Thebluez

Η ζωή είναι λαχείο. Σε κάποιους κάθεται, σε άλλους όχι. Αν έχεις ρέντα, είσαι τυχερός. Τι σου είναι η τύχη, ε; Μεγάλο πράγμα η τύχη! Και η ζωή; Ένα δώρο είναι η ζωή που δεν το εκτιμούμε καθόλου.

Αφήνουμε συνεχώς πράγματα για αύριο, για αργότερα, για κάποια άλλη στιγμή. Μονίμως αναβάλλουμε. Τον καφέ με την φίλη που μένει πέντε δρόμους πιο κάτω, γιατί «δίπλα είναι μωρέ, την βλέπω όποτε θέλω». Τα λόγια που θες να πεις στον άνθρωπο για τον οποίο λιώνεις για πάρτη του κρυφά εδώ και δύο χρόνια και δεν τολμάς γιατί θα σε απορρίψει – είναι τελεσίδικο αυτό το σενάριο στο μυαλό σου. Θα του τα πεις, κάποια άλλη στιγμή, ίσως το επόμενο Σάββατο που θα βγεις με τους φίλους και πιείς λίγο παραπάνω. Ίσως το “υγρό κουράγιο” σου δώσει την ώθηση που χρειάζεσαι. Αύριο θα ψάξεις για την θεατρική ομάδα που θα ήθελες να αποτελέσεις μέρος της. Μεθαύριο θα αρχίσεις να ψάχνεις για μια καλύτερη δουλειά, γιατί η δική σου είναι τόσο μίζερη και τόσο γκρίζα, που κάνει κι εσένα τον ίδιο μουντρούχο, μίζερο και σκυθρωπό. Μεθαύριο. Ναι, μεθαύριο θα αρχίσεις να ψάχνεις για εκείνη την δουλειά. Θα αφήσεις την ασφάλεια που νιώθεις τώρα, αλλά θα είσαι καλύτερα. Κάποια στιγμή όλα θα τα κάνεις. Είσαι δυνατός, είσαι υγιής, είσαι καλά. Χρόνο έχεις.

Έχεις; Αλήθεια; Πώς το ξέρεις; Την μία μέρα είσαι καλά, την άλλη έχεις καρκίνο. Να ‘ναι καλά η μάνα σου που φαγώθηκε να πας να κοιτάξεις ξανά αυτό το εξωγκοματάκι. Σκεφτόσουν ότι δεν θα είναι τίποτα, ενώ έτρεμες ολάκερος από τον φόβο. Ήταν όμως. Δεν βγάζει νόημα. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Γιατί σε σένα; Γιατί τώρα;

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Κλισέ φράση. «Όλα για κάποιο λόγο γίνονται». Ξαφνικά γινόμαστε σοφοί, αποκτούμε ένα πιο ώριμο βλέμμα και μία ζεν στάση ζωής, όταν πια ξεφύγουμε. Άλλοι αποκτούν μία υπεροπτική ή επικριτική στάση, γιατί σε βλέπουν που σε παίρνει από κάτω και σε μαλώνουν, μιας και η θετικότητα είναι το κλειδί. Ή σου δίνουν συμβουλές, ακριβώς επειδή το ξεπέρασαν. Δεν μπορούν όλοι να το ξεπεράσουν. Λέμε «νίκησε τη μάχη κατά της νόσου». Εκείνος δηλαδή νίκησε γιατί είναι πιο δυνατός από μένα; Εγώ δηλαδή δεν πάλεψα; Δεν πολέμησα; Ή ήμουν αδύναμος; Τι; Έχασα;

Πεπρωμένο είναι. Το πεπρωμένο το δικό σου είναι να ζήσεις κι άλλο. Το χαίρομαι, αλήθεια το χαίρομαι, μα το ζηλεύω και λιγάκι. Μπράβο σου που τα κατάφερες κι εύχομαι σε όλους να τα καταφέρνουν όπως κι εσύ. Η τελευταία αποτυχία ας είμαι εγώ και κανείς άλλος.

Όλοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι πράξεις μας μετράνε. Ότι κάνοντας καλές πράξεις θα μας αξίζει να ζούμε, θα μας χαρίζεται απλόχερα η ζωή. Κάποιος που έχει σκοτώσει, θα έπρεπε να ζήσει λίγο και κάποιος που δεν έχει πειράξει ούτε μυρμήγκι να ζήσει 100 χρόνια. Η ζωή όμως δεν είναι έτσι, είναι άδικη. Οι πράξεις μας δεν μετράνε μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν προστίθεται χρόνος επειδή έκανες καλά πράγματα ή είσαι καλός άνθρωπος. Νομίζουμε ότι με τις πράξεις μας ελέγχουμε το μέλλον μας. Η δεύτερη πιο άτσαλη προσγείωση – μετά την διάγνωση πως έχω καρκίνο – ήταν όταν κατάλαβα πως αυτό δεν ισχύει.

Με βρίσκεις ωμό και μέσα στην μαυρίλα; Φάση είναι κι αυτή, θα περάσει. Δεν θα πολεμήσω την κακή μου διάθεση, ούτε θα καταπνίξω ό,τι συναίσθημα μου βγαίνει. Έπαιξε κι αυτό τον ρόλο του για να φτάσω εδώ που έφτασα. Μην μου ξαναπείς να δω τα πράγματα θετικά. Τα βλέπω λογικά. Εγώ σε 2-3 μήνες το πολύ θα έχω πεθάνει. Τι το θετικό μπορείς να βρεις σε αυτό; Να πιστέψω σε ένα θαύμα; Ότι θα βρεθεί θεραπεία σ’ αυτό το διάστημα; Μακάρι. Δεν το πιστεύω, αλλά μακάρι. Γιατί στην πραγματικότητα, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο και τον βλέπεις μέρα με τη μέρα να κοντοζυγώνει όλο και περισσότερο, εκλογικεύεις τα πράγματα. Ας μην μιλήσουμε για πιθανότητες καλύτερα, τι λες κι εσύ; Το θαύμα είναι θαύμα. Αν συμβεί, καλοδεχούμενο.