Άλλη μία κουραστική μέρα στη δουλειά έφτασε στο τέλος της. Είναι κι αυτή η απόσταση, να πάρει η ευχή κι αυτός ο παλιόδρομος-σκοτώστρα. Εθνική είναι αυτή; Ας είναι. Πάλι καλά που είμαι διορισμένη. Δόξα σοι ο Θεός να λέμε. Πόσοι και πόσοι περιμένουν ακόμα να δουλέψουν, έστω και αναπληρωτές. Είμαι καθηγήτρια. Τα σχολεία που εργάζομαι βρίσκονται σε άλλο νομό. Σήμερα έλειπε μία συνάδελφος και τελείωσα μια ώρα νωρίτερα. Ευτυχώς Παναγία μου, που έχω τη μαμά!
Η μαμά, συνταξιούχος καθηγήτρια η ίδια, είναι το δεξί μου χέρι. Δεν ξέρω πώς θα τα κατάφερνα χωρίς αυτή. Έχω δύο μικρά παιδάκια και ο άντρας μου γυρίζει κι αυτός εξουθενωμένος απ’ τη δουλειά αργά το απόγευμα. Όταν φτάνω μετά από διαδρομή μιάμισης ώρας στο σπίτι, η μαμά έχει ήδη παραλάβει το μικρό από τον παιδικό σταθμό. Του έχει βάλει να φάει και τον αφήνει να δει για λίγο παιδικά. Ο μπέμπης, ταϊσμένος και αλλαγμένος, κοιμάται. Την ώρα που μπαίνω στο σπίτι, η μαμά διπλώνει τα ρούχα που μόλις μάζεψε. Μας έχει έτοιμο το μεσημεριανό που μοσχομυρίζει. Μοσχαράκι γιουβέτσι στη γάστρα, το αγαπημένο του άντρα μου, του Κωνσταντίνου. Ο ίδιος θεωρεί ‘ως δεδομένο’ όλα αυτά που κάνει η μαμά. Δεν φαίνεται να αναγνωρίζει την προσφορά της. Δεν τα πάνε και πολύ καλά οι δυο τους. Πολλές φορές αναγκάζομαι να παίξω το ρόλο του πυροσβέστη ανάμεσά τους. Φταίει όμως και η μαμά που όλο παίρνει το μέρος μου. Καμιά φορά δε του μιλάει καλά του Κωνσταντίνου κι αυτός με τη σειρά του νευριάζει. Δεν έχει όμως κακή πρόθεση η μαμά. Εξάλλου δεν είναι καθόλου υποχρεωμένη να μας προσφέρει όλη αυτή τη βοήθεια. Η ίδια μια κουρασμένη γυναίκα είναι που δούλεψε τόσα χρόνια και κανονικά τώρα είναι ο καιρός της να ξεκουραστεί και όχι να τα ξανακάνει όλα απ’ την αρχή. Το νιώθω, όμως, ότι το κάνει από την ψυχή της και όχι από ‘υποχρέωση’ προς το παιδί και τα εγγόνια της. Κι εγώ νιώθω τόση σιγουριά που τα παιδιά τα προσέχει η γιαγιά τους, ένας δικός τους άνθρωπος που τα λατρεύει. Θα ένιωθα μεγάλη ανασφάλεια αν τα άφηνα σε ξένα χέρια. Εκτός αυτού, είναι και το οικονομικό. Δύσκολα θα τα φέρναμε βόλτα με τον Κωνσταντίνο αν έπρεπε να πληρώναμε για τη φύλαξη των παιδιών.
«Καλώς την! Έλα κόρη μου να ξαποστάσεις, τόσες ώρες μάθημα! Χώρια η διαδρομή!», με καλωσορίζει με χαμόγελο.
«Καλησπέρα μαμά! Εσύ έλα να ξαποστάσεις! Είσαι από τις έξι στο πόδι! Τα έχεις όλα στην εντέλεια, όπως πάντα! Αλλά κουράζεσαι μαμά, κουράζεσαι πολύ! Θα αναλάβω εγώ τώρα. Έτσι κι αλλιώς, ήρθα λίγο νωρίτερα σήμερα», λέω με τη σειρά μου, νιώθοντας τύψεις που την ταλαιπωρούμε καθημερινά. Έχει και μερικά προβλήματα υγείας, όχι σοβαρά, αλλά υπάρχουν. Δεν είναι εξάλλου στην πρώτη νιότη της!
«Και που ήρθες νωρίτερα, τι θα πει; Κάθισε να πιεις ένα καφεδάκι, να δεις λίγη τηλεόραση να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι σου μετά από τόσες ώρες μάθημα. Εγώ πάω μια στιγμή να σιδερώσω αυτά τα ρούχα και σας αδειάζω τη γωνιά. Σε λίγο θα ’ρθει και ο προκομμένος. Να μείνετε και λίγο μόνοι σας. Να μην είμαι στα πόδια σας. Μόλις με βλέπει του ανάβουν τα λαμπάκια. Δε του αρέσει βλέπεις, που του λέω να απλώσει κι αυτός τα ξερά του και να κάνει καμιά δουλειά να βοηθήσει. Όλα απ’ τα δικά σου χέρια περνάνε. Ποτέ δε ξαπλώνεις λίγο το μεσημέρι να ξεκουραστείς λιγάκι. Αυτός …μαχαραγιάς!
