Έβρεχε καταρρακτωδώς, αποβραδίς. Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη μέρα της εβδομάδας, η ζωή θα κυλούσε στους κανονικούς της ρυθμούς. Δουλειά-σπίτι, ρουτίνα, κανονικότητα. Ήταν όμως Κυριακή. Η ημέρα της πρωινής βόλτας, της χαλαρότητας, της ξεκούρασης. Η ημέρα που αγοράζω την, πλούσια σε ύλη, κυριακάτικη εφημερίδα και τηn ξεφυλλίζω, κάπου έξω, απολαμβάνοντας έναν περιποιημένο καφέ. Έτσι που έβρεχε όμως καρεκλοπόδαρα, ούτε εφημερίδα δε μπορούσα να βγω να πάρω, πόσο μάλλον να απολαύσω μια κυριακάτικη βόλτα. Ήθελα να κάνω κάτι για να χαλαρώσω. Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε να τον ψάξω στα social. Δεν το ’χα ξανακάνει. Είχαν εξάλλου περάσει τόσα χρόνια από τότε…
Δεν είχε συνηθισμένο ονοματεπώνυμο. Τον βρήκα αμέσως. Χάζεψα το δημόσιο προφίλ του. Ήξερα ότι είχε προχωρήσει. Είχαμε κοινούς γνωστούς. Μια χαρά φαινόταν στις φωτογραφίες που είχε ανεβάσει. Καλά κρατιόταν. Πάντα του άρεσε να ήταν fit. Αυτό το βλέμμα! Ακόμα με μαγνητίζει! Αυτή η γαλαζοπράσινη απόχρωση των ματιών του είναι πράγματι μοναδική! Όπα, αυτή η φωτό είναι παλιά. Είναι από την εκδρομή που είχαμε πάει μαζί για rafting. Εγώ φυσικά δεν είμαι στο συγκεκριμένο πλάνο. Σ’ αυτή τη φωτογραφία είναι μαζί με την οικογένειά του. Συμπαθητική η γυναίκα του, δασκάλα απ’ ότι μου είπαν οι κοινοί μας γνωστοί. Και τα παιδάκια του είναι χαριτωμένα, αν και δεν φαίνονται τα πρόσωπά τους. Το μεγάλο πρέπει να είναι γύρω στα δέκα.
Καλά έκανε και κοίταξε μπροστά. Τι, σαν εμένα, που έμεινα ‘μπακούρι’; Δεν κλαίω την μοίρα μου. Ήταν επιλογή μου. Δε λέω, τον αγάπησα, τον αγάπησα πολύ. Αλλά το χόντρυνε τότε. Άκου εκεί να διαλέξω ή αυτόν ή την καριέρα μου! Μου δόθηκε τότε μία μοναδική ευκαιρία για εξειδίκευση στο εξωτερικό. Ήταν η ευκαιρία της ζωής μου, των κόπων μου τόσα χρόνια. Γιατρός ήμουν, το ήξερε όταν με γνώρισε.
«Καιρός είναι να παντρευτούμε και να ανοίξουμε σπίτι. Εγώ θέλω οικογένεια. Σε περίμενα τόσα χρόνια να τελειώσεις την ειδικότητα, τι μου λες τώρα για εξειδικεύσεις και περαιτέρω σπουδές, στο εξωτερικό μάλιστα! Εσύ θα σώσεις τον κόσμο; Διάλεξε, δεν μπορείς να τα ’χεις όλα!», μου ξεκαθάρισε χωρίς καμία διάθεση για συζήτηση και συμβιβασμό. Ήταν κάθετος.
Πόσο μισώ, κυριολεκτικά, αυτές τις παρωχημένες στερεοτυπικές αντιλήψεις του τύπου ‘οικογένεια’ ή ‘καριέρα’ για τις γυναίκες.
Τέλος πάντων, όσο και να τον αγαπούσα, δεν μετάνιωσα που συνέχισα τις σπουδές μου. Η επιστήμη μου συνεχώς εξελίσσεται. Δεν μπορούσα μα μείνω στάσιμη γιατί δεν θα ήμουν καλή γιατρός. Αν είχε λίγη κατανόηση και υπομονή τότε θα βρίσκαμε τη λύση. Δε μου βγάζεις από το μυαλό ότι τον επηρέαζε και η μάνα του. Ακόμα κουδουνίζουν τα λόγια της στ’ αυτιά μου:
«Πόσο ακόμα να σε περιμένει ο γιος μου κορίτσι μου; Εσύ είσαι ήδη σε κάποια ηλικία, πότε θα κάνεις παιδί;».
Δε μου κάνει καλό να τα θυμάμαι όλα αυτά. Κακώς τον έψαξα. Δε χωρίσαμε καν φιλικά. Μία πικρία μου έμεινε από αυτή τη σχέση κι ας ήταν η πιο μακροχρόνια και δυνατή σχέση που έζησα. Το χειρότερο είναι ότι αυτός τώρα μάλλον θα δει ότι τον έψαξα. Τι εξευτελιστικό, Θεέ μου!
Καλά τι μ’ έπιασε στα καλά καθούμενα μετά από τόσα χρόνια; Γιατί τον σκέφτομαι τόσα έντονα σήμερα; Περίεργο.
Η βροχή φταίει!
Αναπόληση τέλος. Ένα τηλεφώνημα από τη δουλειά με προσγείωσε στο ‘εδώ και τώρα’. Δεν είχα βάρδια ή εφημερία αυτή την Κυριακή. Το περιστατικό ήταν έκτακτο. Έπρεπε να πάω κι ας έβρεχε ο Θεός με το Θεό. Η ιατρική είναι λειτούργημα, βλέπεις. Έδωσα τον όρκο του Ιπποκράτη.
«Είσαι η μόνη στο νοσοκομείο μ’ αυτή την εξειδίκευση. Μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου», ψέλλισε ανήσυχα ο συνάδελφος στην άλλη άκρη της γραμμής.
Ήμουν παιδίατρος. Ένα παιδάκι με χρειαζόταν. Είχα νοικιάσει σπίτι κοντά στο νοσοκομείο και έφτασα γρήγορα. Ένα τρισχαριτωμένο κοριτσάκι με κάτι γαλαζοπράσινες ματάρες με περίμενε. Αυτά τα μάτια τα ήξερα καλά.
«Από δω ο πατέρας της μικρής», είπε ο εφημερεύων γιατρός.
Ήταν αυτός.
Τον έβλεπα από κοντά μετά από τόσα χρόνια.
Μια βροχερή Κυριακή…