Στις ιστορίες που, ίσως κάποιοι θυμούνται, ο Δεκέμβρης είχε πάντοτε τη μορφή ενός ηλικιωμένου παραμυθά που κουβαλούσε τη σοφία των προηγούμενων εποχών. Ένας παρατηρητής που έβλεπε και περίμενε με υπομονή να ολοκληρώσουν τη δουλειά τους οι υπόλοιποι μήνες και να καθίσουν μαζί του για να κλείσει κι αυτός ο κύκλος. Μια συντροφιά με μοναδικά δώρα τα μαθήματα, τα οποία απλόχερα μας έδινε.
Μεγαλώνοντας ο τελευταίος μήνας του χρόνου έλαβε τη μορφή των έντονων και αγχωμένων συζητήσεων, από εκείνες που θέλουμε να προλάβουμε να τα πούμε όλα μαζί –εκείνες που γίνονται ανάμεσα σε φίλους–, και συνδέθηκε με την αντίληψη πως μέχρι το τέλος του θα έπρεπε να υπογραμμίζουμε στόχους σε λίστες και να ελέγχουμε πόσους προλάβαμε να ολοκληρώσουμε και πόσους δεν πετύχαμε. Η εποχή των απολογισμών, όπως διαβάσαμε στην ποίηση και μας εντυπώθηκε αυτή η αυστηρή φράση στη συνείδηση. Σίγουρα, πολλά δεν έγιναν μέσα στη χρονιά και το μόνο βέβαιο είναι πως πολλά ακόμα δεν θα γίνουν. Κι εμείς βρεθήκαμε να μετράμε αντίστροφα ημέρες γύρω από ένα τραπέζι και να αναλύουμε επιθυμίες που είχαμε, ταξίδια που δεν πήγαμε, ευκαιρίες που χάθηκαν. Το άγχος να προλάβουμε όσα λανθασμένα νομίζουμε πως μας κυνηγούν. Τελικά, γινόμαστε άδικοι με εμάς τους ίδιους, αφού φτάσαμε να μετράμε όσα δεν καταφέραμε και ξεχάσαμε εκείνα, τα οποία πετύχαμε.
Δεν σκεφτήκαμε και το βασικότερο, κάτι που ειπώθηκε τόσες φορές, πως ακόμα και μέσα σε μια καθημερινότητα γεμάτη άγχος, σε όσα προσδοκούμε και αργούν, σε χρονιές γεμάτες με δυσάρεστες ειδήσεις, πάντοτε θα μας εμφανίζονται πολλές ευκαιρίες. Πώς το ξέρουμε; Επειδή ακολουθεί ένας χρόνος ακόμα που μεγαλώνουμε. «Ένα τραπέζι με τον ίδιο αριθμό προσώπων που δεν λιγοστεύει, αυτό να εύχεσαι μόνο και τα υπόλοιπα έρχονται», τόνιζε ο παππούς. Πάντοτε η ίδια κουβέντα. Νομίζω πως τελικά ήταν και η σημαντικότερη όλων. Η αξία του κάθε χρόνου έγκειται ακριβώς στο πέρασμά του και στην τύχη ότι τον βιώσαμε. Μέσα σε μια διετία με τόσα δεδομένα που ανατράπηκαν, οι λίστες και το άγχος της υλοποίησής τους, δεν αξίζει να μας απασχολούν. Όλα θα γίνουν και δεν θα γίνουν, θα αλλάξουν και θα μείνουν ίδια, θα βελτιωθούν και θα χειροτερεύσουν. Το σημείο αναφοράς τους όμως είμαστε εμείς και το κατά πόσο στεκόμαστε εδώ να τα αντιμετωπίζουμε.
Είναι ωραίο να μεγαλώνεις και ας στεναχωριέσαι για μια χαμένη δουλειά, για μια λανθασμένη απόφαση, για μια συνάντηση που δεν πήγε όπως ήθελες. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις και να χαίρεσαι με μια αστεία ανάμνηση, μια αρχή στο τέλος των τριάντα, μια μετακόμιση, για ένα μέλος που προστέθηκε στο τραπέζι. Θα έρθουν και άλλες, πολλές στιγμές μοιρασμένες σε σωστά και λάθη, θα ζήσουμε πολλές συζητήσεις με καφέ και γέλια και νεύρα και κλάματα. Το επιβεβαιώνει κάθε χρόνο ο Δεκέμβρης καθώς μας βρίσκει παρόντες. Γεμάτους αποφάσεις που, όπως είναι φυσικό, δεν θα πραγματοποιηθούν όλες και αυτό θα μας πεισμώσει ακόμα περισσότερο και θα μας εκπλήξει με όσα απρόσμενα θα φέρει το ημερολόγιό μας. Τελικά, αυτός ο μήνας ούτε ένας παραμυθάς είναι ούτε μια αγχωμένη συζήτηση. Περισσότερο με υπόσχεση μοιάζει, ανάμεσα σε εμάς και στην ίδια τη ζωή. Να μεγαλώνουμε και δεν πειράζει, ας μην τα καταφέρουμε και όλα.