Μέχρι το μεσημέρι που μου κουβάλησε για ευχαριστώ την παρέα του να πιουν τέιον στον νεροχύτη μου, και έπεσα εγώ στα δεσμά των υμενόπτερων. Από χαριτωμένα ζουζουνάκια μετατράπηκαν σε αδηφάγα τερατάκια που μαγαρίζουν την κουζίνα μου.
Όλα λοιπόν είναι θέμα στιγμής! Δεν την φτιάχνουμε εμείς, συνήθως μας την σερβίρουν έτοιμη. Οφείλουμε όμως να είμαστε επί της υποδοχής. Με χαμόγελο, στην πόρτα. Γιατί ό,τι και να κρύβεται από πίσω της, είναι όλο δικό μας. Παρ’ όλο που κάθε φορά που ξυπνάς με διάθεση ν΄ αδράξεις την μέρα, σε αρπάζει αυτή και σου αλλάζει τα φώτα! Αλλά και όταν είσαι μουρτζούφλης, η ίδια η ακτίνα του ήλιου που τρυπώνει ζαβολιάρικα μέσα απ΄ το στόρι ακριβώς στο μεσόφρυδο σου, είναι ο βασικός λόγος για να της σκάσεις και εσύ ένα πονηρό χαμόγελο. Άλλωστε για σένα μένει πιστή στη θέση της, κάθε μέρα. Εκτός αν ζεις κάπου στο Νορβηγικό αρχιπέλαγος το λάθος εξάμηνο. Και πάλι όμως, εκεί θα έχεις το δικό σου snowmobil και απ΄ το παράθυρό σου θα βλέπεις χαμογελαστές φάλαινες να κολυμπούν στα φιόρδ!
Τι άλλο θες απ΄ τη ζωή σου;! Η ερώτηση είναι ρητορική, έχει πάμπολες απαντήσεις αλλά ουσιαστικά μόνο μία : εσένα!