1998
Στο μαιευτήριο ο Άλκης καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Η Κατερίνα είχε λιποθυμήσει στο σπίτι και ο γυναικολόγος τους είπε να τρέξουν γρήγορα στο νοσοκομείο. Το μωράκι τους, η μικρή τους Άννα, είχε αποφασίσει να έρθει στον κόσμο ένα μήνα νωρίτερα και τα πράγματα ήταν δύσκολα. Οχτώ ολόκληρες ώρες φρικτής αναμονής. Αδέρφια και γονείς δεν είχε να τον συντρέξουν και ο αδελφικός του φίλος και κουμπάρος του ήταν μακριά. Μόνο τον πεθερό του είχε, ο οποίος αν και τον είχε σαν γιο του, ήταν τόσο ανήσυχος και φοβισμένος που τελικά τον παρηγορούσε ο Άλκης.
Μισή ώρα αργότερα βγήκε επιτέλους ο γιατρός. Η Κατερίνα ήταν μια χαρά, η Άννα όμως χρειαζόταν αναπνευστική βοήθεια και θα έμπαινε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών του νοσοκομείου για όσο χρειαζόταν. Δεν πειράζει, σκέφτηκε ο Άλκης, φτάνει να είναι γερή.
Ένα μήνα χρειάστηκε να περιμένουν για να την πάρουν σπίτι τους. Ένας μήνας αγωνίας, άγχους και στεναχώριας και μετά όλα άλλαξαν. Όταν ξάπλωσε για πρώτη φορά στο κρεβάτι με την Αννούλα του αγκαλιά, έλαμψε ο κόσμος όλος. Δεν την χόρταινε ποτέ. Την έπαιρνε στα γόνατά του και της υποσχόταν ότι ποτέ κανείς δεν θα την πείραζε. Όταν κοιμόταν η μικρή, έπαιρνε την Κατερίνα του αγκαλιά και έκαναν όνειρα. Θεέ μου πόσα όνειρα.
Ο Άλκης δεν είχε γνωρίσει γονείς. Είχαν σκοτωθεί και οι δύο σε τροχαίο όταν ήταν έξι μηνών. Μεγάλωσε με τη γιαγιά του, που τον έμαθε να αγαπά και να σέβεται όλα τα έμβια όντα. Και αυτή την αγάπη τώρα την έδινε αβίαστα στα δύο κορίτσια της ζωής του. Αχ τι όμορφη που ήταν η ζωή του…
2013
Ο Άλκης καθόταν πάνω σε καρφιά. Σήμερα η Αννούλα του θα έβγαινε το πρώτο της ραντεβού. Θα πήγαινε κινηματογράφο με τον Κώστα, ένα παιδί από το σχολείο της ένα χρόνο μεγαλύτερο, και μετά για ποτό στο μπαράκι που σύχναζαν οι παρέες τους. Η Κατερίνα γελούσε με την αγωνία του. «Ξέχασες τα δικά μας», του έλεγε. «16 χρονών με γνώρισες και δες τώρα που έχουμε φτάσει». Εκείνος όμως δεν ηρεμούσε. Αλλά ο Κώστας ήταν ένα καλό και φιλότιμο παιδί και όποιες υποσχέσεις έδωσε στον Άλκη τις τήρησε. Ηρέμησε και ο Άλκης και σκέφτηκε τι όμορφη που ήταν η ζωή του…
2018
Τον Άλκη δεν τον χωρούσε πουθενά το σπίτι. Η Αννούλα του θα πήγαινε διακοπές με την παρέα της για μία εβδομάδα σε κάποιο νησί των Κυκλάδων. Μόνη της, για πρώτη φορά. Τι κι αν την παρακάλεσε, τι κι αν της έταξε τόσα πράγματα, η μικρή ήταν ανένδοτη. «Πέρασα στη σχολή που ήθελα» του έλεγε «και με περιμένει δύσκολο φθινόπωρο, θέλω κι εγώ να ξεσκάσω λίγο». Δίκιο είχε το παιδί και το ήξερε ο Άλκης. Του φώναζε και η Κατερίνα και έτσι συμφώνησε. Πήγε το λουλούδι του στο λιμάνι, την είδε να αγκαλιάζεται με τους φίλους της και έφυγε. Μία εβδομάδα αργότερα, την υποδεχόταν μαυρισμένη και χαρούμενη να του εξιστορεί πώς πέρασε. Και ο Άλκης σκεφτόταν τι όμορφη που ήταν η ζωή του…
2020
”Η Άννα Αγγέλου, 22 χρονών, τριτοετής της φιλοσοφικής σχολής, βιάστηκε και στραγγαλίστηκε εχτές το μεσημέρι από συμφοιτητή της, σε ένα άλσος κοντά στο πανεπιστήμιο, γιατί αρνήθηκε να ενδώσει στον επίμονο έρωτά του. Η γυναικοκτονία αυτή είναι η τρίτη για τη χώρα μας το τελευταίο εξάμηνο”
2021
Σήμερα θα έβγαινε η απόφαση της δίκης του φονιά της Άννας του. Του λουλουδιού του, που ο δικηγόρος του γυναικοκτόνου, το είχε παρουσιάσει σαν ένα ασύδοτο πλάσμα χωρίς καρδιά, που κορόιδευε και γελούσε με αυτό το καλό παιδί από την περίφημη οικογένεια.
«Φορούσε συνέχεια κοντά» είπε ένας μάρτυρας.
«Τον προκαλούσε συνέχεια» είπε η μητέρα του.
«Τα ήθελε και τα έπαθε» είπαν κάποιοι στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Η Άννα του, που μόνο αγάπη της είχαν μάθει να προσφέρει…
Και όμως, ο Άλκης μετά από μέρες ήταν για πρώτη φορά ήρεμος. Είχε μαζί του την κυνηγετική καραμπίνα του πεθερού του, ο οποίος ευτυχώς δεν είχε προλάβει να ζήσει αυτή την τραγωδία, και ήταν κρυμμένος σε μια οικοδομή απέναντι από το δικαστήριο. Η Κατερίνα του δεν είχε αντέξει και είχε δώσει τέλος στη ζωή της, δύο μόλις μέρες μετά την κηδεία της Άννας. Στο λουλούδι του πήγαινε κάθε μέρα και σήμερα, μόλις εκπλήρωνε το χρέος του, θα πήγαινε για μία τελευταία φορά. Θα έκλεινε τα μάτια, θα πατούσε τη σκανδάλη και θα αντάμωνε και πάλι τα δυο του κορίτσια. Αχ τι όμορφη που θα ήταν και πάλι η ζωή του, σκεφτόταν…
Υ.Γ Ο μόνος τρόπος για να προστατέψεις τις κόρες σου είναι να μάθεις στους γιούς σου να σέβονται το ΟΧΙ. Δεν υπάρχει κανένας άλλος.