Δεν είμαι άνθρωπος των άκρων. Παντού ψάχνω μέση λύση, σολομώντεια. Μπορώ να ζευγαρώσω με πλήρη επιτυχία Ανατολή και Δύση! Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που δεν μ’ αρέσει ούτε η καρδιά του καλοκαιριού, ούτε το νεφρό – μέχρι αυτό μού πουντιάζει – του χειμώνα. Στον μεν καύσωνα δεν ξέρω τι να βγάλω για να μην βράσω με αξιοπρέπεια, στο δεύτερο τι να πρωτοβάλω για να μην τρέμω ωσάν γοργόνα στην στεριά. Εκεί ακριβώς, λίγο πριν ξεκινήσει η μια ή η άλλη εποχή, έρχεται η αγαπημένη μου, αυτή της γκέισας! Κάθε χρόνο, την υποδέχομαι με χαρά που μ’ ανατριχιάζει μέχρι τ’ ακροδάκτυλα! Πέφτει πάντα την πρώτη μέρα που κυκλοφορώ στο σπίτι με κάλτσα – κατά προτίμηση σοσόνι – και σαγιονάρα, δίχαλη ή μη! Δεν κρατά πάνω από μια, βία δυο βδομάδες. Επίσης δε γνωρίζω αν πιάνει μόνο τους κρυουλιάρηδες σαν εμένα, ή όλους όσους δε θέλουν ακόμα να δεχθούν μέσα τους τον Οκτώβρη που αχνοφαίνεται έξω τους! Είναι η παρηγοριά, είναι το «εγώ δε θα κλειστώ μες στο σπίτι από τώρα». Άλλωστε η μέρα δεν έχει γίνει ακόμα τσουρούτικη, ένας λόγος που μισώ τον χειμώνα είναι αυτός. Βραδιάζει απ’ τις 6, ο μήνας του να φέξει! Μέχρι να σηκωθώ απ’ την μεσημεριανή σιέστα, μ’ έχει πλακώσει η μαύρη μαυρίλα της νύχτας αλύπητα. Μη θυμηθώ που πάω αξημέρωτα για δουλειά, νυσταγμένη και εγκεφαλικά στον αυτόματο; Αφού δεν έχει φέξει η ανατολή, πώς να φέξει το μάτι μου, ε;
Ενώ τώρα, έχει τόσο ωραίο ζεστό ήλιο ακόμα… μικρή λεπτομέρεια, πρέπει να κάτσω ακριβώς από κάτω. Αν μετακινηθεί αυτός ή εγώ και βρεθώ στην σκιά, την έκατσα! Τραβάω την ζακέτα μου μέχρι το σαγόνι μου, επίσης παίρνω του διπλανού, του γείτονα, ενίοτε και τα καλύμματα του αυτοκινήτου ρίχνω πάνω μου για να συνέλθω! Δεν περιγράφω την περίπτωση να φυσάει κιόλας ταυτόχρονα! Κυκλοφορώ έξω, υποστηρίζοντας απόλυτα την περίτεχνη μόδα του layering. Μιλάμε για στρώσεις επί στρώσεων όμως, σχεδόν φασκιώνομαι, χώνω και μια μάσκα στην μούρη, ίσα π’ αναπνέω. Κοντομάνικο μπλουζάκι (ναι ακόμα, αφού δεν έβαλε γερό κρύο), γιλέκο (ό,τι πρέπει για την εποχή), λεπτό ζακετάκι (αυτό μπόρεσα και ξετρύπωσα απ’ τον πύργο – τζένγκα με τα χειμωνιάτικα) και κάνα μαντίλι καλαματιανό, τυλιγμένο στον λαιμό για σιγουριά (γίνεται και φουλφέις, συμφέρει, αμ σαμπού, αμ κοντίσιονερ)! Εφόσον δε με βλέπει κανείς, π.χ. να πάω τα σκουπίδια ή να πεταχτώ στην γειτόνισσα, μπορεί να κωτσάρω και το πασπαρτού – μπουφανάκι του συζύγου που εντέχνως κρέμεται ολοχρονίς στην κρεμάστρα εξόδου. Για παπούτσια δε, άλλη πασαρέλα εκεί! Το πρωί αθλητικό. Μεσημέρι, πέδιλο. Βραδάκι peep toe. Aπ΄το pee βγαίνει ο όρος, διότι με τα σκανδαλιάρικα δακτυλάκια εκτεθειμένα, κάθε τρεις και λίγο πάω τουαλέτα! Επιμένω όμως όσο με παίρνει, το φθάνω μέχρι μπαλαρίνα. Μποτάκι αρνούμαι να βάλω, δεν ήρθε ακόμα η εποχή του. Άσε που δεν τα έχω κατεβάσει – ανεβάσει ακόμα. Οφείλω όμως ν’ αποχαιρετήσω το παγωμένο καρπούζι (με φέτα) και να υποδεχτώ την ζεστή τραχανόσουπα (με φέτα)! Διπλή απόλαυση, το λευκό τυρί που δε γνωρίζει περιορισμούς. Ενδυματολογικούς και μη!
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, μπορεί να έχω εφεύρει αυτή την λατρεμένη εποχή της ταξιδιάρας γκέισας που μετοίκισε στα Βαλκάνια, ακριβώς για να μην πέσω ηρωικά μαχόμενη και τόσο γρήγορα στον μισητό ντουλαποπόλεμο. Ή επειδή ποτέ δεν ήμουν λάτρης των χελονιντζακίων για να την βαπτίσω αντίστοιχα! Τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν και πιο unisex ο όρος. Πάντως θέλω τον χρόνο μου να προσαρμοστώ και αυτός είναι ένας τρόπος. Και μια δικαιολογία, που όχι μόνο εγώ – ευτυχώς – μα οι περισσότεροι γινόμαστε μια ευχάριστη, καλοντυμένη παρέα: o πρώτος, ο γενναίος, με σκέτο T-shirt. Ο δεύτερος με μπουφάν – κουκούλα – δίχαλο. Η τρίτη με μπαλαρίνες – κολάν – ριχτάρι (ναι, αυτό του καναπέ), ο επόμενος με φούτερ – βερμούδα – σαγιονάρα! Tρεις λαλούν και δυο χορεύουν (για να ζεσταθούν)! Θα μπορούσε να λέγεται και ό,τι του φανεί του Λωλοκτωβρή (για την ρίμα τονίζεται στην λήγουσα), που αναδεικνύει το τρελό, μέχρι ζουρλομανδύα, γούστο όλων μας! Ή τη θερμοκρασία μας! Τη διαφορετική του καθενός που προσπαθεί να προσαρμοστεί με την εξωτερική που σταδιακά πέφτει. Γι’ αυτό, ψηλά το κεφάλι αδέλφια, νικάμε! Δεν έφθασε ακόμα ο χειμώνας, διανύουμε με τα μούτρα την πιο υπέροχη περίοδο: δεν ξέρω τι να ντυθώ (απέχουν ακόμα οι απόκριες και με το Halloween δεν το ‘χω)! Σήμερα το ξημέρωμα λοιπόν θα στολιστώ ντολμαδάκι με μπεσαμέλ (το πολυμορφικό τυλιχτώνι), το μεσημέρι μαγιό με μπουρνουζοπετσέτα (βρέχω και το νύχι στην ακροθαλασσιά άμα λάχει), το γιόμα με κιμονό (και θα δω μόνο ασιατικές ταινίες)! Λευτεριά στις πανταχού-παρούσες γκέισες και μην ξεχνιόμαστε, στους απανταχού σαμουράι!
Μαρίτσα Καρά