Ακούς εκεί! Στο σπίτι του λέει τις δουλειές τις έκανε η μάνα του. Και τι πάει να πει αυτό; ‘Όχι νύφη μου όπως ήξερες, όπως βρήκες!’, λέει μια σοφή παροιμία. Το ίδιο όμως ισχύει και για τους άντρες στις μέρες μας! Επειδή η μάνα σου σε είχε καλομάθει, που ήσουν ο κανακάρης της, θα τεμπελιάζεις και τώρα; Όχι κύριε δεν πάει έτσι, θα σηκώσεις τα μανίκια κι εσύ! Θα πλύνεις , θα σιδερώσεις, θα μαγειρέψεις, θα ξεσκατίσεις! Τώρα έχεις ανοίξει το δικό σου σπίτι!
Αλλά νευριάζει, βλέπεις, ο κύριος αν του το επισημαίνεις. Τι μας λες μωρέ, ας πιει ξύδι! Έχει καθήκον να βοηθάει, πάει και τελείωσε! Δεν ξέρει λέει να τα κάνει όλα αυτά. Ε, κανείς δε γεννήθηκε μαθημένος. Όπως όλοι μας έτσι κι εσύ θα μάθεις. Μήπως εξάλλου και τα σημερινά κορίτσια ξέρουν από τις δουλειές του σπιτιού από μικρές; Κι αυτές διαβάζουν, σπουδάζουν, χτίζουν καριέρα. Στην πορεία μαθαίνουν τα ‘οικιακά’.
Τέλος πάντων. Ας σταματήσω εδώ γιατί η συζήτηση αυτή με συγχύζει. Πάντως εγώ σου έχω πει τη γνώμη μου. Να τον στριμώχνεις να βοηθάει. Εργαζόμενη γυναίκα είσαι και μάλιστα μικρομάνα. Χώρια οι υποχρεώσεις που έχεις για το σχολείο. Διαγωνίσματα, διορθώματα, καθημερινή προετοιμασία! Εσύ πότε θα ξεκουράζεσαι λίγο; Πότε θα προλαβαίνεις κάτι για τον εαυτό σου; Α, μη το ξεχάσω κόρη μου. To Σάββατο μας έκλεισα ραντεβού για spa. Μασάζ, τζακούζι, περιποίηση, νύχια. Μετά θα πάμε έξω για φαγητό. Μας αξίζει ένα διάλειμμα από τη ρουτίνα! Θα κάτσει αυτός με τα παιδιά. Δεν έχασε η Βενετιά βελόνι αν δεν πάει γήπεδο με την αντροπαρέα του ένα Σάββατο! Αν θέλετε να βγείτε το βράδυ, να φέρετε τα παιδιά σε μας. Να τα δει και ο παππούς.
Α, και σφιχτά τα λουριά. Να μην τον πολυθαρρεύεις να βγαίνει βράδυ μόνος του. Εκείνες οι τσαπερδόνες στο γραφείο, ευκαιρία ζητάνε να τον ξεμοναχιάσουν! Όπου πάτε, μαζί! Δε χρειάζεται να ξεπορτίζει κάθε λίγο και λιγάκι με συναδέλφους και ‘συναδέλφισσες’. Ακούς; φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά! Όλοι οι άντρες ίδιοι είναι! Μόλις τους δοθεί η ευκαιρία… Είναι και ομορφάντρας ο άτιμος!
«Βρε μαμά, τα παραλές. Ο Κωνσταντίνος δε μου έχει δώσει ποτέ αφορμή. Προσέχει πολύ την οικογένειά του και βοηθάει στην καθημερινότητα. Είναι άψογος!».
«Καλά, δε στον κατηγορήσαμε τον μορφονιό σου! Δε χρειάζεται να μου κάνεις συστάσεις του άντρα σου… Εγώ, εξάλλου, τον γέννησα!»
Όπως θα καταλάβατε, λοιπόν, η ‘μαμά’ δεν είναι η μάνα που με γέννησε, αλλά η πεθερά μου. Ο πιο υποστηρικτικός άνθρωπος που έχω! Δεν την ξεχωρίζω από τη βιολογική μου μητέρα γιατί καθημερινά μου δείχνει την αγάπη της. Το ‘ μαμά’ βγαίνει από τα χείλη μου αβίαστα και ανυπόκριτα γιατί το νιώθω πραγματικά. Το ίδιο κι αυτή, κάθε φορά που με αποκαλεί ‘κόρη’ της.
Μία ελληνική παροιμία λέει «Όταν ήμουν νύφη είχα κακιά πεθερά. Τώρα που είμαι πεθερά, έχω κακιά νύφη». Αξίζει η κάθε μία μας να κάνει την προσπάθειά της, ώστε να σπάσει επιτέλους το καλούπι της «κακιάς πεθεράς» και της «στρυφνής νύφης». Αυτά εξάλλου που μας ενώνουν είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που μας χωρίζουν!
Αναστασία Λαζαράκη