Τέλος τα ψέματα. Η αλήθεια σε κοιτάει κατάματα. Τολμάς να την κοιτάξεις;
Η περιέργεια δεν σκότωσε ποτέ κανέναν. Και όταν λέω περιέργεια δεν εννοώ το ακατάπαυστο κουτσομπολιό. Μιλάω για την περιέργεια που μας τρώει για όσα δεν τολμάμε να πούμε, για όσα δεν τολμάμε να δείξουμε, για όσα δεν τολμάμε να εξερευνήσουμε.
Η περιέργεια λοιπόν, δεν σκότωσε την γάτα. Μπορεί να δηλητηρίασε το μέσα μας, το έξω μας, να έφερε ίντριγκες, πανικό, αλλά με σιγουριά δεν σκότωσε. Κυρίως την γάτα, που έχει επτά ζωές, μπορεί και εννιά, ανάλογα την εκάστοτε χώρα στην οποία θα βρίσκεται. Οι προσδοκίες, όμως, αφού πρώτα πλήγωσαν, σιγά σιγά σκότωσαν κιόλας αφαιρώντας ζωές. Σαν παιχνίδι ακούγεται αυτό, αλλά ναι. Οι προσδοκίες μπορούν να σκοτώσουν για τα καλά τον εσωτερικό μας κόσμο που ελπίζει και προσδοκεί και περιμένει χωρίς την ανταπόκριση.
Η γάτα που λέτε, σκεφτείτε να είστε εσείς στην θέση της, να είστε οι ζωές της: η υπομονή σας, οι προσπάθειες σας, που εξαντλούνται για χάρη των άλλων και οι προσδοκίες που έχετε από εκείνους να καταρρέουν σαν καλοστημένο ντόμινο. Και σας διαβεβαιώ πως οι προσδοκίες είναι το κακό κάθε σχέσης στην οποία οι προθέσεις δεν είναι ξεκάθαρες, όχι γιατί δεν έχουν ξεκαθαριστεί, αλλά γιατί δεν ξέρουν τι θέλουν οι άλλοι, που βρίσκονται στην άλλη πλευρά της σχέσης αυτής. Παρόλα αυτά, όλα όσα ελπίζεις φυτρώνουν μέσα σου και φροντίζεις, άθελά σου, να τα ποτίζεις παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Φτιάχνεις έδαφος για το μέλλον της σχέσης σου, δίνοντας απλόχερα ακόμα και αν δεν λαμβάνεις πίσω. Γιατί η ουσία στις σχέσεις αυτό είναι. Να δίνεις. Να δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα – όχι βέβαια πως δεν τα θες ή δεν τα περιμένεις, αλλά άμα είναι να αρχίσουμε το μέτρημα πάντοτε κάποιος θα βγαίνει μείον. Εκείνη την στιγμή φυσικά το προσπερνάς, όσο και αν σε πληγώνει. Δεν θες να αντιληφθείς πως σε μια τέτοια σχέση κάνεις για δυο. Εθελοτυφλείς και περνάς ακόμα και με κόκκινο για να γλυτώσεις τις σκέψεις που σε περιμένουν στην γωνία. Αλλά να θυμάσαι: η στιγμή της σύγκρουσης θα είναι μεγάλη.
Ακολουθεί το δίλημμα σε όλα αυτά. Μένεις γιατί πολύ απλά θες αυτή την σχέση, ακόμα και αν δεν την χρειάζεσαι. Γιατί το τι θέλουμε με το τι πραγματικά χρειαζόμαστε έχουν χιλιομετρική απόσταση αν και είναι πολλές οι φορές που προσπαθούμε να σώσουμε σχέσεις που ισορροπούν σε λεπτό σχοινί. Η άλλη απόφαση είναι να κόψεις ό,τι δεν λύνεται. Ναι, ξέρω πως πιστεύεις ότι δεν έχει τελειώσει και αξίζει μια προσπάθεια και θα αλλάξει, αλλά και εσύ ξέρεις πως το μέτριο, το λίγο, το χλιαρό δεν γέμισαν ποτέ κανέναν που δεν έχει φτιαχτεί για αυτά. Εκτός αν πιστεύεις πως τα ετερώνυμα έλκονται, διότι μάντεψε, αυτό ισχύει μόνο στην χημεία – στους ανθρώπους δεν λειτουργεί και πολύ καλά. Τότε συνειδητοποιείς πως το μέσα σου ματώνει από τον συμβιβασμό. Το χέρι σου απλώνεται στο πόμολο της πόρτας και ο εαυτός σου αμφιταλαντεύεσαι στην απόφαση αυτή. Αν θες να παίξεις την τελευταία σου ζωή, μείνε. Αλλά να θυμάσαι φεύγοντας να κλειδώσεις και να πετάξεις το κλειδί. Το πισωγύρισμα θα σε αποτελειώσει.
Πόσες φορές, εξάλλου, αυτή η δεύτερη ευκαιρία πιάνει τόπο αν δεν εκτίμησαν την πρώτη; Οι προσδοκίες για κάτι καλύτερο καραδοκούν. Γεννιούνται ξανά ή μάλλον καλύτερα αναστένονται. Ή τελικά, μονόδρομος σε όλα αυτά είναι η ξενέρα; Αν πρέπει να σε χάσουν για να εκτιμήσουν το φευγιό σου να μην χαρείς, να μην προσδοκείς για επανεκκίνηση. Κανείς δεν αξίζει να νιώσει λίγος. Το να προσπαθείς συνέχεια σε εξουθενώνει με αποτέλεσμα να είσαι λίγος για εσένα. Γεμίζεις τον εαυτό σου με ενοχές που δεν κατάφερες να είσαι αυτό που θέλουν, αλλά δεν συνειδητοποιείς πως είσαι παραπάνω από αυτό που θέλουν. Παραπάνω από αυτό που πραγματικά αξίζουν, και στην τελική αντέχουν.
Την τελευταία στιγμή που θα πάρεις φόρα και θα απομακρυνθείς από όλα αυτά, τότε οι απαντήσεις θα έρθουν σε όλα τα γιατί σου. Και όταν έρχονται ούτε τις θέλεις ούτε τις χρειάζεσαι. Το τάιμινγκ έπρεπε να ήταν σωστό την ώρα που το χρειαζόσουν.
Εσύ; Πόσες προσδοκίες είχες στα μονοπάτια των υπεράνθρωπων προσπαθειών σου;