Είχα να γράψω πολύ καιρό… Πάντα το χαρτί ήταν το μέρος που ξεσπούσα, αλλά προσπαθούσα να βρω κι άλλους τρόπους. Τελευταία θυμήθηκα γιατί αγαπούσα αυτόν τον τρόπο έκφρασης.
Σβήνω και γράφω μόνιμα, μουτζουρώνω λέξεις, σκίζω σελίδες και πάλι απ’ την αρχή. Τα συναισθήματα δεν μπαίνουν σε καλούπια όσο κι αν προσπαθώ να ταιριάξω στα δικά σου τα κουτάκια. Μα ένιωσα την ανάγκη τώρα να ξεσπάσω στα γραπτά μου και να ‘μαι.
Λοιπόν, ξέρεις τι έχω καταλάβει;
Οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται τα “καλά παιδιά”. Δεν ερωτεύονται αυτόν που είναι πρόθυμος να τους δώσει απλόχερα τον κόσμο όλο. Αυτόν που ενδιαφέρεται, που νοιάζεται, που αγαπά ειλικρινά και με ανιδιοτέλεια. Δεν ερωτεύονται γιατί τους πέφτει κομματάκι εύκολο και δεν το εκτιμούν. Προτιμούν να κολλάνε με ανθρώπους που τους ζορίζουν, που τους κοντράρουν. Ίσως γιατί τους δημιουργούν την ανάγκη να αποδείξουν ποιοι είναι. Ίσως γιατί μέχρι εκεί αντέχει να διαχειριστεί ο εαυτός τους.
Τα “καλά παιδιά” τους δημιουργούν μια ασφάλεια που, αφελώς, αυτόματα τους κάνει να θεωρούν τις καταστάσεις δεδομένες. Τους κάνουν να φοβούνται ίσως επειδή δεν νιώθουν αρκετοί και αντάξιοι; Δεν ξέρω. Δεν έχω καταλάβει τι είναι αυτό που τους τρομάζει, μόνο πιθανολογώ.
Όμως, ένας άνθρωπος που αγαπά αληθινά, που δίνει την ψυχή του, δε σημαίνει πως είναι δεδομένος. Δε σημαίνει πως επειδή θέλει να κάνει τα πάντα για σένα, θα υπομένει μια ζωή συμπεριφορές ανάρμοστες. Σημαίνει πως έχει μάθει να προσπαθεί για ό,τι αγαπά και να παλεύει να το κρατήσει. Μα κάποια στιγμή και ο υπομονετικός άνθρωπος κουράζεται να παλεύει για δύο.
Κουράζεται να δίνει χωρίς να λαμβάνει. Κουράζεται να ζητιανεύει προσοχή. Κουράζεται να συμβιβάζεται με λιγότερα απ’ όσα αξίζει και παρ’ όλα αυτά, να μην τα έχει. Κουράζεται να απολαμβάνει χαρές με το σταγονόμετρο. Κάποια στιγμή, κουράζεται να μην βρίσκει αντίκρισμα στον έρωτά του.
Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα για τον άνθρωπό τους. Το πρόβλημα είναι πως όλοι στέκονται μονάχα στα γεωγραφικά χιλιόμετρα. Κανείς δεν έχει σκεφτεί πόσα χιλιόμετρα πρέπει να διανύσει κάποιος με τον εαυτό του για να μπορέσει ν’ ανταπεξέλθει σε μία σχέση. Για να μπορέσει να είναι με τον άνθρωπο που ερωτεύτηκε όταν αυτό δεν είναι αμφίδρομο. Για να μπορέσει να δεχτεί πως, ενώ εκείνος κοιτάζει τον άνθρωπό του και λιώνει, ο άλλος δεν αισθάνεται το ίδιο.
Απαιτεί χιλιάδες χιλιόμετρα για να μπορέσει να συγχωρήσει λάθη που δε φανταζόταν ποτέ ότι θα ανεχόταν κι όμως τα κατάπιε και προσπάθησε όσο τίποτα να τα προσπεράσει. Πόσα χιλιόμετρα μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να διανύει καθημερινά και κανείς δεν τα βλέπει, δεν τα καταλαβαίνει, δεν τα εκτιμά.
Βρέθηκα σε μια συζήτηση πρόσφατα που μ’ έκανε πάλι να αναθεωρήσω δεδομένες σκέψεις και πεποιθήσεις χρόνων. Με ρώτησαν λοιπόν τι πιστεύω… Αν το γυαλί σπάσει, μπορεί να ξανακολλήσει;
Αν με ρωτούσες μέχρι πρόσφατα, θα σου έλεγα πως ναι. Με τις κατάλληλες συνθήκες, φυσικά και μπορεί. Όμως μπορεί η θεωρία να είναι πολύ καλή, αλλά οι εμπειρίες είναι αυτές που, εν τέλει, καθορίζουν την αλήθεια. Έτσι λοιπόν, θα σου πω πως το γυαλί αν σπάσει, μπορεί να ξανακολλήσει. Όμως οι ρωγμές θα είναι πάντα εκεί να σου θυμίζουν πως τίποτα δε θα ‘ναι το ίδιο πια.
Πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα για να κατανοήσω και τελικά, ακόμα δεν έχω καταλάβει… Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ερωτεύονται αμοιβαία;
Δώρα Κουτσογιάννη